Disco? Aaaargh! Ten huize ons zijn deze twee woorden onlosmakelijk met elkaar verbonden. Was het dus niet voor de twee fantastische singles, wij waren met een grote bocht rond het nieuwe album van Daan getrokken. Helaas zijn het ook de twee enige echte songs op de plaat. Bridge Burner is voor de rest voornamelijk een verzameling clevere discogeluidjes. Disco? Aaaaaargh!
Nog even het goeie nieuws herhalen voor de mensen die de gewoonte hebben inleidingen over te slaan: op Daan’s nieuwe album staan twee beregoeie singles. "Bridge Burner" drijft op een leuke violenwolk en stompt een eind weg op een funky baslijntje. En dan is er de zomerhit van 2002: "Swedish Designer Drugs". Hét nummer van het moment om met de ramen open, de autoradio belachelijk luid en de zon gewillig neerschijnend op de baan naar Werchter te cruisen.
Dat er éénmaal aangekomen op dat festival niets geprogrammeerd stond dat zo zomers aandoet, daar kunnen we mee leven. Neen, het was "Swedish Designer Drugs" dat ons goesting gaf in het nieuwe Daan-album. Profools had ons wat tijd gekost maar had zich tenslotte toch geopenbaard als een verdomd goed album. Dus waarom zou Daan ons dat geen tweede keer kunnen lappen?
Helaas: wij hebben de plaat véél opgezet. Tonnen goede wil hebben we getoond. We hielden ons in om toch niet telkens van track één ("Bridge Burner") door te skippen naar track zes ("Swedish Designer Drugs"). Maar tussenin hebben we na vijfendertig luisterbeurten nog steeds geen enkele deftige song kunnen ontdekken. Tracks twee tot vijf glijden onopgemerkt voorbij en nergens blijft ook maar iets in het net van onze luisterbereidheid hangen. Na track zeven gaat het nog verder bergaf en lijkt het soms of zelfs Daan zich steendood verveelt.
Heeft Daan dan geen werk gestoken in Bridge Burner? Toch wel, zowat elk nummer zit volgepropt met van die typische discogeluidjes en allerlei andere blieps en beatjes. Daan houdt zich tegenwoordig onledig met die hippe seventies-soundjes. Hell, hij doet op "Sunchild" zelfs een Cher-in-"Believe". Het helpt niet: Daan mag zijn nummers nog zo vol steken met slimme synthgeluidjes, naast de singles blijft nergens iets langer hangen dan die helikopter waarvan de piloot de ventilator had afgezet. Wat Bridge Burner mist, zijn some bloody good tunes. Bridge Burner is all sound, maar helaas nauwelijks songs. En dat is, zoals u weet, nu eenmaal de hoeksteen van de popsamenleving.
Samengevat: Bridge Burner klinkt als een superproducer die de studio introk om eindelijk zelf eens een plaat op te nemen, maar zijn ideeën in de vestiaire heeft achtergelaten. Het resultaat is prachtig verpakt (mooi hoesje trouwens), maar je laat de strik er best rond want de verrassing is mager. En dat is jammer, want met Profools had Daan een mooi visitekaartje afgeleverd. Maar laat ons er een positieve draai aan geven: maxi-single van het jaar.
