Een avond volledig uit non-sequiturs opgetrokken noiserock? Dat kan alleen Mclusky zijn. Na eerdere passages in ons land maakt de legendarische Welshe band nu ook in Trix zijn opwachting. De missie is duidelijk naar de titel van die goeie laatste plaat: The World Is Still Here And So Are We. Mooi op tijd voor ’t einde!
Het Antwerpse Mitraille mag de honneurs waarnemen als publieksopwarmer. Het trio speelt dus een thuismatch hier, en dan is ‘t beter ineens raak. Geen studieronde nodig: Mitraille steekt gewoon strak en hevig van wal, met de energie en adrenaline van een bescheiden bandje dat mag openen voor zijn helden. Het component noise dreigt wel snel roet in het eten te gooien, vooral van de zangpartijen dan, want de geluidsmix is niet optimaal afgestemd, frontstage.
Dat Mitraille meer de nadruk legt op – keer op keer die “one-two-three-four!” – hardcorepunk met quasi één snelheid – gáán – en minder kan rekenen op blinde herkenning, kan er wat mee te maken hebben, maar het energiepeil zit in elk geval meteen juist. “Fuck You I’m Going On Tour”, bijvoorbeeld, barst van die knaldrang die in die titel schuilt. Er gebeurt ook best wel wat op het podium, maar het publiek heeft niet direct een antwoord klaar. Spaarmodus voor de main attraction, moet het zijn. Het leuke lawaai van Mitraille willen we anders nog wel eens meemaken.
Natuurlijk is de zaal gevuld voor Mclusky, zo’n band die tal van kanten op kan vliegen. Krijgen we een set vol trage plaagstootjes, of zet de band ons aan tot een moshpit van start tot eind? We verwachten een focus op The World Is Still Here And So Are We, maar dat zegt niets: daar zit, net zoals de voorgangers, van alles door elkaar in. De intro doet alvast het beste vermoeden: Mclusky teaset met “Fuck This Band” om dan echt te beginnen met furieuze klassieker “Lightsabre Cocksucking Blues”: kijk, zo trek je je publiek naar het puntje van zijn spreekwoordelijke stoel.
Wat volgt is een bloemlezing van het potiger werk uit de eerste incarnatie van Mclusky. Na een razend eerste kwartier met “Without MSG I’m Nothing”, een grofkorrelig “Collagen Rock”, en “What We’ve Learned” (allemaal samen: “Should’ve known better and we do!”) komt pas bij de vijfde song, “Unpopular Parts Of A Pig”, The World Is Still Here And So Are We aan bod. De band geeft er geen zier om dat recente album als rode draad te gebruiken: de mannen zijn hier duidelijk vooral om te entertainen, niet om hun koopwaar aan te prijzen.
Na nog zo’n gouden oudje (mogen we na meer dan twintig jaar zeggen van “You Should Be Ashamed, Seamus”) legt zanger-gitarist Andy Falkous grijnzend uit dat al zijn songs over wraak handelen. Dat we dat vooral niet te letterlijk moeten nemen, gooit hij er nog gekscherend achteraan, om daarna de sneltrein “Kafka-esque Novelist Franz Kafka” in gang te zetten, gevolgd door “Way Of The Exploding Dickhead”. Mooi duo om toch eens te polsen hoezeer we ondertussen mee zijn met het nieuwe album.
Bij “She Will Only Bring You Happiness” mag de druk een klein beetje van de ketel, en zo valt mooi op hoe goed bassist Damien Sayell geïntegreerd is: de samenzang zit perfect. Goed ja, hij maakt ondertussen op een of andere manier ook wel al zowat tien jaar deel uit van deze incarnatie van Mclusky. Zijn chemie met drummer Jack Egglestone en Falkous, beide originele leden, is bijna aandoenlijk, alsof het voor het drietal hun eerste bandje met jeugdvrienden is. Sayell laat vlak voor “Autofocus On The Prime Directive” zijn bas vallen, tot zachte hilariteit van zijn makkers.
Puike renditie trouwens, van die nieuwe song. Falkous gromt en blaft “…or forever be side man” nog straffer dan op plaat, en de gitaren en drums hangen er bijna achteloos rond gedrapeerd. “Chases”, nochtans geen essentiële song op Mclusky Does Dallas, kan hier de zaal wel inpakken. En dan dat “Alan Is A Cowboy Killer”: wat een hilarisch ondoorgrondelijke klassieker is dat toch. In zijn refrein laat Falkous ook horen dat hij als vanouds zijn stem in de gekste bochten kan wringen. Het contrast met “The Battle Of Los Angelsea”, waar Sayell het eens voor het zingen heeft, kan moeilijk groter zijn: die is een pak monotoner.
Dat getelefoneerde Spiel van eventjes de coulissen in te duiken en terug te komen naar een smekend publiek? Verkeerd verbonden bij Mclusky, uiteraard. Na wat podiumpraat om zichzelf wat rust te gunnen, gaat de band doodleuk door, met “Whoyouknow”, zowat de eerste Mclusky-song ooit. Om helemaal af te sluiten is er nog “That Man Will Not Hang”, nog zo’n banger van formaat. Het trio gooit zich met zichtbaar gusto nog een laatste keer, en het publiek viert het einde van het onzinnige feest met het losgeslagen besef dat het voor deze avond genoeg geweest is.
Wat een deugd deed het om nog eens een band aan het werk te zien die niet alleen zichzelf vermaakte maar, quasi en passant als waren wij getuige van een geslaagde repetitie, ook nog eens zijn publiek met kennis van zaken entertainde. De grote sterkte van Mclusky live deze avond zat in de zelfrelativering die de band ademde, waar mindere goden een set zouden optrekken rond hun eigen zelfvertrouwen. Om maar te zeggen: het merendeel van de songs kwam eens niét van het laatste album. Wat een uiterst sympathiek groepje midlife-dwarsliggers is dat Mclusky toch, mensen.
