Examens zijn een vloek voor de muziekminnende mens, zeker wanneer
de opwarming voor de grote festivalzomer zo stilaan uit de
startblokken schiet en er in een studentenstad als Leuven onder een
stralend zonnetje nog heel fijne dingen te beleven vallen. Voor
alle veiligheid besloot ik toch maar een hele dag te blokken, voor
ik afzakte naar De Bruul, het terrein waar het wereldfeest nu al 16
jaar lang plaats vindt. In tegenstelling tot vorig jaar was het
weer dit keer geen spelbreker en was de belangstelling meer dan
massaal.
Toen ik aankwam, was Sanstilloh op het zijpodium bezig de
aanwezige rasta’s in te pakken. Klaar om zelf nog een kleine
muzikale ontdekking te doen, mengde ik me onder de massa voor het
podium. Weliswaar niet zonder problemen, want de vele strobalen die
moesten dienen als zitplaats (en ondertussen vooral gebruikt werden
als pintjeshouders), zorgden meer dan eens voor een struikelpartij.
Sanstilloh is nog maar een beginnend groepje, maar er zat duidelijk
al de nodige ervaring in. Ex-leden van onder andere Beatstreet
Sound, ex-Youthopians, Vintage en Oozymonk zorgden voor een
stomende mix van reggae, dub, ragga en latino. Het publiek was er
wild van en eerlijk gezegd had ik toch ook de grootste moeite om
stil te blijven staan. Na tien minuutjes kijken brak de laatste
weerstand en danste ik lichtjes enthousiast mee met de meute. De
groep én het publiek beleefden duidelijk plezier aan de covers en
eigen nummers, vaak met teksten waar een gemiddeld stand-up
comedian nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Hoewel Think Of One
eigenlijk al om 21u30 moest beginnen op het grote podium, bleef
Sanstilloh feesten tot de organisatie hen rond 22u het zwijgen kwam
opleggen. Drie uur een publiek degelijk kunnen entertainen, het is
niet elke beginnende groep gegeven.
Op het grote podium had Think Of One zich ondertussen
geïnstalleerd en een massa volk begon zich te verdringen om een
goed plaatsje te vinden. De groep kwam deze keer Chuva Em Pô voorstellen, hun nieuwste
muzikale project waarvoor ze naar Recife, Noordoost Brazilië,
trokken. Wetende dat Brazilianen een stevig pak kunnen feesten, was
ik dan ook enorm benieuwd naar het live resultaat.
Think Of One en hun Braziliaanse vrienden namen, eerlijk gezegd,
maar een flauwe start. Het nodige enthousiasme was er, het publiek
was klaar voor één groot feest, maar ergens was er iets mis met het
geluid. Wat normaal een vol en aanstekelijk geluid moet zijn, klonk
een beetje dof en flauw. Gelukkig was dat euvel na twee nummertjes
van de baan en kon het echte feest beginnen. Zangeres Dona Cila do
Côco dweepte het publiek op en hoewel niemand ook maar één woord
verstond van wat ze allemaal tussen de nummers schreeuwde, kreeg ze
met haar mateloos enthousiasme iedereen moeiteloos mee.
Nummers als ‘Coco Medley’ en ‘Avô No Céu’ kregen een
onweerstaanbaar livejasje aangemeten, net als ‘Tubarão’, dat een
ongelooflijke groove meekreeg en het publiek elke keer weer op het
verkeerde been zette. Enkel ‘Paléto’, Think Of One’s
onweerstaanbare single, was licht teleurstellend in de
live-uitvoering. Maar ik kan me wel troosten met de gedachte dat de
versie op plaat – een Vlaams nonsenslied met Braziliaanse kruiden –
de perfectie tussen wel dicht benadert.
Na een tweede bisronde, waarin ze noodgedwongen -“Schattekes, we
willen gerust nog wel spelen, moar ons liekes zijn oep!”- het
bruisende ‘Disciplinador’ voor een tweede keer inzetten, ging
ondergetekende met moegedanste benen en vol verlangen naar de
zomervakantie en uiterst tevreden over de geziene optredens weer
achter de cursussen zitten… Iets waarover ik nét iets minder
enthousiast ben.
