Op zijn nieuwste album verdiept Van Morrison zich in de blues. Zoals hij het zelf zegt: “de blues is niet iets wat je in detail onderzoekt, het is iets wat je beleeft”.
Roll With The Punches is ondertussen al het 37e album van de 72-jarige Noord-Ierse brombeer. De titel van het album is een uitdrukking die zoveel wil zeggen als het zich leren aanpassen aan moeilijke situaties. Dat bleek erg toepasselijk toen de oorspronkelijke hoesfoto met twee worstelaars aanleiding gaf tot een rechtszaak. De Canadese worstellegende Billy Two Rivers kon er niet mee lachen dat een foto van hem ongevraagd gebruikt werd. Uiteindelijk leidde het tot een akkoord buiten de rechtbank om en werd er besloten om een nieuwe foto met twee boksers te gebruiken.
Eenzelfde creativiteit als vroeger toen Van Morrison de ene na de andere klassieker uitbracht kan je niet meer verwachten, maar toch is hij de laatste jaren in goeie doen. Niet alleen zijn er prima platen (Keep Me Singing), maar ook live liet hij zich in onze contreien niet onbetuigd zoals hij deze zomer op Jazz Middelheim nog liet blijken. Op Roll With The Punches verdiept Van Morrison — grootmeester van de soul, R&B, swing jazz en Celtic folk – zich nog eens uitgebreid in de blues, de levensader van de Amerikaanse muziek. 15 nummers staan er op het album, waarvan 5 eigen nummers en 10 covers. De angst voor bloedarmoede bij het schrijven omwille van het beperkt aantal nieuwe songs is echter onterecht, want bovenal is de blues het genre bij uitstek dat het moet hebben van covers, van toe-eigening, van interpretatie.
Dat Van Morrison een lap stevige en doorleefde Chicago-blues kan schrijven bewijst hij met “Roll With The Punches” en “Ordinary People”. Het zijn bluesstompers waar Van Morrison tegelijk een scheut soul weet aan toe te voegen. Net omdat ze wat verder staan van wat we van hem gewoon geworden zijn behoren ze tot het meest beklijvende materiaal van het album. Liedjes als “Fame” en “Transformation”, swingende blues die tegen R&B aanschurkt, sluiten dan weer dichter aan bij zijn vroeger werk. Dat de blues niet per definitie rauw hoeft te zijn demonstreert hij met het fluwelen “Too Much Trouble”.
Daarnaast zijn er dan de covers waaraan Morrison zich hier waagt. Nummers die oorspronkelijk gebracht werden door artiesten van een divers pluimage, zoals Bo Diddley, Lightnin’ Hopkins en Sister Rosetta Thorpe. Het zijn songs die de Noord-Ier zich stuk voor stuk weet eigen te maken. In “Going To Chicago” — oorspronkelijk van Count Basie — zorgt de schuifelende bas voor een slepende blues die je meeneemt naar de sfeer van een vooroorlogse jazzclub. Met zijn soulvolle zang, frivole piano, swingend ritme en gloedvol achtergrondkoortje zorgt het van Bo Diddley geleende “I Can Tell” voor een hoogtepunt onder de covers.
Toch zijn er hier en daar ook scherpe kantjes. Het tweede deel van de medley “Stormy Monday / Lonely Avenue” wordt gekenmerkt door onstuimige gitaren, en op de fifties R&B van “Teardrops” mag de saxofoon voor wat peper zorgen. De meest verrassende cover is misschien wel die van Lightnin’ Hopkins’ “Automobile Blues”. Op de wat cleane zang na brengt Van Morrison hier doorleefde en uitgeklede deltablues.
Hoewel hij occasioneel de blues achterlaat — “Bring It On Home To Me” van Sam Cooke is pure soul — toont Van Morrison op Roll With The Punches dat hij nog altijd zijn eigenzinnige zelf is. Het is een genre-oefening geworden die een mooie aanvulling is op dat indrukwekkende oeuvre van hem. Van Morrison bewijst dat hij nog altijd niet uitverteld is.
