Frankie Rose: new kid on the block, she is not. Als drumster was ze achtereenvolgens een van de meer fascinerende leden van groepen als Dum Dum Girls, Vivian Girls en Crystal Stilts. In 2010 richtte ze haar eigen groep Frankie Rose & The Outs op, om twee jaar later The Outs te droppen en onder haar eigen naam het puike debuut Interstellar uit te brengen, waarop haar tot dan toe kenmerkende fuzzy, lo-fi rammelrockgeluid werd ingeruild voor luchtige synthpop met een nadrukkelijke hang naar de jaren tachtig.
Hoewel haar eerste echte soloalbum positief werd onthaald, worstelde een uitgeputte Rose na het lange touren met een teleurgesteld gevoel en een knoert van een existentiële crisis. Tot haar eigen verbazing kreeg ze het voorstel een tweede plaat uit brengen, deze keer met meer middelen en een ruimer budget. Door haar vastberadenheid om introspectiever uit te hoek te komen, is deze tweede plaat dan ook melancholischer geworden, alsof we de schaduwzijde van Interstellar bewandelen.
“Don’t ask me why / why there is sorrow / Why? There’s no why” klinkt het op single “Sorrow”, die overigens verdacht veel naar vrolijke dreampop neigt. Waar Rose in het verleden haar teksten opzettelijk vaag en abstract hield, probeert ze hier naar eigen zeggen dieper te graven dan gewoonlijk. Wie de moeite neemt om in haar vluchtige, gedempte stemgeluid woorden te ontwaren, kan echter enkel besluiten dat de lyrics nog even afstandelijk en in nevelen gehuld blijven als voorheen.
Helaas is dit niet de enige verwachting die niet wordt ingelost. Voor een artieste die er prat op gaat vooral goede popsongs te willen schrijven, kan het alleen maar pijnlijk zijn wanneer het beste nummer op je album een overheerlijke cover blijkt te zijn. Bij het van The Damned geleende “Street Of Dreams” kunnen we opgelucht ademhalen. Eindelijk. Een catchy nummer dat bijblijft en het waard is om opgenomen te worden in ieders muziekbibliotheek. Al te vaak missen de tracks een eigen karakter, zijn ze moeilijk van elkaar te onderscheiden en zijn ze simpelweg niet sterk genoeg om deel uit te maken van een groter atmosferisch geheel. Ze inspireren zelden tot meerdere luisterbeurten en verdwijnen even snel uit onze gedachten als de optrekkende ochtendmist.
Waar je op Interstellar nog subtiel van song naar song hupte als in een ruimtecapsule tussen de sterren, heeft dat koele, dromerige gevoel nu plaats gemaakt voor een grijze, wazige massa nummers waar slechts enkelen écht uitspringen. Het grootste deel van de tijd blijf je doelloos in de dampkring rondtollen. “Into Blue” en ‘Question/Reason” zijn leuke, maar weinig beklijvende indiepopnummers, zoals er de voorbije jaren zoveel zijn uitgebracht, maar dan opwindender.
“Cliffs As High”, over angstdromen waarin je van een klif duikelt, werd dan weer geïnspireerd door de soundtrack van films als Blade Runner. In vergelijking met de rest van het album is dit de interessante rare snuiter, die achterin de klas zijn slaapachterstand probeert in te halen. Cinematografische harmonieën met piano, strijkers en reverb omringen hier Rose’s etherische stem en scheppen samen een fascinerende, licht oncomfortabele sfeer. Ook slotnummer “Requiem”, een donker folknummer, weet op het laatste nippertje nog een bescheiden hoogtepunt te vormen. Vergezeld door de akoestische gitaar en een galmende hoorn is dit eerder een buitenbeentje. Pas hier menen we een zweem van de beloofde verbale diepgang op te vangen. “When I am old, I’ll be alone again and soon / Listening to my own voice by the sea”. Verslagenheid en gelatenheid overheersen, net zoals in de emotionele huishouding van de luisteraar die na 37 minuten murw en onverschillig achterblijft. “I’m afraid hell and heaven are the same” kan dan weer evengoed verwijzen naar het algehele gebrek aan verscheidenheid, spanning en pit op Herein Wild. “It’s the usual sorry song”. Best wel sneu voor een muzikante die reeds bewezen heeft pakkende melodieën te kunnen creëren.
Frankie Rose is op 17 december te zien in de Charlatan in Gent.
