Compromisloze anti-filosofen maakten eind jaren ’70 grote sier in de Britse muziekwereld. Niet punkers/schenenschoppers à la Sex Pistols, maar de postpunkers wisten het maatschappelijke klimaat tot op het bot te fileren met rake songteksten en al even scherpe gitaarriffs. Er was dan ook voldoende materiaal beschikbaar om het mes in te zetten.
De aanhoudende economische malaise, om maar even een voorbeeld te geven. Niet zozeer die malaise werd een mikpunt voor de postmoderne punkers, als wel Thatchers antwoord erop. Dat bestond uit het privatiseren van overheidsbedrijven en het snoeien in de welvaartsvoorzieningen. Dit weinige wenselijke noch menselijke neoliberale beleid bleek voldoende inspiratie om een heel stel bands in de vaart der volkeren op te stuwen.
Het vuur van de postpunk doofde echter uit na verloop van tijd. Onderlinge inwisselbaarheid met het muzikale middenveld werd troef, en Thatcher bleek ook geen eeuwig leven als regeringsleider beschoren. Een spectaculaire comeback kon echter niet uitblijven. Na de eeuwwisseling zijn er plots een heleboel bands die klonken als het gepeupel een kwarteeuw geleden: Franz Ferdinand, The Futureheads, Maxïmo Park, maar ook Interpol of The Rapture.
Die comeback is verwonderlijk. Het genre ontleent immers zijn identiteit aan maatschappelijke problemen allerhande. Maar, even kort door de bocht: er is nu minder reden tot klagen dan toentertijd. Economisch gaat het immers al een heel stuk beter, en ook het bruto nationaal geluk van de Britten is er zienderogen op vooruit gegaan.
Vormelijk klinkt de postpunk anno nu nog als postpunk, maar inhoudelijk heeft het er dus niet veel meer mee van doen. The Rakes doet echter een wat naïeve poging om dat verwijt te counteren en stellen hedendaagse maatschappelijke problemen aan de kaak. Nu ja, de observaties uit het moderne Londen klinken waarachtig, maar met een referentiekader van getormeneerd Engeland eind jaren ’70 krijgt die waarachtigheid al snel iets kigs.
Alleen al het woord ‘party’ (en verwijzingen ernaar toe) turven zou een mooi resultaat opleveren. Hedonisme zou de huidige generatie typeren. De ondertussen welbekende single “We Danced Together” handelt dan ook over dit escapisme, ten tijde van een oorlog weliswaar. De andere single, “The World Was A Mess But His Hair Was Perfect”, behoeft verder weinig commentaar hieromtrent. De titel volstaat. Vormelijk valt op dat de band kiest voor een wat breder geluid in vergelijking met het erg scherpe debuut waar geen noot te veel op stond.
“Suspicious Eyes” begint met een alternatief gekleurde medemens die op de metro springt, en eindigt als aanklacht tegen de angstpsychose van na de Londense bomaanslagen. De lyrics laten, als vanouds, weinig aan de verbeelding over: “A young Asian guy with a rucksack on his back/Jumps on the tube, is he ready to attack?”
Ook “Little Superstitions” laat zich opmerken als eerder liefelijk en bedeesd dan vlijmscherp. Een gemiste kans, net als “Leave The City and Come Home” dat nogal zoutloos aandoet. Rechttoe-rechtaan tracks als “On A Mission” en het “Down With Moonlight” hadden wel zo op de debuutplaat kunnen staan. Gitaren worden gecultiveerd waar nodig en het broodnodige kartelrandje is steevast aanwezig, gelukkig maar.
Als The Rakes-frontman Alan Donohoe pretendeert de anti-filosoof van deze tijd te zijn, dan zegt dat misschien meer over de huidige zeitgeist dan over hem. Een gebrek aan diepgang mag dus geen bezwaar zijn tegen Ten New Messages. Muzikaal laat er zich een zekere groeimarge opmerken ten opzichte van de eerste plaat. Net zoals de postpunkstroming indertijd, wordt er meer en meer aansluiting gezocht met de alternatieve mainstream. En dat is een beetje zonde. The Rakes is immers op zijn best bij de vlammende postpunktracks. Daarvan staan er gelukkig ook nog enkele op dit album dat daarom nog gelabeld mag worden als niet onaardig.
The Rakes speelt zaterdag 7 juli op het Cactus-festival. Vergeet deze review en ga vooral zelf uw oordeel vormen.
