De beste rapper waar je nog nooit van hoorde is terug met een nieuwe naam en dus een faux debuutalbum. Duik mee.
Bij hiphopkenners doet de naam Milo misschien alsnog een belletje rinkelen. Hoe dan ook, het duurt niet lang voor de verzameling verschijningsvormen en aliassen waar Rory Allen Philip Ferreira (aha!) achter schuil gaat ook bij ons bekendheid verwerft. Hiphop is de laatste jaren zo groot geworden dat er ook voor de meest ontoegankelijke vormen ruimte ontstaat.
Dat heet dan: spoken word, jazz rap, stream of consciousness en een brede waaier van poëtische invloeden waarmee R.A.P. Ferreira een caleidoscopische wereld creëert die aan elke definitie van hiphop lijkt te ontsnappen. Té, zo blijkt soms. De reden dat Milo is veranderd in R.A.P. Ferreira lijkt te worden gereflecteerd in het feit dat Purple Moonlight Pages meer tegelijk poogt te doen. In die zin missen we de iets meer ééndimensionale en kortere genialiteit van Milo’s twee meesterwerken – en dat is geen overdrijving; beluister deze albums vandaag nog – Who Told You To Think??!!?!?!?! (2017) en Budding Ornithologists Are Weary Of Tired Analogies (2018).
Veel ingrediënten zijn echter gebleven. De verbluffende lyrics en flow, de capaciteit om sfeer te scheppen – iets wat het midden houdt tussen achterover leunen met een biertje in de zon en pure sense of urgency – en de algemene uitzonderlijke scherpzinnigheid laten niet vermoeden dat deze artiest nog 30 moet worden.
Purple Moonlight Pages vangt zoekend en rommelig aan om zich vervolgens laag voor laag in je onderbewustzijn te nestelen. Daarmee onderscheidt deze plaat zich al van de Milo-albums, die je meteen op het juiste spoor zetten. Purple Moonlight Pages creëert vooral een grotere wereld waar je, afhankelijk van je bui, anders in gaat staan. Het is speelser en volwassener dan met name Budding Ornithologists … Nu ja: muzikaal lijkt alles te kunnen (Soulwaxfans zullen tijdens het gezongen en geneuriede slotnummer zelfs even ”Wait, what?” denken) en de lyrics en thematiek lijken zowel diverser als meer gegrond te zijn in een bepaald geloof over hoe de kosmos in elkaar steekt. De student is de meester geworden. Milo, pardon, R.A.P. Ferreira gooit de mogelijkheden open én verstevigt tegelijk zijn eigen fundamenten. Knap.
De shift en bijbehorende naamsverandering moeten ook in dat kader gezien worden: een artiest in volle evolutie die nu meer muzikale en artistieke invloeden exploreert en gebruikt dan eerder. Neem nu “NONCIPHER”, “GOLDEN SARDINE” of “NO STARVING ARTISTS”. Nummers met jazzy instrumentals, maar vooral ook met een jazzy flow die onvoorspelbaar meandert volgens de evolutie van de muziek. Is hij de rapper of is hij een instrument? Vaak speelt hij op die grens, ergens in het zog van Coltrane en Miles Davis.
In “OMENS & TOTEMS” spreekt Ferreira over een zwarte basdrone en industriële beats: “I want to behold magnificence” Meteen daarna gaat hij op “U.D.I.G” A Tribe Called Quest achterna, is hij op “ABSOLUTES” de beste versie van Eminem (jawel) en rapt hij op “LAUNDRY” over exact dat: de was doen en huisvader zijn. Ongebreidelde spirituele ambitie en holistische filosofische teksten versus het alledaagse dat we ook op een Homeboy Sandman-plaat kunnen horen. Milo moest het vooral van dat eerste hebben en dat missen we hier af en toe. Het mysterieuze, het larger-than-lifegehalte valt soms – onverwacht – weg. Dat onze voorkeur eerder uitgaat naar nummers als “DOLDRUMS” (”When the meak act big will they shit / will they just kick back and inherit the world”) en “AN IDEA IS A WORK OF ART” (”On a quest to get open and free / we build better answers”) mag duidelijk zijn. De gelaagdheid van zijn lyrics is immers Ferreira’s grootste troef.
Op “CYCLES” en “LEAVING HELL” lijkt hij zijn vorige alias en deze nieuwe verschijningsvorm met elkaar te verenigen. Beide tracks illustreren op wat voor een kruispunt de carrière van Ferreira staat en hoe hij ook in zijn leven duidelijk een evolutie heeft doormaakt: van lid van een collectief in Los Angeles tot lone wolf die in godbetert Maine een platenzaak- en label (Ruby Yacht) runt. In deze nieuwe situatie voelt hij zich vrij om nóg meer in de diepte te gaan. Dat doet dit album ook letterlijk: naarmate het vordert, volgen de ongelofelijk knappe nummers elkaar steeds sneller op. Je hoort zijn signatuur, maar ook een pak nieuwe elementen zoals het veelvuldig gebruik van blazers en echte drums (met name op “MYTHICAL”) en in toenemende mate filosofische passages (”Pure will in every moment”) meteen gevolgd door prachtige oneliners als ”That nigga’ rhyme book look like a Mondriaan” of ”zipline fetishists” (“RO TALK”). Onnavolgbaar geniaal.
Dit is een perfecte plaat om je eigen grenzen te verleggen en vooral om het drama dat zich buiten afspeelt even te vergeten. Het uitzonderlijk rijke universum van R.A.P. Ferreira biedt daarvoor immers meer ruimte dan je binnenkoer of balkon. Beide combineren kan natuurlijk ook. Bovenal is het fijn om zoveel schoonheid op één enkel werk terug te vinden. Een werk waar je ook na twintig luisterbeurten niet klaar mee zal zijn. Een potentiële klassieker van een hele grote artiest.
