Maid in Manhattan



105 min. / USA

Nadat Wayne Wang met ‘The
Center of the World’
zijn geloofwaardigheid als ernstig
filmmaker enigszins probeerde op te schroeven (overigens zonder
veel succes), keert hij terug naar het meest conventionele soort
cinema dat er bestaat: de romantische komedie. En dan nog niet
zomaar een romantische komedie, maar één met Jennifer Lopez. U
begrijpt dat ik nu niet meteen hooggespannen verwachtingen had. PT
Anderson heeft dan wel met ‘Punch-Drunk
Love’
net bewezen hoe origineel en fris een romkom kan zijn als
het goed wordt aangepakt, maar er is een groot verschil tussen
Anderson en Wang. Waar de één de regels vrolijk overboord gooide om
van a tot z zijn eigen ding te doen, buigt de andere voor de wetten
van de economie, die zeggen dat mensen graag geld betalen om
opnieuw dezelfde film te zien die ze al honderd keer eerder
zagen.

Lopez speelt Marisa Ventura (naar ik veronderstel geen familie van
Ace), een meid in een luxehotel in New York, die alleen voor de
opvoeding van haar negenjarig zoontje Ty staat, en zoals het hoort,
droomt van betere dingen. Door een al dan niet gelukkig toeval
wordt ze door één van de hotelgasten, senatorkandidaat Christopher
Marshall (Ralph Fiennes), aanzien voor de uiteraard welgestelde
bewoner van de kamer naast hem. Marshall mag dan wel een
republikein zijn, maar tóch heeft hij charme (zo zie je meteen hoe
geloofwaardig deze film is), en Marisa begint zich in allerlei
bochten te wringen om de illusie in leven te houden.

Krijgen we een aantal nogal voorspelbare situaties, waarin Lopez
bijvoorbeeld de lunch moet opdienen in de kamer van Fiennes zelf,
zonder dat hij haar mag herkennen, waarin de paparazzi gretig
achter het kersverse koppel aanzitten, en waarin een promotie tot
manager in het gedrang komt. Situaties die zo voor de hand liggend
zijn, dat ik regelmatig het gevoel kreeg dat iedereen in het
publiek, dus niet alleen ik, dit zelf ook had kunnen
bedenken.

Dat ‘Maid In Manhattan’ de geëffende banen van het genre volgt, is
op zichzelf genomen nog niet eens zo erg. Dit soort van
Assepoester-cinema werd al eerder gedaan, en we zullen nog wel een
aantal exemplaren te slikken krijgen over de komende jaren, maar
dat wil niet zeggen dat het niet leuk kan zijn, als het maar een
beetje geïnspireerd wordt gebracht. Ik ben bijvoorbeeld heus niet
te beroerd om toe geven dat ik destijds best van ‘Pretty Woman’ kon
genieten. Zoveel hebben mijn wekelijkse meetings bij Pretty Woman
Anonymous tenminste opgebracht – ik kan alvast toegeven dat ik een
probleem heb, wat de eerste stap tot genezing is.

Maar goed, ik dwaal af. Die inspiratie is in ‘Maid In Manhattan’
dus ver te zoeken. Neem nu bijvoorbeeld de scène waarin Lopez moet
gaan opdienen bij Fiennes – met een beetje degelijk schrijfwerk en
de juiste komische timing kun je heel wat uit zo’n situatie halen.
Vergelijk dit eens met een moment uit ‘Mrs. Doubtfire’, waarin
Robin Williams in een zeer gelijkaardig probleem verzeild raakt.
Hij ontmoet, verkleed als vrouw, een sociaal werkster die hem, als
man, komt opzoeken, dus hij mag niet herkend worden. De manier
waarop hij dat probleem aanpakt, getuigt van méér gevoel voor humor
dan er in heel deze film is terug te vinden. In het geval van ‘Maid
In Manhattan’ verschuilt Lopez zich gewoon achter een vaas bloemen
en de rug van de butler die haar helpt. Als publiek kijk je ernaar,
en je denkt: is dat àlles?

Een ander probleem is dat Lopez eigenlijk niet eens zo erg liegt
tegen Fiennes. Hij gaat ervan uit dat zij een rijke gaste in het
hotel is, en zij doet niets om hem die illusie af te nemen, maar
verder is ze in feite volkomen eerlijk tegen hem. Dat wil zeggen
dat onze heldin op elk moment van de film perfect de gelegenheid
heeft om tegen haar amant te zeggen: “hoor eens, er is hier een
misverstand,” zonder dat er al te veel potten gebroken zijn. Ze
heeft zich niet in een onontkoombare situatie gewerkt. Op die
manier krijg je, als publiek, de indruk dat de film enkel
voortduurt omdat de schrijver en regisseur dat willen, en niet
omdat de plot of de personages het dicteren.

Momenten die écht geestig zijn, zijn hier ver te zoeken. De
dialogen zijn tam, tot op het genante af (collega tegen Lopez:
“Vanavond is de meid een illusie, en ben je écht een
glamourqueen!”), en met de nevenpersonages wordt verontrustend
weinig gedaan. Denk maar aan Bob Hoskins, die wordt weggestouwd in
een bijrolletje als butler – Britse butlers zijn in Amerikaanse
film doorgaans een nooit aflatende bron van humor, maar dit
personage is even saai als… nu ja, als een échte Britse butler.
Stanley Tucci als de gluiperige politieke adviseur van Fiennes is
beter (de man is dan ook een fantastisch komisch acteur), maar het
blijft een druppel op een hete plaat. Deze film is gewoon niet
grappig.

Een vaak gehoorde kritiek is dat het niet zou knetteren tussen
Lopez en Fiennes, dat er geen chemistry aanwezig zou zijn. Ik denk
eerder dat dat mysterieuze element, dat we eerder zagen tussen Adam
Sandler en Emily Watson, Chris Cooper en Meryl Streep, en Filip en
Mathilde, simpelweg ontbreekt in het scenario. De acteurs doen wat
ze kunnen met het lamlendige materiaal, maar er ís daar als acteur
gewoon niet veel te vinden waar je iets mee aankan.

Blijft er nog over: een ontieglijk slechte beeldenregie van Wang –
de man filmt in 2.35 breedbeeld, maar slaagt er nauwelijks in dat
enorme scherm op te vullen. Wat we zien, de helft van de tijd, zijn
twee pratende hoofden met een enorme lege ruimte aan weerszijden.
De man die de wereld charmeerde met het wondermooie Smoke, is hier
ver te zoeken.

‘Maid In Manhattan’ is een film gemaakt via comité. Geen idee in
deze film, of het is het resultaat van langdurig overleg met de
producers, geen grap of ze werd gecomprommiteerd door de voorkeur
van de regisseur en de eisen van de sterren. Het gevolg is dat alle
individualiteit achter het scenario, alle frisheid en originaliteit
verloren gingen, lang voordat de laatste scène gefilmd werd. De
enige vraag die ik me achteraf stelde, was: “wie zit er in
vredesnaam op dit soort van Flair-cinema te wachten?” U toch
niet?

http://www.sonypictures.com/movies/maidinmanhattan

1
Met:
Jennifer Lopez, Ralph Fiennes, Natascha Richardson, Stanley Tucci, Tyler Posey, Bob Hoskins, Frances Conroy
Regie:
Wayne Wang
Scenario:
Kevin Wade

verwant

The Menu

In de Verenigde Staten groeide The Menu uit tot...

Marry Me

Ergens in de loop van de jaren negentig, ontpopte...

Worth

Twintig jaar na datum worden de gebeurtenissen van 11...

Supernova

Twee vrienden maken een ‘roadtrip’ doorheen het Engelse landschap...

The Dig

Sinds kort te zien op Netflix: The Dig. Gebaseerd op...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in