Laat het ons over één ding eens zijn: Chevallier Arno is nooit een platenmens geweest. Waar noenkel het best tot zijn recht komt is nog altijd onder de hete spots: een sigaret in de ene hand, een pint in de andere. Een Arnoplaat is niet meer dan een aanleiding voor de Ostendais om maar weer eens de hort op te trekken. En daar is niets mis mee. Zeker niet als die plaat — zoals deze French Bazaar — een paar sterke aanvullingen aan het oeuvre toevoegt.
Het was nochtans niet gemakkelijk om ons een mening te vormen over de nieuwe worp van Arno Hintjens. Eén keer opgezet, goedkeurend gemompeld en vervolgens bij de eerste bonustrack "Knowing Me Knowing You" blijven steken. We hebben het nummer op een bepaalde avond zelfs anderhalf uur lang onafgebroken op repeat gedraaid. Ja: de onderburen ten huize ons hebben het soms niet gemakkelijk.
De versie van le plus beau is dan ook oneindig superieur aan het kitscherige Abba-origineel. Hintjens maakt de pijn van de break-up verkillend voelbaar en het resultaat zou eigenlijk enkel op doktersvoorschrift te verkrijgen mogen zijn. Dit nummer kan heel wat innerlijke brokken maken op dagen vol liefdesverdriet.
De rest van de plaat wordt door dit sublieme nummer wat in de schaduw gesteld. Nochtans is French Bazaar de beste Arno-cd sinds Idiots Savants en voegt ze behoorlijk wat potentiële live-knallers toe aan dat toch al uitgebreide assortiment in ’s mans catalogus. Er is de springerige piano van opener "Chic et pas cher", maar ook de marsbeat van "Françoise", waarin Arno de jongedame aanspoort als een echte Bruxelloise te dansen. Ze bestaat naar het schijnt echt, en afgaande op dit nummer willen we haar wel eens in actie zien. Geniaal ook hoe "La fête" uitbarst na een triest schijnmanoeuvre.
Arno’s grote troef is altijd al de manier geweest waarop hij bruggen werpt tussen Angelsaksische rock en de Franse chansontraditie. Hier is dat niet anders. En dus krijgen we zijn zoveelste Brel-cover — deze maal: "voir un ami pleurer" — en het prachtige "La vie est une partouze". Ook "40 ans" steekt boven het maaiveld uit met de briljante zinssnede "dieu n’et pas un dj/c’est une femme de ménage au chômage". "Vide" is nog een cadeautje van Stef-Kamiel Carlens aan Arno en ook héél erg mooi en eenvoudig: één simpel pianootje, de stem van noenkel Hintjens erboven.
Tot daar de lauwerkransen, tussen het koren steekt immers nogal wat kaf. "Femme riche" zei ons niets meer toen we de titel op het hoesje zagen staan. We hebben het opnieuw opgezet en inderdaad: een nummer om te vergeten. Wat we helaas niet uit ons geheugen krijgen is het absoluut minderwaardige "In love avec une DJ".
En zo is French Bazaar een zaak van "lekkere krenten, maar veel te veel pap": meermaals haalt Arno hier een duizelingwekkend niveau, ertussen staat net iets te veel vulsel. Dat de beste track er als bonus bij staat is zonde, dat er dan nòg drie extra, niets toevoegende nummers volgen, is gewoon van het goeie teveel. In der Beschränkung zeigt zich der Meister, en dat was meister Hintjens duidelijk even vergeten. Hoe dan ook: dank zij French Bazaar hebben we weer eens verdomd veel goesting in een Arno-concert.
