WERCHTER 2004 :: De goddeau-files

Troebel weer, een hoofdact die afzegt en een lousy vervanger om dat “goed” te maken: het zat Werchter en meteen ook uw mannen op de weide niet mee. We zagen Franz Ferdinand groot worden, Lenny Kravitz en Metallica vervelend zijn en tussendoor werden we verliefd op achtereenvolgens Nathalie, Joss, Roisin en Louise. En dan nog als vrijgezel thuiskomen!

Dag één: brood en spelen

Het is ongelofelijk hoe ver de pendelbussen van de wei stoppen. Meestal helpt de gedachte aan het komende muziekfestijn ons om dat traject met een stevige zelfverzekerde tred af te stappen, dit jaar leek de weg wel erg lang. Een mens wordt dat naar Werchter gaan een beetje beu. Zéker als Bowie niet langer het lichtpunt aan de einder is. Uw dienaar is zelden met meer tegenzin naar de zogenaamde ’heilige wei’ getrokken.

En toen was er Michael Franti die gesteund door zijn Spearhead de bad vibes wist weg te jagen met de bekende mengeling van soul, hiphop, een lichtverteerbare boodschap en reggae. Een ideale opener, zo bleek, en we zongen met zijn allen wereldvredig mee met “Bomb the world”. De festivalstemming was er dan toch geraakt mét bijbehorende vrolijke grijns op het gezicht.

Luk Janssen wist die er iets later bruusk weer af te ranselen met de woorden “2 many DJs”. Gejuich bij de zestienjarigen en nog meer brood en spelen volgden: Sean Paul deed druk, had veel volk bij (inclusief schaars geklede vrouwen), speelde zijn hitjes en de wei stond op zijn kop.

Wij stapten onverstoord verder naar de Marquee waar The Rapture omstandig verbaasd deed over het enthousiaste publiek en er — nadat de verbazing was weggeëbd — een ongelofelijke lap extra op gaf met het top-trio “I need your love”, “Sister Savior” en natuurlijk “House of jealous lovers”. De eerste vettige hamburger van het weekend was er weer afgeshaket. De zanger kwam nadien — de glazige blik vooruit — nog wat handjes geven vanuit de frontstage en hij werd als een verloren zoon verwelkomd. The Rapture was niet minder dan geweldig.

Buiten de tent was het intussen ongeveer tijd voor tienersterretje-met-een-beetje-geloofwaardigheid Pink. De betere popmuziek hoort zeker op Werchter en we kunnen ons eerlijk gezegd geen slechte Pink-song herinneren. Haar vorige plaat schreef ze met Linda Perry van 4 Non Blondes, wat een vaagweg beschimmeld grungerandje toevoegt, maar een cover van “What’s Up?” (hoewel stukken beter gezongen dan het origineel) dreef ons recht naar de tent iets verderop. De slechte muziek die onze jeugd kleurde hoeven we zoveel jaren later niet nog eens op Werchter te horen.

Admiral Freebee had een hoop volk verzameld op de Marqueeweide en enkele bikers op het podium voor wat een stomend optreden zou worden. “Get out of town” herstelde nog maar eens ons geloof in de muziek en dankzij een prachtig gebracht “Rags ’n run” zijn we alweer een beetje verliefder op Nathalie Delcroix. In Brasschaat woont een erfgenaam van Robbie Robertson en zijn naam is Tom Van Laere.

Flip Kowlier heeft het zonder ons moeten doen, want The Cure stond op het hoofdpodium. Ze openden met “Plainsong”, dus wij waren uiterst gelukkig. Ze smeten er nog vijf nummers van Disintegration tegenaan en dus werden wij dat nog meer. Maar toch: het geluid stond veel te zacht en voor een festivaloptreden speelden ze een wel zeer obscure set. Een springerig “Inbetween days” leek de enige tegemoetkoming aan het publiek. Tegen dat ze bij wijze van bis nog maar eens twee nummers van de nieuwe plaat speelden, vonden we The Cure toch een beetje een bende arrogante zakken. Geen fijne hitjes, hoewel ze er genoeg hebben: als Fat Bob en zijn groepje zich daar te goed voor vinden, horen ze niet te headlinen op een festival als Werchter. Nu ja, het kon erger: een DJ-set of zo.

Misschien bent u naar Cypress Hill geweest. Wij niet. Het is ons de laatste keer slecht bekomen en we hebben sindsdien geen reden gevonden om toch nog eens te gaan. Basement Jaxx bouwde een stevig feestje, maar een lading zatte Hollanders en een goed voornemen om de Dewaeles op andere gedachten te brengen, joegen ons de wei af. Met een lichte teleurstelling in de benen begon de tocht naar de verre bus.

aanraders

verwant

Rock Werchter 2023 :: Een blije kleuter in een nieuwe speeltuin

Ligt het aan ons? Is Werchter het een beetje...

Tourist LeMC

3 juli 2020Zomerbar Werchter

Já, het was anders dan een gewoon festival en...

Rock Werchter 2019 :: De tong zo hard in de kaak dat het Picasso wordt

Grote Vakantie! Tijd voor waterijsjes, bermuda shorts in allerlei...

The Amazons

8 juli 2018Rock Werchter

IDLES

8 juli 2018Rock Werchter

recent

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in