‘Room on Fire’! Zet die plaat gewoon non-stop op repeat, want
Julian Casablancas en zijn volgelingen halen je gegarandeerd uit je
prozac-humeurtje! Nadat het vijftal een beroep deed op
Radiohead-producer Nigel Godrich, vonden Fab Moretti en Nick
Valensi, respectievelijk op drums en gitaar, dat het welletjes was
geweest met het geëxperimenteer. De samenwerking met de Radiohead
wizard liep niet echt op een sisser af, want het gros van de
partijen zoals je ze nu hoort op “Room on Fire” is wel degelijk in
Oxford tot stand gekomen. Toch nam Gordon Raphael, de man die
verantwoordelijk was voor de productie van ‘Is This It’, het heft
weer in handen. En dat is maar goed ook, want de opvolger van hun
inmiddels tot cultplaat uitgeroepen debuut is er echt één die kan
tellen. Van begin tot einde stoomt de Strokes-trein door je
huiskamer. Wie ’12:51′ reeds achter de kiezen heeft, zal zich zeker
en vast niet vervelen met ‘Whatever Happened’ en’Automatic Stop’,
songs die tijdens het refrein volledig openbloeien. ‘You Talk Way
Too Much’ doet dan weer eventjes denken aan hun vorige plaat. Een
rustpunt – naar Strokes-normen – is dan weer de ballad ‘The Way It
Is’, op nummer negen van deze nu al onsterfelijke plaat. De vijf
schoffies uit New York hebben onder geen enkel beding aan attitude
moeten inleveren. Integendeel, ze zijn echt wel de avant-gardisten
van “le nouveau cool” en ze blijven die reputatie met
lengtes voorsprong behouden op hun concurrenten. Oh ja, verwacht
echter geen nieuwe geluiden. The Strokes blijven gelukkig nog
eventjes The Strokes.
