Eerlijk toegegeven: ik heb een zwak voor de lange blondine Stine.
De Deense schone zorgt van begin tot einde voor danige prikkelingen
in de oorschelp dat het onmogelijk wordt om niet aan seks te
denken. Vergelijk het met KimWilde in de jaren tachtig. Tot dusver
mijn adoratie voor de zangeres van Nu. Want waarover ik hier
uiteraard moet praten, is de muziek die dit Deens collectief op de
menigte loslaat. De plaat opent met ‘San Francisco’, een nummer dat
een ietsiepietsie gelijkenis vertoont met de laatste langspeler van Madonna, maar
gelukkig stevig genoeg klinkt om geloofwaardig te blijven. Eerste
single ‘Any Other Girl’ is dan weer een perfecte killer
three-minute met een uiterst kwalitatief meezingbaar refrein.
Roxette meets Avril Lavigne meets Zoot Woman meets Mirwais. Let ook
op de manier waarop producer Michael Patterson dit deuntje als een
repetitieve loop doorheen je grijze massa heen en weer laat
spinnen. Een moderne vorm van conditioneren noem ik dat. ‘Are You
Having Fun”, ‘Hey! J.’ en ‘Leo Go Low’, kondigen de sweet summer
of retro aan: megafrisse beats, besprenkeld met een hoog
gehalte latex-gitaren en lollypop-synths. Genoeg ingrediënten om de
jaren tachtig een warm welkom te heten. “Disco Hurts!” Een
terechte uitspraak van een groep die zich waagt aan perfect
geïndustrialiseerde pop.
