Een bedenkelijke blik is niet op zijn plaats. Uiteraard hebt u al van The Rakes gehoord. Is dit niet wederom zo een nieuw NME-gehyped bandje? Passé vooraleer tot volle wasdom gekomen. Postpunk om postpunk te zijn.
"London Calling From The Underground". Met deze oerkreet verwelkomde The Clash eind jaren zeventig de kommer en kwel van het Thatcheriaanse tijdperk. Sociale onrust door snelstijgende werkloosheid bleek de ideale voedingsbodem voor maatschappelijk geëngageerde bands als The Clash, maar evenzeer The Sex Pistols of The Buzzcocks. Enkele jaren later sloeg de stemming echter om en kwam het yuppiedom in zwang (ronddwalende ziel Ian Curtis ten spijt). Duran Duran, drie BMW’s, de britpop en enkele bomaanslagen later wordt een nieuwe portie (ondertussen post-)punkbandjes geserveerd, de ene nog beter dan de andere. The Rakes werpt zich echter op als de volwaardige erfgenaam van het roaring-Londongeluid, een kwarteeuw geleden. Dit extatische trio grossiert zowel in kritische lyrics als het typerende cross-over punk/new-wave geluid en maakt hier met één collegiale klap bands als The Futureheads en Maxïmo Park volledig overbodig.
Geen greintje Coldplay-geblèr of U2-propagandisme is op deze plaat te bespeuren. The Rakes weet zijn boodschap te verpakken in een stel venijnige songs. Met "We Are All Animals" trekken ze fel van leer tegen het kuddevee dat onze maatschappij slaagt te reproduceren uit het eindeloos consumeren (ja, u daar! In uw Bikkembergs-t-shirtje…). De angst om ooit onderworpen te worden aan het traagjes moordende ritme van de tikklok, waar 9 en 5 mijlenver uit elkaar liggen, sluimert ook in debuutsingle "22 Grand Job". Met deze track slagen ze er in 96 seconden rauwe energie te kanaliseren in een hoekige track met punkattitude. Afsluiter, en nieuwe single, "Work Work Work (Pub Club Sleep)" wordt gedreven door opmerkelijk vrolijk gestemde gitaren en getuigt eveneens van een fascinatie voor de oerbritse working class hero.
"And my job in the city won’t matter no more/When the network is down and the flesh is all torn", waarna een rugzak explodeert ergens in de Londense metro, een vliegtuig zich in een skyscraper boort, … Met "Terror" heeft The Rakes een actueel nummer in huis dat de beklemmende terreurdreiging in het post-9/11-tijdperk perfect weet te belichamen. Het eindigt zeer Bloc Party. En dat is een compliment. Het leven bestaat echter niet alleen uit kommer en kwel. "Strasbourg", een liefdesgeschiedenis gesitueerd in West-Duitsland anno 1983, rammelt er heerlijk op los. De manische eins, zwei, drei, vier gaat menig hand ongecontroleerd de lucht in doen zwaaien. De synchrone spastische bewegingen die u maakt op "Retreat" zijn u vergeven; wij konden ons ook niet in bedwang houden. "Binary Love" oogt net iets lamlendiger dan het doorsnee Rakes-repertoire. Een klein missertje te beschouwen als een rustpunt op deze uitstekende cd.
Doorheen het hele album wordt er listig gemanoeuvreerd tussen The Clash, Joy Division en Wire. Een droomcombinatie resulterend in een dijk van een plaat. Het is indrukwekkend te zien hoe de dag van vandaag een groep nog een intelligente tekst kan schrijven zonder in atonaal geneuzel te vervallen. Dit is een plaat met geweten en ballen, een zeldzaam gegeven. Deze gaat in de running voor plaat van het jaar. The Rakes concerteert op de festivalweide van Pukkelpop in de Club op 20 augustus. U moest er al zijn.
