Juicht, zwartgalligen: Placebo’s vierde vrucht is een feit. Het titelloze debuut en vooral opvolger Without You I"m Nothing, maakten van Placebo één van de toonaangevende bands van de nineties. Daarna kwam Black Market Music en werd alles anders. Sleeping With Ghosts is gelukkig terug een stuk beter.
Die derde plaat ging weliswaar vlot over de toonbank, maar kon in de vakpers op een kil onthaal rekenen. Te weinig vernieuwend en onaf, zo heette het. Placebo moest oppassen om niet in het oude stramien vast te roesten. Zanger Brian Molko zelf had het over "een veel te dure demo". De opvolger was dus een plaat om naar uit te kijken, zij het om de verkeerde redenen: in hoeverre zou Placebo zich kunnen herpakken?
Onder het motto "stilstand is achteruitgang", heeft de groep met Sleeping With Ghosts voor een nieuwe aanpak gekozen. In de eerste plaats resulteerde dat in een nieuwe look voor Molko: de androgyne uitstraling heeft plaatsgemaakt voor een kortgeknipt, klassiek kopje. Maar belangrijker is natuurlijk de samenwerking met knoppenkunstenaar Jim Abbiss.
Voor wie zolang met muziek bezig is als Molko, komt een frisse invloed van buitenaf altijd gelegen, maar als je weet dat Abbiss in het verleden onder meer samenwerkte met DJ Shadow, U.N.K.L.E., The Music en Björk, is het begrijpelijk dat die-hardfans vreesden dat Placebo resoluut de elektronicatoer zou opgaan. Hier en daar werd zelfs al gefluisterd dat Placebo"s vierde opus een dance-plaat zou worden.
De fans kunnen echter gerust zijn: het is even wennen in het begin, maar de Placebo-sound blijft onmiskenbaar op de plaat aanwezig. De toegevoegde laptopgeluidjes zijn wel hoorbaar, maar sluimeren meestal delicaat op de achtergrond, scheurende gitaren en de onaardse stem van Molko blijven de nieuwe songs domineren en ook de typische ironie werd behouden.
De voornaamste nieuwigheid in Sleeping With Ghosts ligt dan ook niet in de subtiele elektronica, maar in een vernieuwde attitude. Placebo lijkt voorwaar volwassen geworden en het vertrouwen in eigen kunnen zit opnieuw in de lift. Molko en de zijnen zijn gedrevener dan ooit de studio ingedoken en er weer uitgekomen met de grijns van iemand die op het punt staat iets groots op de wereld los te laten.
En jawel, een groep die zichzelf op die manier heruitvindt, durft al eens te experimenteren. Zo begint Sleeping With Ghosts met het volledig instrumentale "Bulletproof Cupid". En dat terwijl vaak beweerd wordt dat de band enkel op het stemgeluid van Molko teert. "English Summer Rain" is de eerste échte song op de plaat en meteen een pareltje. Twisted gitaren en dito vocalen maken van het nummer de topper van de plaat. "The bitter end" is dan weer de ideale single: strak, to the point en uitermate herkenbaar. Een lichte nagalm in het hoofd is voor de rest van de dag gegarandeerd.
Sleeping With Ghosts heeft echter ook zijn mindere momenten, getuige daarvan "Something rotten". De hele song lang moddert Placebo maar wat aan. Hier herinnert Molko’s stem ons eerder aan een bus zeurende schoolkinderen, maar "Special needs" en "Centrefolds" springen er dan weer uit door hun verbluffende schoonheid. We zijn al van minder stil geworden, al geven we dat (macho als we zijn) niet graag toe.
Al bij al is Sleeping With Ghosts een heel sterke plaat geworden van een groep die net voor het induiken van het ravijn der vergetelheid, het stuur kon omgooien. Bij elke luisterbeurt groeit de plaat en leer je de eerst bevreemdende geluidjes van Abbiss meer appreciëren als deel van het geheel. Voorlopig blijft het wel een vraagteken of de nieuwe songs ook live overeind zullen blijven. Chokri, laat dat alvast een stille wenk zijn van onzentwege.
