"En toen Het het tweede zegel geopend had, hoorde ik het tweede dier zeggen: ’Kom en zie’! En een ander paard ging uit, dat rood was; en dien, die daarop zat, werd macht gegeven den vrede te nemen van de aarde; en dat zij elkander zouden doden; en hem werd een groot zwaard gegeven."
De "Apokalyps of Openbaring van Johannes" blijft tot de verbeelding spreken en leent zich uitstekend voor metaforen en symboliek, vooral voor hen met te veel vrije tijd. Maar wie An Interlude To The Outermost gehoord heeft, heeft geen nood aan een ongebreidelde of ontspoorde fantasie want Stef Irritant, de man achter Kiss The Anus Of A Black Cat schuwt nog steeds de mystiek niet. Ook al sluimert achter de nihilistische metaforiek een oprechte verontwaardiging en misschien zelfs een teleurstelling in het leven. Het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan.
Het debuut If The Sky Falls We Shall Catch Larks was duidelijk de plaat van Irritant, zelfs al kreeg hij dan hulp van Bart Reekmans. Het was (en is) een intrigerend en duister folkalbum, waarbij drones en mantra’s de sfeer van verval en occulte rituelen nog extra in de verf zetten. Maar nu labelgenoten Silvester Anfang die rol met verve overgenomen hebben, heeft Irritant voor zijn tweede album enkele wapenbroeders geronseld om zijn duistere visie kracht bij te zetten. Op An Interlude To The Outermost is Kiss The Anus Of A Black Cat een groep geworden, inclusief een "Anus Choir".
De blauwdruk voor de plaat werd al in augustus 2006 geschreven toen Irritant samen met Rik De Maré (o.a. strijkers) en David Stubbe (drums) gedurende acht dagen een ruimte in de Vooruit bezette en daar aan de songs werkte. En hoewel Irritant nog steeds prominent aanwezig is op de plaat, valt er toch een verschil te horen met het vorige album door een voorzichtige keuze voor folkrock-gerichte songs, waarin het uitgebreide instrumentarium een niet te ontkennen rol speelt.
Toch kan er niet van een volledige breuk gesproken worden. Zo past het lang uitgesponnen en repetitieve "You Will Reap A Whirlwind" bijvoorbeeld netjes op het debuut, en roepen ook de relatief korte nummers "Prelude ("The World Is In Fear Again And It Has All Been Manufactured")" en "All Movements Are Targets In The Minds Of Tigers" — die de plaat respectievelijk openen en sluiten — duidelijk de duistere sfeer op van het debuutalbum. Maar op "Salt" reduceert hij het geheel tot een beklijvende en weemoedige folksong die als een echo van Current 93’s toegankelijkere werk klinkt. Ook "Cornflowers For Our Brothers" leent de sfeer bij David Tibet maar blijft zich toch bewust voortbewegen in de wereld van Kiss The Anus Of A Black Cat.
"Firesky" geeft net zoals "The Cranes Are Scared Of Sunwords" het duidelijkst de keuze van Irritant weer om zijn songs in het "keurslijf van de rocksong" te laten gedijen. Toch is hij op zijn best wanneer hij beide werelden in elkaar over laat vloeien. Op het net geen zeven minuten durende "A Scatterbrain Sings Of Christians And The Ghoul Bares Teeth" bijvoorbeeld tast hij de grenzen af door schijnbaar te schipperen tussen de drones van het debuut en de meer rockende songs. En in de uitstekende cover/bewerking van "Beyond The Tanarian Hill" laat hij het nummer van Rudimentary Peni’s overvloeien in een mystiek ritueel dat in duisternis baadt.
Op het eerste album liet Kiss The Anus Of A Black Cat de songs nog rustig meanderen en zorgden de mantrische en repetitieve elementen voor een dromerige en duistere sfeer. Op An Interlude To The Outermost vallen vooral de meer gefocuste songs op die al dan niet een rockend karakter meekregen. Toch kan er van een stijlbreuk geen sprake zijn. Irritant weet nog steeds zijn stempel op het geheel te drukken en bewijst opnieuw een uitstekende songsmid te zijn die zelfs binnen het keurslijf van de pop- en rocksong zijn verhaal weet te vertellen.
