Het is alweer een eeuwigheid geleden dat we nog eens onder de indruk waren van een punkplaatje. Mclusky’s derde album, The difference between you and me is that I’m not on fire, bracht zowaar hoop. Helaas viel de motor halverwege terug stil. Een schitterende EP maar slechts een degelijk album, is het eindoordeel.
McLusky is een punkband met de grote "P" zoals punk behoort te zijn. Een flinke dosis waanzin gekoppeld aan de nodige zelfrelativering. Op hun website spreken ze over experimenten met Guns ’n Roses, het aankopen van bananen en DJ’s die Frans horen te zijn. Ook op hun derde album is het ironie troef, met songtitels als "Your children are waiting for you to die" en "Falco vs. The young canoeist".
Muzikaal opent The difference between you and me is that I’m not on fire ijzersterk, met het aan Girls against boys verwante "without msg I’m nothing". De pompende bas voert de boventoon, waarboven een gillende gitaar doorschemert. Zanger Andrew Falkous hanteert op schitterende wijze een ietwat schurende stem en allerlei kakelgeluiden in het refrein, of hoe zou u "coocoocoocoocoooo" omschrijven?
Opvolger "the man will not hang" duwt de bas nog meer naar voor en twijfelt tussen een poppier Big black zonder de slijpschijven en — alweer — Girls Against Boys, maar deze maal met een verstoorde stem, die uit een andere kamer lijkt te komen. Als op het einde bijna maniakaal "gave away his heart like it was his to give away" herhaald wordt, zijn we al lang verkocht. Dit nummer staat nu al in onze top tien.
"She will only bring you happiness" is ongelooflijk poppy en verdomd catchy. De gitaren verkeren in een goede luim en knipogen naar betere en vrolijkere tijden. Zelfs zanger Andrew lijkt er in te geloven, wanneer hij vrolijk het nummer opent met "note to self be erect by half past ten be strong be proud be able be charmed". Een geheide single, denkt iedereen, tot het einde opdoemt: met een aan idotie grenzende blijmoedigheid zingt Mclusky meerstemming "our old singer is a sex-criminal".
"Kkkitchens, what are you thinking" is het eerste echte punknummer dat we te horen krijgen. Met een rotvaart die netjes onder de twee minuten blijft raast dit nummer voorbij, om over te gaan in een akoestisch openend "You’re children are waiting for you to die". Muzikaal doet dit nummer ons terugdenken aan oude punk/new wave, zoals die ons in de vroege jaren tachtig tegemoet waaide via The Subhumans.
"Icarus Smicarus" is opnieuw een klassieke punksong. "Slay!" speelt hard en zacht tegen elkaar uit, zonder echt potten te breken. Hierna volgen nog meer variaties op de punkthema’s die we de laatste dikke twintig jaar al gehoord hebben. De ene keer snel en kort, de andere keer loeihard. Tekstueel blijft het allemaal echter meer dan snor zitten. Of wat denkt u bij het volgende tekstfragment uit "1956 and all that": "two bored man discuss suicide by drum-solo serious songs Jesus Christ! Once a year or maybe twice your son looks like Michael Jackson!"?
The Difference Between You And Me Is That I’m Not On Fire" opent geniaal en divers met de eerste vijf nummers. Daarna vervalt de band echter iets te veel in het klassieke punkstramien om van een fantastische plaat te kunnen spreken. Halverwege de plaat blijven we dan ook ietwat op onze honger zitten. McLusky citeert uit een punkverleden van meer dan twintig jaar, op een intelligente en eigenzinnige manier, maar de eerste helft is zo knap, dat de latere nummers er bij verbleken. Desalniettemin is het een eeuwigheid geleden, dat we nog zo gecharmeerd waren van een "punkplaat". Een twijfelaartje dus.
