Daan

De Roma, Borgerhout
,
4 mei 2023

Is Daan rijp voor het nostalgiecircuit? Aan het publiek in De Roma te zien wel. Op de artiest zat, op wat vocaal gewankel na, dan weer minder sleet. Het was goed om hem na jaren van akoestische herwerkingen nog eens full force te zien.

We moeten het er over hebben; er is iets aan de hand met Daan Stuyven. Plaat na plaat zwoor hij de laatste vijftien jaar zijn beginfase af, groef hij met nieuwe muziek meer naar de artistieke essentie en liet hij het feest van weleer links liggen. Tot dit jaar. Niet alleen hopte hij een rondje mee op de BV-carrousel die Liefde voor muziek heet, ook nieuwe plaat The Ride is van een publieksvriendelijkheid die we lang hebben gemist. En het lijkt alsof daar wel wat volk op zat te wachten.

De primeur was voor de AB, ook deze Roma was snel uitverkocht, een tweede in december volgde snel. Een derde Antwerpse avond staat in de verkoop. Wat opvalt, is hoe dit publiek lijkt te hunkeren naar 2003, toen Daan als een ongeleid projectiel de Belgische popscene crashte. Vanavond hebben de jaren nochtans hun tol geëist; meermaals staat de frontman vocaal onstabiel, en lijkt de dominante pose vooral dat; een houding die niet helemaal meer lekker zit. In de ogen staat soms onzekerheid te lezen.

Of denken we dat maar? Want al te vaak is het er vanavond ook knal op. Dat lichtblauwe pak met cowboyhoed waarmee hij opener “Western” inzet? Meer Bobbejaan dan Bobbejaan ooit was, met dank aan de getinte bril. Met zijn vertrouwde band achter zich, stevig in het gareel, is die instrumentale opener een klein bommetje, het kerkorgel dat toetsenist Jeroen Swinnen er doorheen jaagt niet meer dan een kersje op de taart.

Toch gaat nadien de voet van het gaspedaal. Er is een nieuwe plaat te promoten, en dat gebeurt uitvoerig, waardoor regelrechte albumtracks als “Women And Children” en “The Valley” de vaart uit de set mogen halen. We hebben op dat moment echter ook al nieuwe single “16 Men” gehad, en een Daan die zich helemaal ontpopt tot louche crooner: wel goed.

“Icon” krijgt van de onnavolgbare Geoffrey Burton een splijtende solo mee, en nu we toch over die strakke liveband bezig zijn, die tilt “The Dancer” – nog zo’n ietwat fletse track op The Ride – op tot spetterende synthpop met een vleugje industrial; “The Kill” heeft maar op die vibe verder te dansen, met een Daan die zijn beste falset probeert te bereiken – uitdaging.

Dat sommige nummers toch anders klinken in pakweg Zottegem dan hier, zegt hij. Er lopen in Antwerpen ongetwijfeld een paar “Exes” van lang geleden rond.  De rebetika-riedel van “La Crise” nadien zal nooit zo goed klinken als de versie van Michel Hatzigeorgiou op Le Franc Belge (2013), maar ook uit de synth van Swinnen zorgt het voor gehobbel. En als in de outro een bandintro begint met “ik voel me een soort van gezegend” weet je hoe laat het is: tijd voor “intro”, sinds vorige maand door Daan onsterfelijk gemaakt als “Metejoor”. Heel even krijgen we een stukje van zijn triomfantelijke versie, zijn proeve van meesterschap. Geef Daan een drol, en hij maakt er een diamant van.

Een bizar moment: Stuyven die live on tape – op die melodica na – solo “Woods” van Dead Man Ray brengt: “mijn favoriete nummer, geschreven met mijn favoriete Belgische groep”. En dan is het tijd voor een blokje 2002–2003. Je denkt: “heremejezus, wisten wij toen wel hoé goed Daan was? En wist hij het zelf wel?” En ook: “waarom is Europa niet voor de bijl gegaan?” “Bridge Burner”, met drumster Isolde Lasoen op cornet, als opwarmer dus, binnengekopt door een autoritair “Victory”. Je kunt zeggen dat dat allemaal lang geleden is, je kunt ook zeggen dat Daan daarmee zijn pensioen heeft veilig gesteld – en dan moet dat dreunende “Housewife” nog komen.

Na nog een blokje Liefde voor muziek – fijne, daverende cover van “Dag vreemde man”, maar voor Daan voelt dit soort showbizz bijna te gemakkelijk – haakt de hedendaagse eindspurt aan dat gevoel van toen. “High” drijft op de synthesizers-arpeggio’s die Bridge Burner-de-plaat zijn identiteit gaven, “Best Days” is het punt waarop heden en verleden versmelten, een hit die enkel van nu kon zijn, maar klinkt als toen; raven, the bourgeois way.

Het is frappant hoe Daan er in de bisronde uitziet als The Man In Black uit Westworld, maar dat stemmig zwart past “Morning Song” – u mag zelf de u na de o denken – natuurlijk erg goed. Even zien we de man uit Holsbeek breken bij dit nummer voor zijn overleden vader, maar er moet verder gespeeld. “The Player” is de enige vertegenwoordiger van de gelijknamige plaat die in het oeuvre van de zanger een ondergeschoven kindje dreigt te worden, en we blijken een “mooie bende. Jullie verdienen een toetje.” Toe maar; “Swedish Designer Drugs”, met Lasoen mee vooraan aan de microfoon, haar baas bijna overstemmend. Is het opnieuw 2002? Min of meer. Of was het dat maar. In het licht van wat volgde viel George W. Bush uiteindelijk toch best mee.

En zo is het misschien op dezelfde manier dat Daan eindelijk naar die beginjaren kijkt: viel wel mee, mag opnieuw. Deze tour voelt als een herontdekken van de power van weleer. Benieuwd wat dat deze zomer teweeg kan brengen voor een jonger publiek.

 

Sony
Beeld:
Nadia Denys
Dead Man Ray

verwant

Daan :: Space

Het zou zijn "hippieplaat" worden. "Wilder, stoneder en vrijer...

Daan :: ”Ik had goesting om de truken van de foor te gebruiken”

Het gaat goed met Daan, dank u. Afgezien van...

Glints :: The Dark!

Nadat Glints’ veelbelovende debuut jammerlijk doodviel op de vooravond...

recent

Elizabeth O’Connor :: Walvistij

Denk aan het leven op een nauwelijks bewoond eiland,...

Heraclitus :: Alle Woorden

Alle Woorden als titel van een boek klinkt indrukwekkend,...

We Are Open 2025 :: Een bosaardige bodem vol bloed

7 februari 2025Trix, Antwerpen

We hadden de MIA's, de Week van de Belgische...

YÅ«ko Tsushima :: Een Vrouw rent over een Berg

Onder het pseudoniem YÅ«ko Tsushima publiceerde Satoko Tsushima (1947-2016)...

Paddington in Peru

n 2014 zorgde een combinatie van CGI en ‘motion...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in