84 min. / USA
Dat er een vervolg zou komen op ‘Men In Black’, was in
feite al van bij de release van die film een vaststaand feit. Dat
heb je nu eenmaal met films die negentig miljoen kosten om te
maken, en er meer dan zeshonderd opbrengen, en die zich ook perfect
lenen tot het uitmelken van het concept. Het basisgegeven van
‘MiB’, zoals de film vaak genoegzaam genoemd wordt, kan immers
uitgerekt worden over een hele serie, zolang er mensen naar gaan
kijken. Het enige dat je hoeft te doen, is een nieuw slijmerig
monster te bedenken waartegen de mannen in het zwart ten strijde
kunnen trekken, et voilà , de popcorn schuift weer over de
toonbanken van uw plaatselijke multiplex.
De eerste film was best nog wel genietbaar, voornamelijk omdat we
veel te zien kregen dat we nog nooit eerder onder ogen hadden
gekregen; denk aan het ontwerp van de vrijbuitende wormen, die
vrolijk met tax-free sigaretten onder hun arm rondliepen, of Jeebs,
hij van het miraculeus teruggroeiende hoofd. Misschien had een
sequel ook wel kunnen werken, indien men erin geslaagd was om ook
hier een paar verrassingen in te bouwen. Maar nee dus. Wat we
krijgen is vooral meer van hetzelfde: meer aliens, meer special
effects, meer hysterische achtervolgingen. Het enige dat beduidend
minder aanwezig is, is intelligentie of humor.
Het zal moeilijk zijn om u de plot na te vertellen, aangezien ik
aan het einde nog steeds niet helemaal zeker was wat nu het
uiteindelijke doel was dat de slechteriken wilden bereiken. Het
heeft het een en ander te maken met een zeer onplezierig
buitenaards wezen, Serleena, dat op aarde komt zoeken naar het
Licht. Bij het horen van die benaming kreeg ik meteen flash-back
naar films als ‘Poltergeist’ en ‘Flatliners’: don’t go into the
light! Maar dat ben ik dan weer.
In zuivere vorm ziet Serleena eruit als een groen, slijmerig, bijna
uitsluitend uit tentakels opgetrokken struikgewas, maar wanneer ze
zich als mens voordoet, is ze tenminste zo vriendelijk de vorm aan
te nemen van Lara Flynn Boyle, een ondergoedmodel dat de hele film
lang in enkel een push-up bra en slipje rondloopt. Niet dat
regisseur Barry Sonnenfeld zich zondig maakt aan exploitatie,
welnee, hoe komt je erbij?
Met dat licht wil Serleena schijnbaar de een of andere planeet
vernietigen, en ze gijzelt het hele bureau van de Men in Black om
te weten te komen waar het zich bevindt. Maar de enige die dat
weet, is Kay, gespeeld door Tommy Lee Jones. Jay (Will Smith), gaat
zijn oude partner halen, geeft hem na veel vijven en zessen zijn
geheugen terug, en samen gaan ze proberen het licht te vinden voor
Serleena het in… euh… haar tentakels krijgt.
Je hebt sequels die verdergaan waar het eerste deel ophield, en dan
heb je vervolgfilms die gewoon deel één nog eens herkauwen. ‘MiB
II’ behoort duidelijk tot de tweede categorie. Alle aliens die in
het eerste deel populair werden, keren terug: de wormen, Jeebs en
Frank de pratende hond. Allemaal goed en wel, maar wanneer we dan
nieuwe wezens krijgen, betreft het hier uitsluitend volslagen
ongeïnspireerde creaturen. Neem nu Serleena zelf: Lara Flynn Boyle
doet wat ze kan met de rol en met haar borsten, maar uiteindelijk
blijft ze een nogal kleurloze slechterik, die op geen enkel moment
geestig is. Verder is er nog een gigantische worm die alles
vernielt wat hij tegenkomt, en geassorteerde lelijkaards die weinig
of niets te zeggen hebben, maar gewoon even opduiken om er goor uit
te zien. Ze zijn niet grappig, niet verrassend. Ze hebben geen
pit.
Het verhaal is zo warrig dat er vaak geen touw aan vast te knopen
is, maar dat is in dit soort film duidelijk niet het belangrijkste.
‘MiB II’ lijkt uitsluitend gemaakt te zijn voor twaalfjarige
kinderen die nog naïef genoeg zijn om zich automatisch te vergapen
aan elk special effect dat ze zien. Misschien dat zij er wel van
kunnen genieten. Maar ik zat de hele tijd te wachten op iets dat
nog maar half zo slim was als als de Eggar-dialoog uit het
origineel.
Er hangt in deze film enorm veel af van Will Smiths vermogen om ons
als publiek te boeien. Tommy Lee Jones komt pas relatief laat in de
film weer kijken, dus is het Smith die onze aandacht moet
vastgrijpen, en die ons tot het einde moet dragen. In het eerste
deel was het omgekeerd. Smith speelt een sympathieke rol, hij is
goed in dit soort dingen, maar opnieuw blijft het een flauw
afkooksel van wat hij de vorige keer deed. We hebben het al eens
gezien, en beter ook.
Het is onvoorstelbaar hoe Barry Sonnenfeld erin slaagt om een
wereld van aliens, vliegende wagens, deneuralizers, sprekende
huisdieren, mannen met twee hoofden en wat nog meer, zo… saai te
doen lijken. In plaats van met verwondering naar dat scherm te
staren, zitten we gewoon een beetje te geeuwen. Been there, done
that. De enige wezens die sympathie of amusement uitlokken, zijn
die uit deel één. En het enige shot dat mij een beetje kon
verrassen, was het allerlaatste. Het beste idee van de hele film,
en ze stoppen het dan nog op een plaats die moeilijk te bereiken is
wegens chronische slaapneigingen.
‘Men In Black II’ is een schoolvoorbeeld van een cynisch
Hollywoodproject, schijnbaar haastig in elkaar gestoken om te
incasseren op een voorgaand succes, waarbij alle aandacht om de
kwaliteit van het product (want dat is het, een product), verloren
ging tijdens de race naar de bank. Het heeft geen ziel en geen
verstand. Alleen veel computerwerk en een push-up bra.
http://www.meninblack.com
