Columbus Short, Meagan Good, Ne-Yo, Brian
J. White, Harry J. Lennix e.a.
117 min. / VS
/ 2007
Niet dat ik het goed kan, maar een stevig potje dansen sla ik
zelden af. Als een pubergriet staan springen op ‘My Sharona’ en
‘Girls Just Wanna Have Fun’, een beetje zwoel over de natte
dansvloer schuiven op de sticky beats van Timbaland en
Timberlake en half in trance naar de stroboscopen toe zweven op de
trashy tonen van Trentemoller. Tijdens de openingsscène
van deze ‘Stomp The Yard’ begon het konijn in mij heel even
enthousiast mee te wippen op het pompende gedreun dat uit de boxen
explodeerde. Nog geen vijf minuten later stuiterde een jonge gast
als een kleiballetje van de ene kant van het scherm naar de andere.
Dit liep lekker. En toen werd het stil. De wilde dans hield op en
de stoere jongens werden in een belachelijk verhaaltje gepropt. De
verleidelijke moves maakten plaats voor een invasie aan
clichés en de acrobaten moesten opeens iets doen waar ze nog nooit
van gehoord hadden: acteren. Het springkonijn was zwaar
teleurgesteld.
Nadat zijn broer wordt neergeschoten, verhuist de hiphop-danser
DJ (Columbus Short die af en toe eens heel intens de cameralens
inloert) van de ruige buurten van Los Angeles naar de Truth
University in Atlanta. Hij krijgt er de kans op een degelijke
opleiding en met wat geluk speelt hij er zijn getormenteerde
pruillip ook kwijt. Maar het moet toch wel lukken dat de twee
rivaliserende studentenclubs van juist die universiteit gekend
staan voor hun stepping battles, traditionele ritmische
dansen en kreten waarbij de dansers hun lichaam ei zo na in een
knoop draaien. En het moet nog meer lukken dat hij zijn oog laat
vallen op het meisje (Meagan Good mag keurvee spelen) van een
patser uit zo’n fraternity. Uiteraard raakt DJ heftig
verwikkeld in de tweestrijd en zal hij zijn skills
from the hood vanonder de scheve pet moeten halen om mee
te dingen naar de eerste plaats in de nationale step competitie.
Maar dan zal hij wel moeten leren om in groep te dansen en als het
even kan de ware betekenis achter een studentenvereniging
ontdekken. Al zuipend in de goot sukkelen en achter de grieten
aanlopen, neen?
‘Stomp The Yard’ is een typische urban movie die zich
gemakzuchtig maar efficiënt richt op één doelgroep: de
Afro-Amerikaanse jongeren die dwepen met hun eigen cultuur en
gebruiken. Het is een sluw filmpje dat in al zijn cynisme naarstig
meewerkt aan de verdere commerciële uitbuiting (ja, kijk maar even
boos naar mediaconglomoraat MTV) van die specifieke groepscultuur.
Alles wat ze al hebben laten zien in die ondertussen
verschrikkelijk afgezaagde videoclips wordt hier uitvergroot en
uitgerokken tot twee genadeloze uren. ‘Stomp The Yard’ is er niet
in geïnteresseerd om iets zinnigs te zeggen over de dansstijl
stepping en de Afro-Amerikaanse verbondenheid ermee –
‘Stomp The Yard’ wil enkel het geld uit de zakken halen van de
geprikkelde doelgroep. Liefst met zo weinig mogelijk moeite.
Maar deze dansprent wordt natuurlijk veel beter afgerekend op
zijn geforceerde pogingen om een inspirerend verhaal op te hangen
aan de hippe danspasjes. Want ondanks de indrukwekkende
choreografieën van de dansscènes, is ‘Stomp The Yard’ vooral een
melige soap. De arme buitenstaander die nergens
thuishoort. Check. Het onbereikbare rijke meisje dat na twee stoere
blikken richting weelderige boezem door de knieën gaat. Dubbele
check. De vele tegenslagen die de uiteindelijke overwinning zoveel
zoeter maakt en de in expliciete dialogen uitgelegde moraallesjes
(’there is no I in team!’). Vink maar aan! Het zit er
allemaal in, en het komt allemaal even ongeloofwaardig en
fake over als in al die andere routineuze dansfilms (zie
onze geliefde recensies van pareltjes zoals ‘Honey’, ‘Step Up’ en ‘Take the Lead’). Let
vooral op de ‘sleutelscène’ waarin protagonist DJ een hal
binnenwandelt en naar foto’s kijkt van belangrijke Afro-Amerikanen
die een verschil hebben gemaakt voor de zwarte gemeenschap. Fout,
klef en misplaatst ten voeten uit. Het oppervlakkige ‘Stomp The
Yard’ valt bijna omver van de clichés, en dan gaan ze nog eens
proberen om een socio-maatschappelijke thematiek (klassenstrijd,
hegemonie van de stijve universiteit) erbovenop te gooien. Maak
toch gewoon een pretentieloze dansprent met wat humor, romantiek en
muziek. Kijk naar ‘Grease’, hoe moeilijk kan het zijn?
In ‘Stomp The Yard’ draait het natuurlijk niet om de halfbakken
plot (de manier waarop de tante en de oom van het hoofdpersonage
bij de problemen worden betrokken is maar een héél klein beetje bij
de haren gesleurd), de geloofwaardigheid van de personages of de in
de kaduuke microgolf opgewarmde thematiek (een citaat van Martin
Luther King om af te sluiten, altijd handig). Dat zijn irrelevante
bijzaken die ze snel op een kladpapiertje hebben gekribbeld na de
maandenlange intensieve danstrainingen. ‘Stomp The Yard’ zou niet
bestaan mocht het niet zijn voor de opgefokte dansscènes die wel
degelijk rauw, intens en opzwepend werken. Alleen jammer dat
videocliphoer Sylvain White tijdens die scènes te ostentatief op
alle knopjes van zijn nooit stilstaande camera zit te duwen om het
allemaal zo flashy en hip mogelijk in beeld te brengen.
Dat je die choreografieën een beetje ondersteunt met kleurenfilters
en af en toe een spectaculaire step move in de verf zet
met een slow-motion, oké, maar maniak Sylvain weet gewoon van geen
ophouden. Had hij de ritmische kronkels van zijn dansers zuiver,
puur en ononderbroken in beeld gebracht, zonder al die technische
montagesnufjes, dan was het zonder twijfel veel sterker
overgekomen. Nu is het gewoon een gladde collage van videoclips die
nauwelijks een meerwaarde bieden. Zonde, want er zitten nochtans
straffe stoten in de routines.
Een hoofdacteur die meer bezig is met het scheve petje op zijn
hoofd dan wat anders, een verhaal dat overstroomt van de
melodramatische zeik en een handvol energieke dansscènes die
verpest worden door een spast van een regisseur die teveel naar MTV
heeft gekeken. Geef die jongens gerust een dansshow waar ze hun
hyperkinetische ding kunnen doen, maar misbruik hun talent niet om
er een vals klinkend vehikel als ‘Stomp The Yard’ van te maken.
Bounce er maar in een grote boog omheen.
