L’Ultima Notte di Amore klinkt als de titel van een popsong van Umberto Tozzi, maar dat is niet waar deze Italiaanse politiethriller op uit is. Wat die wel wil, lijkt vooral op het trachten zijn van een Italiaanse versie van het soort generische en onpersoonlijke misdaadfilm dat tegenwoordig verkocht wordt als ‘original content’ door zowat elke streamingservice. Dat is al duidelijk van bij de lelijke openingsbeelden waarin een digitale camera over het nachtelijke Milaan glijdt: esthetisch zal dit zeker al geen hoogvlieger worden.
Ook verhalend hoeven we ons vervolgens niet te veel illusies te maken in een film waarin het cliché van de agent die op het punt staat met pensioen te gaan maar dan een ultieme zaak moet afhandelen, nog maar eens uit de kast wordt gehaald. In dit geval is dat inspecteur Franco Amore die letterlijk tijdens het feestje voor zijn afscheid geconfronteerd wordt met de dood van een collega en vervolgens in flashback de kijker onderdompelt in wat voorafging aan de fatale schoten. Een lucratief contract als veiligheidsagent voor Chinese handelaars in edelstenen enkele weken eerder, bleek immers meer een vergiftigd pensioengeschenk dan een echt aanbod voor Amore die binnen het korps al jaren bekend stond om zijn onkreukbaarheid en integriteit.
Dat soort geijkte conventies bestaat uiteraard om ingezet te worden en dus had hier best een portie belegen maar kordaat entertainment uit kunnen groeien over het hellend vlak waartoe zelfs het aannemen van de minste gunst, kan leiden. Helaas weet L’Ultima Notte di Amore zelfs niet een klein beetje in de buurt van iets dergelijks te komen. Dat ligt tot op zekere hoogte aan het dunne verhaaltje over de obligate flik met principes die verstrikt raakt in een corrupte wereld, maar nog veel meer aan de complete incompetentie achter de camera van regisseur Andrea Di Stefano, een acteur bekend van bijrollen uit Life of Pi en Eat Pray Love, die het sinds 2014 met weinig artistiek succes ook probeert als regisseur.
Er zijn weinig recente films die zo visueel armtierig zijn als deze fletse thriller en Di Stefano lijkt bovendien ook totaal geen gevoel te hebben voor elementaire zaken zoals compositie of belichting. Ook subtiliteit is niet meteen zijn sterkste kant: het drone-shot waarmee de film opent is tekenend voor de rest van de looptijd die overvol zit met hetzelfde soort opzichtige maar uiterst goedkope cameravoering. 
“Leg over een scène ofwel een breedvoerig luchtbeeld, ofwel een slepend uitzoomen, en het wordt allemaal interessanter” lijkt zowat de overheersende logica, maar helaas bereikt die net het tegenovergestelde effect. L’Ultima Notte di Amore voelt dan ook aan als een film die gemaakt werd door een soort artificiële intelligentie: alle bouwstenen zijn er, maar elke vorm van bezieling of echte esthetiek, ontbreekt. Het resultaat is een film die niet slecht genoeg is om ergerlijk te worden, maar wel zo glad en nietszeggend dat het ons als kijker ijskoud laat. Alsof je een fastfood versie eet van wat in wezen een smakelijk gerecht moet zijn, is alles hier herleid tot een eenheidsbrij zonder smaak of pit.
