Het heeft er een tijd naar uit gezien dat Stephen Patrick
Morrissey, muzikaal gezien dan toch, dood en begraven was.
‘Maladjusted’, zijn laatste plaat, dateert van 1997 en werd een
commerciële flop. Na een solocarrière van negen jaar (en acht
officiële releases) leek de wereld uitgekeken te zijn op de
ex-frontman van de legendarische The Smiths. Er volgden nog een
paar verzamelaars (met een tournee die hem in oktober 2000 nog naar
de Brielpoort in Deinze bracht) en enkele rechtszaken tegen
ex-groepsleden, voor het overige gaf Mozzer alleen nog thuis
wanneer de rechten van één of andere diersoort in het gedrang
kwamen.
Natuurlijk vonden we het klote dat hij er het bijltje had bij
neergelegd. We hadden dan wel een platenkast vol mooie
herinneringen, een wereld zonder Morrissey hadden we ons nooit
kunnen voorstellen. Zelfs mijn moeder betreurde het feit dat hij
ermee kapte…
Maar alles slijt. Af en toe haalden we nog wel eens een elpee van
The Smiths of één van zijn solo-cd’s tevoorschijn en stonden we wat
te shaken op ‘What Difference Does it Make’, ‘The Last of the
Famous International Playboys’, ‘This Charming Man’, ‘Boy Racer’ of
‘Bigmouth Strikes Again’, maar toegegeven: het kwam steeds minder
vaak voor…
Tot er vorig jaar plots een lampje begon te flikkeren: Morrissey
had een nieuwe platendeal! “Jaja,” dachten we toen nog, “en België
wint het Songfestival!” Maar nee, deze keer was het bittere ernst!
Een eerste teken van leven kwam met zijn bijdrage aan ‘Under the
Influence’, een nieuwe reeks waarin Britse popiconen hun all
time favourites op een rijtje mogen zetten. Niet veel later
kwam dan de blijde mare dat er inderdaad een nieuw album op komst
was. Nog vóór we één noot van ‘You Are the Quarry’ hadden gehoord,
was het zonneklaar dat de oude Morrissey terug was. Wij begonnen al
te watertanden bij het horen van de songtitels alleen: ‘I Have
Forgiven Jesus’, ‘I’m Not Sorry’, ‘America is Not the World’, … En
dan kenden we de liedjes met de volledige teksten niet eens!
Vorige vrijdag, een week en een dag voor ’s mans vijfenveertigste
verjaardag, kon ook de gewone sterveling (de profs hadden hun kopie
al) naar de platenzaak om zich een exemplaar van de nieuwe plaat
aan te schaffen. Eerlijk gezegd, het heeft deze keer een paar
uurtjes geduurd eer ik ze in de cd-speler dropte. Anders kan een
nieuwe aanschaf niet snel genoeg gespeeld worden, ditmaal wilde ik
echt wachten tot het helemaal stil was in huis en ik er zeker van
was dat ik door niks of niemand kon gestoord worden.
Van bij de eerste strofe van de eerste song voelden we ons meteen
weer thuis. Die unieke stem – tegelijkerijd sneren, zeuren en
zalven – , die eerste zinssnede die er bonk op zit
(“America, your head’s too big, because America, your belly’s
too big…“), uitgesmeerd over een stevige rocker die de
luisteraar (maar vooral Amerika, zijn nieuwe thuishaven) schopt
waar hij hem raken kan… De opener vormt als het ware een Siamese
tweeling met de single ‘Irish Blood, English Heart’ (een zo
mogelijk nog bijtender uithaal naar zijn geboorteland), maar ook de
nummers 3 en 4, ‘I Have Forgiven Jesus’ (inderdaad, wat een tekst!)
en ‘Come Back to Camden’, twee prachtige ballads, zijn duidelijk
familie van elkaar.
Na dit viertal bestaat er geen twijfel meer over: Hij is terug,
onze Heiland! En wat volgt, bevestigt alleen maar. Snelle en trage
nummers, rustige en harde songs wisselen elkaar af. De hele plaat
lang trekt Morrissey alle registers van zijn kunnen open, en
nergens gaat hij uit de bocht. Na al die jaren waren we al zeer
gelukkig geweest met een plaat die maar half zo goed was, want dit
hadden we zelfs in onze stoutste dromen niet meer verwacht. ‘I’m
Not Sorry’, ‘How Can Anybody Possibly Know How I Feel?’, ‘All the
Lazy Dykes’… Waar hebben we het in godsnaam aan verdiend!?
Een heel weekend heb ik dus naar ‘You Are the Quarry’ geluisterd.
Ik ben niet zo pretentieus om te zeggen dat ik de plaat van binnen
en van buiten kennen, toch zijn er een aantal dingen die ik nu al
kan (moet) besluiten: 1) Morrissey is terug; 2) Hij brengt ons niks
nieuws, integendeel: in wezen hadden al deze nummers op één van de
vorige platen kunnen staan; 3) Maarrrr… nooit eerder heeft hij een
hele plaat zo’n hoog niveau kunnen aanhouden; 4) En… nooit eerder
klonk hij zo scherp en zo oprecht; 5) Dus: alles wel beschouwd
kunnen we zeggen dat de muziek van Morrissey tijdloos is.
Wereldplaat.
