‘Black Love’, de voorlaatste cd van de Afghan Whigs, was voor mij
dè plaat van 1996, het Dutroux-jaar… Dodelijke songs, gezongen
door een gedreven, haast bezeten Greg Dulli, die klonk alsof hij
niet snel genoeg de studio kon uitspurten, op zoek naar nieuwe
slachtoffers op wie hij zijn moordlusten kon botvieren. ‘Tough Guys
Don’t Dance’, de eerste full-cd van Soulsavers, zou wel eens de
plaat van 2004 kunnen worden, het jaar van het proces-Dutroux. Is
er een verband tussen beide schijfjes? Niet echt, nee, alleen dan
dat het van ‘Black Love’ geleden is dat ik nog zo’n heerlijk
duister, sinister werkstuk in huis heb gehad. Hiermee houdt de
vergelijking echter op. ‘Black Love’ was een bompakket dat in je
handen ontplofte, ‘Tough Guys Don’t Dance’ is als het sluipende gif
dat zich verspreidt in je bloedbaan en ongemerkt heel je
zenuwstelsel lamlegt. Letterlijk lamlegt, dacht ik heel even, want
na de eerste beluistering was ik werkelijk sprakeloos, en duurde
het een tijdje eer ik de kracht vond om me weer uit de zetel te
hijsen en de ‘play’-toets in te drukken voor een tweede
luisterbeurt. Intussen zijn we een week verder en ben ik nog steeds
erg onder de indruk. Deze plaat blíjft naar de keel grijpen. De
negen nummers snijden je de adem af, slaan hun klauwen in je
gehoorgangen en nestelen zich als spinnende katers onder je
schedeldak, met het vaste voornemen er nóóit meer weg te
gaan.
Maar goed, ik kan nu wel heel lyrisch doen over deze cd, daardoor
weten jullie natuurlijk nog niet wát haar zo de moeite maakt.In de
eerste plaats is dat de sfeer. Al van bij het eerste nummer nemen
we plaats op de achterbank van een gammele Amerikaanse slee.
Vooraan zitten Rich Machin en Ian Glover, de twee tough guys
die ondermeer al enkele gesmaakte EP’s en remixes voor Starsailor,
Doves en The Broadway Project op hun strafblad hebben staan. Een
hele plaat lang rijden we met hen mee, van de ene crime
scene naar de andere, en zijn we getuige van roof,
brandstichting en moord. Drie keer worden ze zelfs bijgestaan door
nog een derde sujet, de genaamde Josh Haden, zanger van het ter
ziele gegane Spain, die zingt alsof het hier zijn eigen begrafenis
betrof… Het Dodelijke Duo verliest er haar cool niet bij, en zo
klinkt deze plaat ook. Intrigerende, dreigende, spannende
soundscapes, ondersteund door zuinige beats, stijgen op uit de
moerassen en verduisteren de hemel, om helemaal aan het einde van
de plaat als een koude douche weer neer te slaan over de
geteisterde gebieden. Hoewel er op de hele plaat geen enkel nummer
staat waarvan we kunnen zeggen “Mmmm, dit klinkt als…”, hoor je
toch duidelijk echo’s van Joy Division, New Order, Massive Attack,
DJ Shadow, Aphex Twin, … (Maar zoals ik al zei, het gaat hem meer
om de feel dan om regelrechte invloeden…) Bangelijke
schaaif, zeggen ze in Aaantwaarpe, en voor één keer hebben ze
daar overschot van gelijk! Niet voor communiezieltjes!
