Een rustige oude dag is niet aan Van Morrison besteed. Zes (!) platen bracht de ondertussen 74-jarige Noord-Ier de afgelopen vier jaar uit. De laatste uit die reeks, Three Chords And The Truth, is de eerste van dit zestal dat zo goed als helemaal bestaat uit nieuwe, eigen nummers. Het goede nieuws? Het is waarschijnlijk de beste uit de reeks.
Sinds Keep Me Singing uit 2016 zit Van Morrison in een op zijn zachtst gezegd productieve periode. De albums die hij in die periode uitbracht bestonden uit een combinatie van eigen nummers en covers, waarbij hij de ene keer de bluestoer op ging (Roll With The Punches), zich een andere keer op jazz stortte (You’re Driving Me Crazy, met jazzmuzikant Joey Defrancesco) of het Great American Songbook uitploos (Versatile). Op Three Chords And The Truth brengt Van Morrison echter — op een grondig herwerkte traditional na — enkel nieuw, eigen werk. Het album is overigens een kloeke boreling geworden die afklokt op meer dan 67 minuten.
“Three Chords And The Truth” is een uitdrukking waarmee de Amerikaanse songschrijver Harlan Howard op countrymuziek alludeerde. Toch is dit album niet de countryplaat geworden van Morrison. Integendeel, het is zelfs ver zoeken naar country-invloeden. Die drie akkoorden en de waarheid vind je voor Van Morrison in de rhythm and blues, het genre waarmee hij opgroeide en waarmee hij als geen ander zijn eigen ding mee wist te doen. Want dit is een album dat klinkt als vintage Van, zonder ergens als een goedkope herhalingsoefening over te komen.
Het resultaat is een album dat zich ergens in het midden van jazz, R&B, Celtic soul ophoudt. “Dark Night Of The Soul”, om meteen een van de beste nummers van het album te nemen is klassieke Van Morrison: warme soul, fluwelen aankleding. Al kan het ook anders. Op het rauwere “Fame Will Eat The Soul” gaat hij met Bill Medley (van The Righteous Brothers) in duet. “Does Love Conquer all?” is een relaxte mijmering over de liefde.
Een van de prominente thema’s van Three Chords And The Truth is nostalgie. Niet alleen is gitarist Jay Berliner, die meespeelde op Astral Weeks, van de partij op een aantal nummers, ook tekstueel zit Van Morrison in een mood van terugblikken op het verleden. “Early Days” is een eerbetoon aan de muziek waarmee hij als jonge snaak in Belfast opgroeide. Een nummer als “Read Between The Lines” kampeert dan weer in een heerlijk ouderwets jazzy sfeertje. Van Morrison deinst er niet voor terug om allerlei muzikale referenties in de nummers te steken. “You Don’t Understand” knipoogt naar Bob Dylan’s “Ballad Of A Thin Man”, terwijl de herwerkte tekst van traditional “Days Gone By” verwijst naar de Schotse traditional “Auld Lang Syne”.
Op “In Search Of Grace” krijgen we de spirituele Van Morrison te horen, in scherp contrast met “Nobody In Charge”, een nummer waarin de Noord-Ier de hele Brexit-soap op de korrel lijkt te nemen (“Politicians waffle endlessly / People just don’t even want to see / Getting paid for screwing up”). Slechts een enkel nummer (“Up On Broadway”) lijkt afgehaspeld op automatische piloot. Met Three Chords And The Truth levert Van Morrison op de valreep nog zijn beste album van dit decennium af.