Twee festivals voor de prijs van een vandaag: TW Classic werd XL, doordat het nieuwe dagfestival Werchter Encore – net zoals de eerder geannuleerde comedyshow van Alex Agnew – op haar limieten botste. Het resultaat is een eclectische affiche en op het einde wint Nick Cave.
Nadat het festivalterrein van Werchter vorige week al eens kon proefdraaien met Werchter Boutique, belooft vandaag een ideale opstap te worden naar Rock Werchter. Want drie jaar en vermoedelijk wat mottenballen later, zijn de KluB C en The Barn nog eens van de partij: het zijn de pleegouders van dienst voor artiesten die ons moesten verleiden om naar Werchter Encore te komen. Minder leuk voor wie een ticket kocht om Florence + The Machine te zien en er straks niet meer bij past in The Barn, maar voor de meeste bezoekers betekent het toch vooral meer muziek voor het deel gezinsbudget dat niet naar gas en elektriciteit gaat.
Laat ons dan maar ineens een paar van die Encore-namen meepikken, denken we, want het is hier al niet uitverkocht en het is voor niemand fijn om in een lege KluB C te staan. Nou moe, dat is buiten Sylvie Kreusch gerekend, waar we moeten drummen om nog binnen ter geraken, zo even voor tweeën — hier wordt niet aan middagdutjes gedaan. In haar fuchsia jurk grijpt Syvie ons meteen stevig bij het kreusch (badum tss): “Let It All Burn” en “Shangri-La” dienen zicht al snel aan in het eerste deel van de set.
Het gaat Kreusch voor de wind dezer dagen. Dat ze een podium kan bedwingen wisten we al van onder andere Warhaus, maar met Montbray heeft ze nu ook een uitstekende verzameling songs onder de arm en dus vechten organisatoren om haar op hun affiche te krijgen. “Do you want sex?” vraagt Kreusch halverwege de show. Nog voor we tijd hebben om te blozen verschijnt Mattias De Craene op het podium en blijkt het dus om een sax te gaan, die “All of Me” van een sensuele gloed voorziet. Tijdens “Walk Walk” flaneert Kreusch tussen de publiekspelletjes door met een mandje confetti over het podium en “Please to Devon” mag een geslaagde set afsluiten.
Hetzelfde beeld in The Barn, waar Noordkaap eraan begonnen is. Met 20.000 plaatsen (of neem nu nog 15.000 bierbuiken), zijn dit grote schoenen/tenten om te vullen, maar een kolfje naar de hand van Meuris en kornuiten, die in historische bezetting en na meer dan twintig jaar hun reünie vieren. Eén die de voorbije jaren door coronaperikelen wat ondergesneeuwd dreigde te worden, maar hier vandaag meer krijgt dan verhoopt, met nostalgie als grootste gemene deler tussen band en publiek.
Wat volgt is een nationaal zangfeest, met een uur lang hits als “Satelliet Suzy”, “Arme Joe”, “Wat is kunst” en “Druk in Leuven”. “Dit is geen tent, dit is een kathedraal! Gevuld met liefde!”, zweept Meuris zijn volgelingen op, waarna “Gigant” uitbarst als een vulkaan die jaren geslapen heeft. Dit is een feest van herkenning, met een Lars Van Bambost die als vanouds in rockhernia-houding zijn snaren staat te knijpen als iemand die het laatste restje tandpasta uit de tube wil krijgen. Dat “Ik hou van u” een obligatere afsluiter is dan het misschien zou moeten zijn, is snel vergeven.
Tijd om de commentaarcabine naar de main stage te verhuizen dan, voor een rondje slacken met Courtney Barnett. De Australische bracht ruim een half jaar geleden nogal geruisloos het nochtans niet onverdienstelijke Things Take Time, Take Time uit en heeft een backdrop mee om ons daaraan te herinneren. Een nog betere manier is natuurlijk om met “Rae Street” te beginnen: “In the morning I’m slow, I drag a chair over to the window”. Right in the slacker feels! Mee op het podium trouwens: Stella Mozgawa van Warpaint, die het album co-producete.
Vervolgens is het fijne ‘oudje’ “Avant Gardner” aan de beurt, maar gaandeweg wordt het moeilijker om de aandacht bij dit concert te houden — wanneer komt Warpaint nog eens in onze contreien spelen, trouwens? — door de uitgesponnen jams waarin de meeste nummers vervallen. Het is een beetje in hetzelfde bedje waarin Khruangbin hier vorige week ziek was. Nochtans komt de zon er even door, wat dit genre doorgaans wel kan hebben. Aan het eind slaat de motor weer aan met “History Eraser” en met het heerlijke “Pedestrian At Best” bewijst Barnett dat er weldegelijk iets giftig en opwindend kan neergezet worden. Maar als “Write a List of Things to Look Forward To” afsluit, noteren wij alvast de initialen N.C.
Van slacker naar hipster: daar is slechts een gebatikte trui en muts voor nodig, waarmee Thom Yorke het podium betreedt. “Why so serious? Let’s put The Smile on that stage!” moet het trio gedacht hebben, want samen met Radiohead maatje Jonny Greenwood en Sons of Kemet-drummer Tom Skinner (die er helaas mee stoppen) lijkt Yorke zich hier wel te amuseren, het was ooit anders. Gitaar en bas wisselen regelmatig van schouders en de snaren mogen al eens geflost worden met een strijkstok. Hier en daar komt er eens een “Lotus Flower”-move aan te pas.
Met A Light For Attracting Attention heeft de band een prima debuut afgeleverd, dat bij momenten uitdrukkelijk aan Radiohead doet denken. Om het gat van een uur en een kwart op te vullen, moet er wat creatief omgegaan worden met het materiaal en zo komt er bijvoorbeeld een “Feeling Pulled Apart by Horses” op het menu. Een rauw en razend “You Will Never Work in Television Again” is ongetwijfeld een hoogtepunt. Waar de band niet door geholpen wordt, is dat er geen ‘hitjes’ kunnen gespeeld worden (nee, ook geen “Creep”) en door het matig gevulde terrein komt de opspelende regen des te harder aan. Maar verder, prima set.
Wie al nostalgisch uitkijkt naar Rock Werchter volgende week en het blik gitaarheadliners dat minstens twintig jaar geleden hun absolute hoogdagen kenden, kan vandaag zeker zijn gading vinden bij Placebo om de Classic in TW Classic te steken. Enfin, dat zou je dan denken. Brian Molko (mét pornosnor) en Stefan Olsdal concentreren zich echter vooral op hun nieuwe album Never Let Me Go, dat bijna tien jaar na het laatste dit voorjaar het daglicht zag. Dat kunnen we ergens snappen, maar die keuze is in deze setting nogal ongelukkig.
De band speelt op zich een strakke en energieke set, maar het geduld van de fans — en zeker van de dagtoeristen — wordt op die manier wel op de proef gesteld. Geen “Pure Morning” vandaag (zelfs helemaal niets van Without You I’m Nothing, “Nancy Boy” of “Every You Every Me”. Het is wachten tot het laatste half uur voor er herkenningsgejuich is bij het trio “The Bitter End”, “Special K” en “Too Many Friends”. Afsluiten doet Placebo tegenwoordig met de Kate Bush cover “Running Up That Hill”, weer helemaal in sinds het nieuwe seizoen van Stranger Things.
En zo meanderen onze gedachten tijdens het wachten op Nick Cave and the Bad Seeds naar hoe Vecna bijna een anagram is voor Cave, dat The Upside Down misschien wel gewoon down under is en uiteindelijk hoe the prince of darkness — door de noodlottigheden die hem de laatste jaren zijn toegeworpen — tegenwoordig toch wat licht binnenlaat en zich kwetsbaarder opstelt. Hoe dat zijn muziek veranderde (met Skeleton Tree en Ghosteen, maar ook Carnage met Warren Ellis) en zijn relatie met de fans.
Die band met de fans is belangrijker en nadrukkelijker geworden, er is The Red Hand Files en op concerten wordt er steun gezocht bij de voorste rijen, letterlijk en figuurlijk. Ook vanavond is er een plank voorzien waarop Cave zich van links naar rechts kan bewegen langs het publiek, maar door de watergladheid — de regen valt bijna de hele set met bakken uit de lucht – wordt dat een hachelijke onderneming. “Your job is to keep it dry”, klinkt het tongue in cheeck terwijl hij iemand willekeurig aanduidt. Op dat moment heeft net een ziedend “Get Ready For Love” de debatten geopend.
Het lijkt vanaf het eerste moment wat potsierlijk om een optreden van dit kaliber te gaan recenseren. Nick Cave and The Bad Seeds spelen vanavond een gebalde set, die minder verrast voor wie recent nog ging kijken (op Best Kept Secret bijvoorbeeld). Ja, er worden veel handen aangeraakt, ja we hebben alle nummers al live gehoord, ja Warren Ellis doet nog altijd dat overdreven aftellen. Maar waarom zijn we hier? Wel, het oeuvre is fantastisch, de bezieling is fantastisch, de band is fantastisch, de drie gospelzangers zijn fantastisch. Iedere keer opnieuw.
“En dus is “From Her to Eternity” weer een wervelwind, is “Bright Horses” het emotioneelste moment van de avond, is de donder in “Tupelo” misschien wel echt vandaag, kan “The Ship Song” broederlijk meegezongen te water gelaten worden, mag “City of Refuge” illustreren dat Cave zijn gitaarlessen tegenwoordig heeft omgeruild voor mondharmonicalessen en is “White Elephant” een atypisch maar alles verwoestend, stampend slot. Zelfs een bisronde met naast “Into My Arms” ook “Vortex” en “Ghosteen Speaks” klopt helemaal. “Can you feel my heartbeat?” Niet alleen de voorste rijen, maar het hele festivalterrein heeft het gevoeld.
Op die manier wordt de lat van dit TW Classic (al dan niet XL) gelegd door de beste leerling van de klas en niet alles wat daaronder komt. Aan het einde van de avond wordt nog Bruce Springsteen & The E Street Band officieel bevestigd als headliner voor TW Classic 2023. Wij komen graag nog eens bissen!
