Interpol :: Turn On The Bright Lights

Soms heeft een mens vreemde gesprekken op café. Laatst nog met wat andere muziekfreaks aan de toog werden weer wat utopische groepsideetjes gespuid. ‘Joy Division met meer gevoel voor melodie’ en ‘een avontuurlijker versie van The Strokes’ waren er twee, die bij het beluisteren van dit album toch een beetje interessant leken.

Interpol komt uit New York, is een Beloftevolle Nieuwe Groep met een goed debuutalbum en (schijnbaar?) gestileerd imago. Dat zijn de vergelijkingspunten met The Strokes. Waar deze laatste band echter stevig leentjebuur speelt bij Television en The Velvet Underground (zonder er heel veel aan toe te voegen), lijken de heren van Interpol vooral veel naar Joy Division te luisteren (zonder in al te hard epigonisme te vervallen).

Dat heeft heel veel te maken met zanger Paul Banks: het is akelig hoe dicht zijn stem bij die van Ian Curtis ligt. Het zou echter oneerlijk zijn om Interpol als een hedendaagse Joy Division-kloon te zien. Toegegeven, de muziek heeft wat van de melancholie uit de Engelse new wave. De bas- en gitaarlijnen zijn ook van het soort waarmee Bernard Sumner en Peter Hook Joy Division na Ian Curtis’ zelfmoord tot New Order hebben doen herrijzen, maar Interpol is dus meer dan dat.

De sfeer en grandeur van Turn on the Bright Lights lijken geleend van het magnum opus van The Cure: Disintegration. De mooie gitaarmelodieën doen een mens dan weer aan The Smiths denken, maar zeker ben je nooit. Interpol heeft op dit debuut alleszins een mooie mix gemaakt van al het goede dat new wavend Engeland tijdens de jaren ’80 heeft voortgebracht, love it or hate it.

Er zijn nummers ("Obstacle 1" en "Obstacle 2") die wel heel erg aan Joy Division doen denken, maar daar staan dan weer "Roland", "The New" en "Leif Erikson" tegenover. Deze drie tracks staan helemaal achteraan op het album zodat het even duurt voor een mens ze ontdekt, maar ze compenseren ruimschoots voor elk moment dat je voordien ‘Hm, lijkt wel erg op Joy Dvision’ dacht.

Zeker "The New" is zo’n prachtig nummer dat het de aanschaf van een full-CD waard is. De rest ontdek je later wel. Bij de eerste beluistering vond ik dit alleszins een strontvervelende zeurplaat, die ik na 4 nummers dan ook afzette. Nu zou ik (na door de chef muziek verplichte beluisteringen) echter niet meer zonder kunnen. Begin onder de koptelefoon in de CD-winkel desnoods achteraan te luisteren, maar geef Turn on the Bright Lights een eerlijke kans. Het is een echte groeier, maar vooral ook een van de aller- allerbeste albums van het jaar. (tenzij u natuurlijk hevige darmklachten krijgt van alles wat een beetje naar melancholie of new wave ruikt.)