98 min. / I
Ooit al eens een film gezien van Dario Argento? Deze ongekroonde
meester van de Italiaanse gore wist in Europa een soortement
cultstatus te verwerven via ontelbare, extreem bloederige
horrorfilms, exploitatie van het zuiverste water. Zijn nieuwste,
‘Phantom Of The Opera’, is geen uitzondering – de fans weten dus
waar naartoe. Alle anderen gelieven zich te onthouden.
Julian Sands is het spook van dienst in deze (min of meer)
boekgetrouwe versie van het gekende verhaal. In deze film werd het
spook als baby à la Mozes in een rieten mandje op een rivier gezet
door zijn ouders, en kwam hij terecht in de catacomben onder de
opera, waar hij min of meer werd opgevoed door ratten (!). Wanneer
hij volwassen is, wordt hij verliefd op de jonge zangeres Christine
(gespeeld door Asia Argento, de voluptueuze dochter van de
regisseur), en begint hij te moorden dat het een lieve lust is om
haar de hoofdrol in een nieuwe productie te bezorgen. Auditioneren
is blijkbaar ouderwets geworden.
Nu vind ik Julian Sands persoonlijk één van de grootste mossels
die er op twee benen rondloopt – de man ziet er pathetisch uit, in
welke rol hij ook speelt (nog ‘Boxing Helena’, anyone?) en ook hier
loopt hij rond als een levend statement voor euthanasie. En
aangezien een minimum aan empathie voor het personage absoluut
noodzakelijk is om ook maar een beetje van deze film te kunnen
genieten, was voor mij de lol er dan ook al snel af.
Niet dat er verder niks mis is met deze film – was het maar
waar. Naar goede gewoonte in een Argentofilm, loopt het bloed
alweer de muren af; tongen worden uitgerukt, luchters onthoofden
mensen, ratten bijten vingers tot op het bot weg enzovoort…
Ontspanning voor het hele gezin, met andere woorden. Die gore
effecten bereiken hun doel wel degelijk – ze choqueren het publiek,
maar waarvoor? Er wordt hoegenaamd geen steekhoudend verhaal
verteld in ‘The Phantom’, en er loopt niet één personage in rond
waar ik ook maar één reet om gaf. Het spook is een sadistische
moordenaar in deze versie, en geen romantische dwaas zoals in
andere interpretaties van het verhaal. Dat, plus het feit dat hij
wordt gespeeld door een randdebiel, zorgen ervoor dat we vanaf het
begin zitten te wachten tot iemand hem eens van kant maakt.
Christine is een zeurderig kreng dat constant zit te twijfelen
tussen de liefde van het spook en die van haar aanbidder – Asia
Argento acteert overigens alweer als het fotomodel met
regisseur-als-vader dat ze is. En voor het overige loopt het in het
nare wereldje van Argento weer vol met pedofielen, halfmaffe
rattenvangers en geile orgiebezoekers. Fun.
Aanvankelijk zijn de gore effecten nog schokkend genoeg om de
aandacht vast te houden, maar tegen de tijd dat de film een uur oud
is, begint zelfs dat te verwateren, om plaats te maken voor een
pathetische dikdoenerigheid (die dialogen!!). Uiteindelijk wordt
het zielige geleuter van de personages, af en toe onderbroken door
uitbarstingen van misselijk geweld, zelfs lachwekkend.
Dario Argento… Ik kan me niet voorstellen dat het leuk is om die
man te zijn – in wat voor een wereldje leeft die kerel, zowel
letterlijk als mentaal? Ik ken mensen die zijn films kunst vinden.
Persoonlijk vind ik ze enkel kut. Na eerst ‘Hannibal’ en dan deze ‘Phantom’ na elkaar
gezien te hebben, weet ik één ding: ik ben dringend toe aan een
Disneyfilm!
http://www.darkdreams.org/
