Nadat Glints’ veelbelovende debuut jammerlijk doodviel op de vooravond van de eerste lockdown drie jaar geleden, haalt de rapper op zijn tweede album The Dark! alle middelen boven om er dit keer wél het maximum uit te halen. Het is hem gegund, maar jammer genoeg betekent more hier less.
Glints is niet je alledaagse rapper: waar anderen makkelijk naar Amerika lonken, rapt Jan Maarschalk Lemmens steeds met een Brits accent, en dat over (naar hiphopnormen) minder gangbare beats, wat op zijn minst verfrissend is. Daarnaast is hij slim genoeg om tekstueel niet te willen scoren met makkelijke intikkertjes als ‘bitch’ of ‘blunt’, maar countert hij minder voor de hand liggende woorden als ‘narcissist’ met het onverwachte ‘arsonist’ of ‘telly’ met ‘belly’ en – nog leuker – ‘Percy Shelley’.
Bovendien is hij niet te beroerd om steevast “all in” te gaan wanneer er op festivals gaten in de programmatie vallen, en zijn programma Abattoir Anvers op StuBru combineert leut en relativering met bij-de-tijd-zijn. Dat alles maakt van Glints ongetwijfeld een allround fijne en clevere kerel waarvan wij hopen en vermoeden dat hij nog een meesterwerk in zich draagt.
Maar dat is The Dark! vooralsnog niet geworden.
Daarvoor wil het album té veel tegelijk zijn. Zo is er eerst al het concept van een soundtrack – elk nummer behandelt een duister filmarchetype, zoals de narcist in “Just A Prick”, de gluurder in “Rear Window” of de duistere cowboy in “Taurine Rider”. Om dat concept te ondersteunen worden alle filmische trucs bovengehaald. Zo had vaste producer Yong Yello nog blazers liggen van zijn Marcel-album – véél blazers – en die worden hier op haast elk nummer ingezet. Tel daarbij vrolijk en talrijk dreinende piano’s, en daarnaast ook koorzangen, zoals in de singles “Roma” en “So Sorry”; er zijn cameo’s van bekende collega’s zoals Romeo Elvis in “Just A Prick”, net als de recentelijk volledig gerehabiliteerde Daan die al zijn maniërismen mag uitleven in het titelnummer, en – u kent hem – dat gaat niet met subtiliteit gepaard.
Ten slotte durft Glints op dit album (meer dan op voorganger Choirboy) zijn innerlijke koorknaap los te laten en onbeschaamd te zingen – bewonderenswaardig en bovendien een piste die hij zeker verder moet onderzoeken, ware het niet dat die zang (vaak een falsetto) hier nóg een extra element is op een album dat sowieso niet uitblinkt in minimalisme. Het voelt allemaal als overdreven bombast, waaraan we zowel een opgeblazen gevoel als een honger naar meer overhouden. Van de artiest die ons bommetjes als “Bugatti” of “Gold Veins” bracht, verwachten wij niet meteen koddige luisterliedjes, maar soms is trop ook gewoonweg te veel.
Daarom zijn de meest ingehouden momenten op dit album de beste. Na de blikseminslag van de intro op “A Crack Of Thunder” flowt Glints op een DJ-Shadowachtige beat aan sneltempo zijn slimme teksten voorbij – doodzonde dat dit het kortste nummer op het album is. Ook op “Taurine Rider” (en eigenlijk in de meeste strofen) mag het tekstueel en verbaal talent van Glints volop glinsteren, terwijl op “She Flew The Coop” zang, raps en productie wel prima in evenwicht zijn. Het kan dus wel degelijk.
Live zullen de nummers van The Dark! ongetwijfeld ongenadig uit de boxen knallen en elk statisch publiek in een kolkende moshpit transformeren, maar op een album hoeft niet elke track een anthem te zijn. The Dark! bevat voldoende sterke momenten en met zijn zang heeft Glints weer een nieuwe pijl in zijn koker om op gepaste momenten op doel te schieten. Er is nog ruimte voor verbetering, maar zie dat als potentieel. Niet alles hoeft overhaast. Rome werd ten slotte ook niet op één dag gebouwd.
