Een paar jaar geleden waren we nog o zo blij dat er een nieuwe
generatie, frisse gitaarbandjes was opgestaan. Bands als Franz Ferdinand,
Maxïmo Park,
Bloc Party,
Kaiser Chiefs
en The
Futureheads waren echter amper het clubcircuit ontgroeid, of ze
kregen al prominente plaatsen toegewezen op de affiches van de
grootste festivals. Dat leidde niet alleen tot een platenverkoop
die de aanvankelijk begrote aantallen ruimschoots overschreed, maar
ook hoge verwachtingen wanneer er een nieuwe plaat werd
aangekondigd. Men kan zich dan ook afvragen hoe het komt dat zoveel
bands struikelen over die ‘moeilijke tweede’. Ligt het aan de bands
zelf, omdat ze het té goed willen doen en zo snel mogelijk willen
bewijzen geen eendagsvliegen te zijn, of ligt het aan ons, omdat we
hen de tijd niet gunnen om rustig te groeien en zelf te ontdekken
wie of wat ze werkelijk zijn?
The Rakes debuteerden in dezelfde periode als Maxïmo Park en The
Futureheads. Ondanks enkele sterke singles (zoals ’22 Grand Job’ en
‘Work, Work, Work (Pub, Club, Sleep)’) en een eersteling
(‘Capture/Release’) die niet moest onderdoen voor die andere
debuten, stond (en staat) het Londense viertal nog steeds in de
schaduw van hun generatiegenoten. The Rakes, afkomstig uit dezelfde
scene als The Libertines en Razorlight, laten
zich echter niet van de wijs brengen, en kiezen er ook op de tweede
plaat voor in de eerste plaats hun zin te doen. Als tussendoortje
verscheen vorig jaar nog de single ‘All Too Human’, de echte
opvolger van ‘Capture/Release’ ligt sinds vorige week in de
winkels. In tegenstelling tot de vorige keer deed de groep voor
deze plaat geen beroep op Paul Epworth, hij moest immers plaats
maken voor Jim Abbiss en Brendan Lynch.
Opvallend is dat ook op deze plaat de teksten erg belangrijk
blijven. Zanger Alan Donohoe maakt er een sport van – meer nog dan
Paul Smith van Maxïmo Park -zich te laten fotograferen met zijn
neus in een boek, en kan het zich dan ook niet veroorloven uit te
pakken met een paar onnozele kattenbelletjes en karamellenverzen.
De songs van ‘Ten New Messages’ hebben zelfs een gemeenschappelijk
thema, namelijk communicatie, een begrip dat in deze zo ruim
mogelijk moet geïnterpreteerd worden. We leven in een tijd waarin
we in no time naar welke plaats ook ter wereld kunnen
reizen en converseren met mensen aan de andere kant van onze
aardbol. Tegelijk is dit een tijdvak waarin onze contacten
oppervlakkiger zijn dan ooit, we elkaar beoordelen (en veroordelen)
op uiterlijk (of imago) en we in onze medemens vaak eerder een
potentiële belager zien dan een mogelijke vriend.
Als geheel klinkt dit album minder ruw, maar wel – ondanks de
diensten van twee producers – evenwichtiger dan haar voorganger. Na
een eerste reeks beluisteringen waren we nog niet echt overtuigd,
maar na een tijdje betrapten we onszelf er steeds vaker op dat we
enkele songs van ‘Ten New Messages’ liepen te neuriën of (zelfs) te
zingen. Opener ‘World Was a Mess But His Hair Was Perfect’ was wel
meteen raak. Het nummer, oorspronkelijk geschreven voor een defilé
van Christian Dior (en hier van een kwartier teruggebracht naar
vijf minuten), illustreert hoe Joy Division had
kunnen klinken met Bowie of Richard Butler van Psychedelic Furs
achter de microfoon. Andere songs die het ‘m deden van bij het
begin waren ‘Little Superstitions’ (dat qua productie neigt naar
cleane Libertines en Strokes), het snedige
‘Down With Moonlight’ en de catchy, erg dansbare single ‘We Dance
Together’.
De aanhouder wint echter, en ook nu weer werd ons geduld beloond.
Ook al telt ‘Ten New Messages’ een paar minder sterke tracks (‘Time
to Stop Talking’ is net iets te veel tamme Billy Idol, en ‘On a
Mission’ is zo gedreven dat het zichzelf voorbijsnelt), na een
tweede serie doorgedreven draaibeurten zijn we ook gevallen voor
‘Suspicious Eyes’ (de post-7/7-song, inclusief politiek correcte
rapper), ‘When Tom Cruise Cries’ (The Rakes vermomd als Pulp),
‘Trouble’ en het rustig naar zijn einde voortkabbelende ‘Leave the
City and Come Home’, waarin het hoofdpersonage de jachtige stad
laat voor wat hij is en terugkeert naar huis, in ‘nowhere
town’.
Niet iedereen is even blij met de (al bij al toch lichte)
koerswijziging van The Rakes. Op deze plaat brengen ze echter
muziek die wij erg graag hoorden in de jaren ’80 en – behoudsgezind
als we zijn – nog steeds graag tot ons nemen. Een briljant
meesterwerk is ‘Ten New Messages’ natuurlijk niet geworden, wel een
heel erg leuke plaat!
