De 1ste GP Markus Niementhaler voor live-artiesten

Festivalweide Werchter, 3-4 juli 2004

Oef, het was me dan toch gelukt… Nadat ik me eerst de loef had
laten afsteken door enkele groothandelaars in zwarte tickets, die
bijna alle kaarten voor Werchter van het internet hadden geplukt,
leek het lange tijd een verloren zaak. Voor het eerst in negentien
jaar zou ik er niét bij zijn, in het Festival Park (voorheen “de
wei”, maar ja, noblesse oblige) van Werchter. Ook toen de
organisator van het festival, het liberaal Vlaamsch Parlementslid
dhr. H.S., uitpakte met een kanjer van een verkiezingsstunt (2000
extra tickets voor elke festivaldag!) viste ik achter het net. Een
anoniem telefoontje naar Het Laatste Nieuws bracht echter soelaas.
Ik meldde de regionale redactie van deze kwaliteitscourant dat één
of andere godsdienstig geïnspireerde beweging, luisterend naar de
naam Al-Qaeda, een aanslag zou beramen op de wei van Werchter, en
haakte daarna weer in.
Het bericht haalde de krant. De volgende dagen stond mijn telefoon
plots roodgloeiend. “Hé Markus, ik heb plots niet meer zoveel zin
om nog naar Werchter te gaan, hebt gij geen zin om mijn kaart over
te kopen? Ik wil zelfs onder de normale prijs gaan, als ik er maar
vanaf geraak!” “Allez jong,” probeerde ik telkens zo onschuldig
mogelijk te klinken. “Waarom zo ineens? Ge had toch zoveel
goesting?” “Goesting om ne keer uit den bol te gaan wel, maar niet
om ne vlieger in mijne nek te krijgen. Ge weet wel, ze dreigen weer
met aanslagen en zo en ik dacht, de Markus die laat zich door
zoiets niet afschrikken.”
Afijn, om een lang verhaal kort te maken: drie dagen later was ik
de gelukkige bezitter van een ticket voor zaterdag én zondag. Voor
donderdag en vrijdag had ik veel minder succes. Maar ja, de
levensmoeë Cure-fans die ik kende, vonden het “graaf” dat het einde
nu misschien echt in zicht was; de ruige Metallica-fans uit mijn
kennissenkring daarentegen waren er heilig van overtuigd dat ze die
paljaskes wel met de blote vuist een lesje zouden leren!

Negentien jaar Rock Werchter, en nog steeds raak ik het niet beu.
Ook al heb ik in het verleden dikwijls gezworen dat ze me daar niet
meer zouden zien (zeker niet na de verkoop aan Clear Channel) en
ook al is Pukkelpop zéker even goed, toch kan ik het niet laten. Om
het voor mezelf echter nog enigszins boeiend te houden (en om
mezelf te verplichten een zeker aantal groepen te bekijken en niet
de hele tijd in de buurt van een toog of ‘het marktje’ rond te
hangen) riep ik voor de gelegenheid een nieuwe Rockwedstrijd in het
leven: de Grote Prijs Markus Niementhaler voor Live-Artiesten. Het
“juryrapport” vindt u hieronder…

AIR
(goud)

Enkele maanden geleden was het Franse duo nog verantwoordelijk voor
één van de grootste ontgoochelingen uit mijn bestaan als
muziekliefhebber. Ze gaven toen in het Koninklijk Circus in Brussel
zo’n belabberd concert, dat ik er even
aan dacht dat er misschien wel twee dubbelgangers – of erger nog:
twee wassen beelden – op het podium stonden.
Na hun verrichting in de Pyramid Marquee was het mysterie alleen
maar groter. Dit was duidelijk niet dezelfde groep die ik toen aan
het werk zag en hoorde. Al van de eerste tonen van het
openingsnummer, ‘Venus’, zat de klank perfect en was het ook
zonneklaar dat beide heren er enorm veel zin in hadden. Net als in
Brussel surfte het duo vooral heen en weer tussen hun klassieker
‘Moon Safari’ en het recente Talkie
Walkie
, trouwens hun beste en hun bekendste platen. Van het
wisselvallige ’10 000HZ Legend’ werd alleen ‘People in the City’
geplukt, de andere ‘vreemde eend’ was het instrumentale ‘Highschool
Lover’ uit hun soundtrack voor ‘The Virgin Suicides’. Voor de rest
kwamen (bijna) alle hits aan bod: ‘Sexy Boy’, ‘Kelly Watch the
Stars!’, ‘Surfing on a Rocket’, ‘Cherry Blossom Girl’ en ‘Run’,
allemaal fladderden ze als veelkleurige vlindertjes doorheen de
tent, recht mijn buik in! Het enthousiaste publiek slaagde er na de
reguliere speeltijd nog in de groep weer het podium op te brullen,
waarop onze favoriete Fransen bedankten met een uitzinnige,
uitgesponnen versie van ‘La Femme d’Argent’, ook weer van hun
eerste plaat.
Een halfuur na het optreden kwam een nog steeds nahijgende, bezwete
Jean-François Dunckel namens de groep de eerste trofee Markus
Niementhaler in ontvangst nemen.
“Ik ben heel content met wat we hier vandaag hebben laten
horen”, zei hij. “Ons vorige optreden hier in Werchter was ook al
een meevaller, d’er hangt hier dus duidelijk iets in de lucht dat
ons ertoe aanzet het onderste uit de kan te halen.”

Toen ik hem vertelde dat ik hun vorige passage in ons land zachtjes
uitgedrukt maar zo-zo vond, begon Dunckel te blozen.
“Ik weet het, in de Cirque Royale was het inderdaad niet zo
fameus. Ze hadden ons toen wijsgemaakt dat we in een echte
circustent zouden spelen en hadden onze geluidsinstallatie daar dan
ook op afgestemd. Ik schrok even hard als u toen ik zag dat het een
echte zaal bleek te zijn. Ik hoop dat we dit misverstand bij deze
hebben rechtgezet…”

Lees de bespreking van ‘Talkie
Walkie’ !

GIRLS IN HAWAII
(zilver)

Het is zoals met een tijdrit van de Ronde van Frankrijk: een jonge
belofte rijdt ’s middags de beste tijd, pas laat op de dag, wanneer
de grote kanonnen aan de beurt komen wordt die tijd uit de tabellen
gereden. Zo verging het ook dit Waalse zestal, dat momenteel
rockgeschiedenis schrijft onder de naam Girls in Hawaii.
Het eerste wat ik dacht na het optreden van deze zes jonge honden
was: “Waar gaat dít eindigen?” Wat we vinden van de eerste
volwaardige cd van de Girls kunt u elders lezen op deze site.
From Here To There is een kanjer
van een plaat van een groep met een nogal hoog Grandaddy-gehalte.
Dit is hoegenaamd geen verwijt, hoogstens kan je zeggen dat onze
Waalse broeders dezelfde muzikale taal spreken als die
zoetgevooisde pettendragers uit de States.
Live lossen Girls in Hawaii de verwachtingen méér dan in. Na een
(ingestudeerde) begroeting in het Nederlands – vergeefse moeite,
want ik denk dat drievierde van de tent op dat moment Franstalig
was – werd de beuk er meteen ingezet. Na foutloze versies van
‘Short Song for a Short Mind’, ‘Time to Forgive the Winter’ en
‘Found In the Ground’ werd ‘Joking About My Life’ (de dertiende,
verborgen song van de cd) het luchtruim ingevuurd. Meteen nam het
concert een wending. Niet alleen omdat plots vier sterk naar bier
en kauwgum stinkende pubers rond mij kwamen postvatten, maar in de
eerste plaats omdat de beste nummers voor het laatst werden
opgespaard: ‘Catwalk’, ‘The Fog’ en vooral het gigantische duo
‘Organeum’ en ‘Flavor’. Wie nu al nummers schrijft van het gehalte
van deze laatste twee, wordt vroeg of laat ongetwijfeld bijgezet in
de Rock ‘n’ Roll Hall of Fame…

Lees de bespreking van ‘From Here To
There’!

LAMB
(brons)

Vergeet Joss Stone, vergeet Roisin Murphy, PJ Harvey en Sian Evans…
Van al het schoon vrouwvolk dat de twee podia van Werchter besteeg
is er voor mij maar één een doodzonde waard en dat is Louise Rhodes
van Lamb.
Voor mij is deze band enigszins een late roeping. Ik mocht hun vier
eerste cd’s dan best smaken, echt door de knieën ging ik pas vorig
jaar, toen zij een druilerig Pukkelpop wisten goed te maken met een
hartverwarmende set. Eerder dit jaar was Rhodes nog te gast op de
laatste plaat van Funkstörung,
sinds kort is er de verzamelaar ‘Best Kept Secrets’ en nu dus ook
de bijhorende tour.
Lamb bracht acht songs uit ‘Lamb’, ‘Fear of Fours’, ‘What Sound’ en
Between Darkness en Wonder plus
één nieuw nummer. Ik zou kunnen dooremmeren over het weinig
verhullende kleed dat Louise Rhodes droeg tijdens het optreden of
over de breipriem die door de neus van de gitarist stak, maar
wanneer de groep uit Manchester met de bronzen plak aan de haal
gaat, dan is dat wel dankzij de fantastische muziek. Dat lukt hen
nooit op een podium, denk je als je sommige nummers van hen op
plaat hoort, maar de uitvoeringen van ‘Gold’, ‘All In Your Hands’,
‘Gabriel’ en ‘Gorecki’ waren perfect!

Lees de bespreking van ‘Between
Darkness and Wonder’!

4de plaats: Franz Ferdinand

In de meeste overzichten zal deze band helemaal bovenaan staan,
vandaar misschien dat ze het hier met een beetje minder moeten
stellen. Een echte verrassing was het niet voor mij, dat dit
viertal er stond. Het talent bezitten ze, de vakkennis ook en als
groep zijn ze alleen maar sterker geworden door heel veel op te
treden. Afgelopen zaterdag dus ook op Werchter. Een zoveelste show
in de rij, zou je kunnen denken, maar daar was absoluut niks van te
merken. De gedrevenheid en het speelplezier van de Schotten dwong
alleen maar bewondering af. Dertien songs kregen we naar het hoofd
geslingerd, op nauwelijks drie kwartier tijd. De grootste hits
‘Take Me Out’ en ‘The Matinee’ zaten opvallend vroeg in de set,
maar niettemin wist Franz Ferdinand tot aan het einde te boeien.
Een halfuur na het optreden waren de kruitdampen nog niet
opgetrokken in de tent…

Lees de bespreking van ‘Franz
Ferdinand’!

5de plaats: Daan

De prijs voor best geklede artiest wint hij, zonder enige
concurrentie. Wanneer je rondloopt in wit kostuum, zwart hemd en
zonnebril vraag je er natuurlijk om aangekondigd te worden als de
‘Claude François van België’. Wat de man uit Holsbeek op het podium
bracht, was zoals steeds grote klasse. Stuyven heeft de afgelopen
jaren een songcatalogus bijeengepend waar menig collega jaloers op
is en verkeert dan ook in de luxepositie om blindelings in de ton
“hits van eigen makelij” te kunnen graaien om een uitstekende
playlist samen te stellen. Instrumentale opener ‘Housewife’ diende
om de tent op temperatuur te brengen, daarna werd aangevat met het
echte werk. Voor de fans was dit misschien geen optreden vol grote
verrassingen, anderzijds lijkt het me niet ondenkbaar dat na dit
weekend enkele Hollanders op zoek zullen gaan naar platenwerk van
Daan. Afgaande op de applausmeter, vooral wanneer stampers ‘Swedish
Designer Drugs’ en ‘Victory’ werden ingezet, was dit optreden een
ware triomftocht…

Lees de bespreking van
‘Victory’!

6de plaats: Sophia

Ik ben helemaal niet vertrouwd met het werk van Sophia. Eerder uit
nieuwsgierigheid (maar ook omdat een festival geen goed festival is
geweest wanneer je geen ontdekkingen hebt gedaan) ging ik dus
postvatten in de Marquee, een keuze die ik me geen seconde heb
betreurd. Robin Proper-Sheppard moet zich bij momenten wel hebben
afgevraagd wat hij daar stond te doen, in die rare tent. Het
publiek luisterde aandachtig en klapte heel beleefd, dat wel, maar
comfortabel spelen is wat anders, wanneer je tijdens de rustige
passages in je nummers overstemd wordt door het degoutante
Muse.

Lees de bespreking van ‘People Are
Like Seasons’ !

7de plaats: Zero 7

In den beginne werd deze band wel eens omschreven als het Britse
antwoord op Air, het is zelfs door deze ‘reclame’ dat ik drie jaar
geleden hun debuutplaat in huis haalde. De tweede cd is – volgens meerdere stemmen
op deze redactie – van heel wat mindere kwaliteit, maar op een
zaterdagavond, in een stemmige tent in Werchter, wil deze groep wel
eens een leuk optreden neerzetten. Muzikaal is het misschien wel
veel van hetzelfde, maar dat vilel gelukkig niet zo hard op door op
een uur tijd vier gastvocalisten het podium op te fluiten.

Lees de bespreking van ‘When It
Falls’ ! !

8ste plaats: Wilco

Omdat we ten langen leste het optreden van Tortoise lieten voor wat
het was en voor Lamb opteerden, wilden we zeker de doortocht van
Wilco niet missen. De uiterst lovende besprekingen van hun laatste cd lokten heel wat
nieuwsgierigen naar de Marquee. Zij waren getuige van een erg
gedreven, spannende set van een band, die op haar recentste cd de
grenzen aftast van haar muzikale universum. Jammer genoeg moesten
ook Jeff Tweedy en de zijnen opboksen tegen de lawaaihinder, die
even verderop werd veroorzaakt van op het hoofdpodium, waar een
zekere PJ Harvey interessant stond te doen. Toen Tweedy op een
gegeven moment een grapje uitprobeerde op het publiek en er geen
reactie kwam, zakte ’s mans humeur tot Van Morrissoniaanse diepten
en kwam er de rest van het optreden haast geen (gesproken) woord
meer over zijn lippen.

Lees de bespreking van ‘A Ghost Is
Born’ !

Lees de bespreking van ”Yankee Hotel
Foxtrot’ !

Zoals elk jaar was ik ook deze keer vertrokken met een lijstje
groepen die ik zeker wilde zien. Om uiteenlopende redenen heb ik
bepaalde acts jammer genoeg aan mij voorbij laten gaan. Thou en
Sioen bijvoorbeeld, maar hen had ik in het verleden al eens gezien
en zal ik in de toekomst ongetwijfeld nog een keer tegenkomen. Van
Broken Social Scene heb ik wel wat spijt, maar daarvoor was ik
zaterdag net te laat. En Tortoise, tja, aan de reacties te horen na
het optreden moet ik er echt geen spijt van hebben dat ik op dat
moment uiteindelijk koos voor Lamb…

aanraders

verwant

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in