82. min/ België-Frankrijk – Engeland-Polen / 2007
Waarom duren sprookjes nooit lang? Ze eindigen met
een varkentje met een lange snuit, maar daarna? Hoe zit dat
bijvoorbeeld met de wittebroodsweken van Sneeuwwitje en haar verse
prins? Willen wij dan niet weten wat er volgt na het fameuze
zinnetje ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’? Sinds ‘Sneeuwwitje,
de sequel’ is het antwoord op die laatste vraag heel eenvoudig:
néé, dat willen we niet! Sequels zijn sowieso al zelden meer dan
een pijnlijk verderborduren op een ooit succesvolle formule, maar
hier wordt het pas echt tot op de komma verneukt. De bedoeling van
regisseur Picha was een sarcastische, originele komedie af te
leveren over de seksuele perikelen van Sneeuwwitje en haar prins,
aangeprijsd als ‘de f*cking sequel’. Een adjectief dat bij mijn
weten alleen vóór iets wordt geplaatst om het kracht bij te zetten,
zoals in fucking amazing. Hier past fucking
bullshit beter. Al na vijf minuten verbazing mét open mond
over het erbarmelijke puberale mopjesniveau, heb ik me beschaamd
(en verveeld) onderuit laten zakken met de doemgedachte “ja, ook
dit is Belgisch, Babs”. Mijn scorebord loeit dan ook onverbiddelijk
hard: een halve ster voor de moeite.
Wist je dat sprookjes discriminerend zijn voor prinsen? Voor mij
is dit ook nieuw, maar als ik erover nadenk, is er in de meeste
feeërieke sprookjes inderdaad voor de prins geen echte glansrol
weggelegd. Hij mag zelfs nauwelijks zijn mond opendoen. Op het
einde mag hij opdraven op zijn witte paard om vervolgens wat
speeksel uit te wisselen met de prinses, maar volzinnen komen er
niet aan te pas. Vanuit deze machofrustratie vertrekt de f*cking
sequel, want ondanks de meisjesnaam in de titel, gaat het verhaal
geheel over de prins charming en zijn edele libido. Een
prins die een beetje overstuur is. Zijn huwelijksnacht is namelijk
nogal tegengevallen, aangezien ons Sneeuwwitje al even preuts is
als Sanne ‘op-de-mond-kussen-is-vies’ zoals we haar kennen uit de
musicalversie. Het kind heeft duidelijk geen voorlichting gekregen
van haar boze stiefmoeder, tot grote frustratie van de prins, die
op zijn 32ste nog steeds als maagd door het leven moet.
Tijdens één van zijn prinselijke missies ontdekt hij gelukkig de
voordelen van zijn verplichting als prins om alle slapende,
behekste of dode prinsessen van het kwade te redden: zowel de
Schone Slaapster als Assepoesje willen maar al te graag
poeperkezwam met hem doen. Probleem: de wet dicteert helaas ook dat
hij met hen moet trouwen. Hoe moet hij dat in hemelsnaam aan
Sneeuwwitje vertellen? Gooi hier nog zeven schurftige dwergen
tegenaan, een bronstige reus en een oud geil feewijf en we zijn
vertrokken voor een kwellende rollercoaster door een zielig
peuterbrein.
Iedereen heeft al wel eens ‘gebladerd’ in een
Rooie-Oortjesstrip: vrouwen met dubbele D-cups, een wespentaille en
rode gestifte pijpmondjes lopen er steeds kleine kalende mannetjes
met boemerangs tussen hun benen in op te geilen. Er valt altijd wel
een minnaar uit de kast of er duikt een glurende priester op uit de
bosjes. Dit is ook een schets van de sfeer in ‘Sneeuwwitje’:
iedereen heeft een hete broek (behalve Sneeuwwitje, die houdt het
bij liedjes zingen voor haar diertjesharem) en achter elke struik
ligt wel een exhibitionist op de loer. De film is één lange, slecht
vertelde mop, waarin de allerflauwste woordspelingen het eerst aan
bod komen, te beginnen bij de namen. Sneeuwwitje wordt ‘Wit
Sneetje’ en de zeven dwergen krijgen namen als Fuck me,
Erectie, Horny en Slurfy… En ze hebben er zelfs
eentje laten liggen: Bambi wordt Bimbi – nu dacht ik dat Bimbo toch
net iets hitsiger klonk. Voor de rest wordt er veel gevloekt in
origineel uitgesponnen samengestelde vuile woorden (zoals
‘omhooggevallen Poolse kuisslet’), maar vaak komt het er ook gewoon
op neer dat mannen ‘lullen’ zijn en vrouwen ‘hoeren’ (een woord dat
ze op Pukkelpop of Werchter met gemak duizend keer per nacht over
de camping laten schallen, maar toch zeer choquerend). Als de prins
zegt dat hij even weg moet, zegt hij dat hij ‘in een wip’ terug zal
zijn en de zeven dwergen willen graag dat Sneeuwwitje het gat in
hun broek ‘dichtnaait’. Inderdaad, nog flauwer dan een
flauwgevallen prinses (zelfs ik haal maar zelden zo’n lage
woordgrapjes uit) en zo simpel als de hit van
Eurosong-for-Kidsmirakel Thor ombouwen tot een carnavalshitje over
tieten. Misschien was het in de originele Franse versie allemaal
niet zo gratuit en ligt het aan de vertaling, maar ik betwijfel
het: de schuld op de vertaler steken is te gemakkelijk (neem het
van mij aan, vertalers hebben altijd de boter gegeten). Het zijn
geen wonderdokters – als het origineel niet hoogstaand is en ze
blijven trouw aan de stijl van de film, dan zijn het flutgrappen en
-grollen die je zal krijgen.
Er bestaat nochtans grappige sex-talk (denk aan
‘Coupling’) en sappige humor werkt zelfs in ‘moderne sprookjes’ als
‘Shrek’, waar
dingen als draken die kindjes maken met ezels wél geestig zijn. De
tijd van ‘Witte-sneetjeshumor’ is voorbij en mag aan zijn
honderdjarige slaap beginnen. Ik heb mezelf alleszins een blauwe
plek geslagen door steeds met mijn hand op mijn voorhoofd te
pletsen van ‘hoe is het mogelijk’? De enige geslaagde mop was de
oplossing die de zeven vuile dwergen voor hun broek vol goesting
vonden: ze vormen een soort van sodomieketting, een zevensprong die
precies in elkaar past (als dit al de beste is, dan kan je nagaan).
Ten tijde van ‘Tarzoon, de schande van de jungle’ (1975), de eerste
pubertrip van Picha, was dit misschien choquerend, maar nu is het
enkel nog achterhaald en vooral redelijk saai en onnozel.
De animatie is ook niet indrukwekkend. De tekeningen, die op
papier ontstonden en later werden ingekleurd en afgewerkt met de
computer, zijn niet echt je van het, maar goed, die slechte
Nickelodeonstijl past misschien wel bij deze ‘platte bedoening’. En
het scenario is al helemaal een ramp: ik denk dat er eerder
vertrokken is vanuit een aantal ‘straffe’ ideeën aan de toog (‘ja,
er moet een oude fee in met dikke loeten’ of ‘Sneeuwwitje moet een
polkadotbikini aan’), dan van een echt onderbouwd verhaal. Het is
een rommeltje, dat nergens vindingrijk uit de hoek komt en zowat
elk excuus is goed om andere sprookjesfiguren uit te nodigen. Zo
komen mevrouw Belle en meneer Beest naar het bal en de beste mop
die daaruit te puren bleek, is dat het Beest zich in bed ‘als een
beest’ gedraagt. Nee toch? Lachen! Zelfs meneer de uil duikt ook
even op, maar hij zegt niet eens iets over een vuile onderbroek en
ik zat toch tevergeefs te wachten op een stel smurfende smurfen…
Je ziet het, iedereen had een beter script kunnen bedenken.
Zelfs het stemmenwerk stelt teleur. Maaike Cafmeyer
(Sneeuwwitje), Adriaan Van Den Hoof (de prins) en Stany Crets (alle
zeven dwergen) hebben al eerder stemmen ingelezen voor een film,
maar ze lijken ditmaal weinig enthousiast en hun persoonlijkheid
klinkt er amper in door. Alleen Wouter Deprez als geile toverkol
klinkt wél lekker fout/sappig en het was ook een vreemde beleving
om stoute woordjes uit de mond van Siegfried Bracke te horen
rollen.
Een wijze raad van tante Babs, doe dit nooit: een filmavondje
‘Ex Drummer’
(over de grootste lul van ’t stad), gevolgd door de
giechelende avonturen van ‘Sneeuwwitje’ op Frustration Island (over
de meest begeerde lul van ’t sprookjesbos): daar komen gegarandeerd
ontstoken nachtmerries van.
