Morten Veland is een naam die veel metalfans in euforie doet
uitbarsten. Iedereen is vol lof over de man die het levenslicht
heeft geschonken aan Tristania en Sirenia.
Hij wordt door liefhebbers van het genre dan ook op regelmatige
basis een muzikaal genie genoemd. Niet volledig onterecht,
trouwens, want ‘At Sixes and Sevens’ en ‘An Elexir for Life’ waren
absolute knallers van platen die nog steeds beschouwd worden als
verplichte kost voor de liefhebbers van groots opgezet metalvoer.
De twee albums steken zo goed in elkaar dat ze in menige
metaljaarlijstjes verschenen. Een zalige lotsbestemming, die jammer
genoeg niet zal weggelegd zijn voor deze nieuwe plaat van
Sirenia.
‘Nine Destinies and a Downfall’ gaat niet verder waar de vorige
plaat stopte. In de plaats daarvan is Veland een volledig andere
weg ingeslagen. De bombast, epische koren, agressie en zelfs de
grunts zijn grotendeels verdwenen en hebben plaats geruimd voor een
nieuw geluid. Dat geluid draagt de naam Monika Pedersen. De Deense
zangeres vervangt Henriette Bordvik, die naar verluidt de band
verliet wegens privéredenen.
Een frisse benadering is niet altijd slecht. Veel bands verkennen
andere horizonten en vinden daarbij niet zelden hun tweede adem,
maar dit ligt bij Sirenia toch wel enigszins anders. De band focust
zich op de nieuwe plaat vooral op gothic metal in het genre van
Delain. Een
band die eind vorig jaar een prachtplaat afleverde. Dat vindt
blijkbaar ook Morten Veland, want soms lijkt het wel of hij met
Sirenia een graantje van dat succes willen meepikken.
Opener ‘The Last Call’ laat meteen horen wat er veranderd is.
Zangeres Monika wordt volledig naar de voorgrond geschoven en
draagt het grootste deel van het nummer. De geweldige bombastische
koren in het midden van de song zijn wél weer vintage
Sirenia en zorgen meteen voor een hoogtepunt. Spijtig genoeg is dit
één van de weinige, want voor de rest is ‘Nine Destinies’ een heel
brave en erg radiovriendelijke plaat geworden. Luister maar eens
naar ‘My Minds Eye’, een song die volledig gebaseerd is op een
catchy refrein. Op zich niets mis mee, maar dit is meer een popsong
die toevallig door een metalband wordt uitgevoerd. Ook in tracks
als ‘One by One’, ‘The Other Side’ en ‘Downfall’ draait alles rond
de refreinen. Het probleem is dat die formule na een tijdje een
beetje gaat vervelen. Daarbij komt dan nog eens dat bijna elke song
een identieke opbouw heeft. Nauwelijks drie nummers proberen door
een episch koorstuk of een doorvoede grunt wat variatie in de plaat
te injecteren. Voor de rest kan de plaat weinig bieden.
Echt verschrikkelijk slecht is ‘Nine Destinies…’ niet. De
beginnende metalhead zal er zeker iets aan hebben, net als de
gemiddelde Evanescence en Within
Temptation fan. Maar daarbuiten zal het schijfje op weinig steun en
lof kunnen rekenen. Wie vertrouwd is met het genre, zal meteen
opmerken dat dit de zoveelste plaat op automatische piloot is en
dat dat het na een drietal nummers niet saai, maar oersaai begint
te klinken. Zeer spijtig, want de hele metalscene keek hoopvol uit
naar Velands volgende meesterwerk. Ditmaal geen felicitaties van de
jury en een bank vooruit voor dit metalgenie, maar eerder een dikke
buis en een klets van de liniaal.
