Neen, dit is geen spelfout. In het Frans zegt men nu eenmaal
“talkie walkie“.
Toen ik Air voor de eerste keer op de radio hoorde, nu zowat zeven
jaar geleden, was ik een paar minuten volledig de kluts kwijt. Hoe
kon een Franse groep in godsnaam zo’n nummers schrijven? Nog geen
uur later pronkte ‘Moon Safari’ tussen de vele schijfjes in mijn
cd-rekje. Ook nu was ik er weer als de kippen bij om het kakelverse
creatieve ei van Frankrijks interessantse synth-wizards te
kunnen bewonderen. De verwachtingen waren hooggespannen: het duo
had zich dit keer met niemand minder dan Nigel Godrich (Radiohead,
Travis) – momenteel ’s werelds meest gevraagde producer – in diens
Ocean Way Studio teruggetrokken. Of Godrich het verschil heeft
gemaakt, laat ik graag aan uw geoefend oor over. Wat de nummers
zelf betreft, haalt opener ‘Venus’ herinneringen aan ‘10.000 Hertz
Legend’ naar boven: de simpele elektronische drumbeat springt
meteen in het oor, net als de mooie harmoniseringen van de vocals
en het compleet foute Engels dat Air hanteert. Van vrijwel
hetzelfde laken een pak is ‘Cherry Blossom Girl’, dat u onderhand
wel kent van op de radio, met een tekst waar zelfs de meest
doorgewinterde anglofiel kop noch staart aan krijgt. Gelukkig
plaatsen deze twee Fransozen tegenwoordig de teksten in hun
booklets… Derde track ‘Run’ zorgt meteen voor een hoogtepunt: het
voortdurend herhaalde “run-run-run-run” onder de gezapige
“aaaaaah” – vocaliseringen doet me smeltenderwijs wegdromen
naar oneindige galactica. Ook ‘Universal Traveler’ is opnieuw van
een vertederende simpliciteit: haast iedereen moet deze song na het
eerste refrein probleemloos kunnen meeneuriën. Sommige nummers zijn
er evenwel net iets te veel aan en zwerven een beetje hulpeloos
richting muzak. ‘Mike Mills’ bijvoorbeeld, maar ook ‘Another Day’,
‘Biological’ en ‘Alpha Beta Gaga’ steken nog altijd boven de grauwe
middenmoot uit, maar nemen me niet bij de edele delen zoals de
meeste nummers van ‘Moon Safari’ dat wél deden. Afsluiter ‘Alone in
Kyoto’ (eveneens terug te vinden op de soundtrack van Sofia Coppola’s beresterke
‘Lost In Translation’ – nvdr) maakt
dat voor een stuk goed, maar het nummer is zo schatplichtig aan het
werk van grote synthesizer-legendes als Jean-Michel Jarre en
Vangelis dat ik mijn twijfels heb over het originaliteitsgehalte op
deze langspeler. Na een paar aandachtige luisterbeurten kwam ik tot
de volgende conclusie: geen wereldplaat, maar oerdegelijk, dàt wel.
