Roxette! Kommil Foo! Folk! Zo. Als u nog niet gillend bent weggelopen van deze referenties, dan bent u klaar voor volgende recensie. Mogen wij u voorstellen aan een heerlijk schadeloos, maar oh zo aanstekelijk popgroepje van eigen bodem: Bolster.
We vertellen u dat niet altijd, maar we breken ons bij goddeau vaak het hoofd over dingen als "profilering", "doelgroep" en andere lege dozen. Een beetje vies voelen wij ons dan, maar zonder een heldere en duidelijke identiteit raak je er naar het schijnt niet. En dus steekt af en toe de vraag de kop op of dit of dat plaatje wel op goddeau besproken hoort te worden. "Of ons publiek daar wel op zit te wachten", u kent het wel. "To hell with that", denken we gelukkig al even snel als een plaatje ons nummer na nummer beter gezind maakt. Bij deze dus: Bolster van Bolster is een erg leuk, nieuw nederpopplaatje en daar worden wij geweldig blij van.
Clever als ze zijn, trapt de groep af met het meest "alternatief" (wat dat woord nog mag betekenen in een tijd dat iets als Zornik zo genoemd wordt) klinkende "Morgen". Hier horen we een Gorki-light, zoals we ze wel lusten: drive, goesting en een aanstekelijk refrein. Vooral voor de synthbubbeltjes lijkt producer Steven Jacobs in de leer te zijn gegaan bij Luc Heyvaerts van de een beetje van hun Olympus vallende Gentse nederrockgoden.
Deze jonge honden (waaronder goddeauman (bvm) ) zijn echter niet voor één gat te vangen en dus krijgen we daarna geen Gorki-light meer, maar kleinkunst, folk, en pure pop. "Buggy Race" doet bijvoorbeeld best wel aan Roxette denken zoals het in het refrein een onweerstaanbare glimlach op het gezicht schildert. En dan bedoelen wij de Roxette van toen wij nog jong, naïef en 20 à 30 kilo magerder waren. Là ng geleden dus, maar het waren mooie tijden.
"Buggy Race" bevat ook één van de mooiste teksten van zanger Brecht Corty, waarin hij mits wat spitsvondige taalspielerei heimwee naar de kindertijd mooi in beelden giet. En zo doet hij dat wel vaker. Een taboe sneuvelt hier en daar wel eens in het passeren en dat de mosterd uit het vaatje van de firma De Vos komt is wel duidelijk. Nergens is het echter minder dan leuk, zoals ook de ode aan de centerfold "Moordgriet" getuigt. Jawel: de sluipende aanval op huisvrouwenzender Radio 2 is begonnen.
Kris De Bruyne komt even een vocaal handje helpen op het naar Stef Bos zwemende "Als Salieri Mij Vermoordt". Meteen daarna zijn we rijp voor Dranouter want met "Drinklied" heeft de band nu al dé hit van het folkfestival geschreven. In ons achterhoofd dromen we van een gastoptreden door de verenigde Laïsdames.
Alweer mooi zijn de twee plakkers "Linda" (in een niet zo ver verleden nog de groepsnaam) en "Meisjes" en van de weeromstuit vergeven we Bolster de slappe funk van "Jo Vallid". Ook "Hondelief", het mindere duet met Kyoko Baertsoen van Lunascape, willen we gerust met de mantel der liefde bedekken in ruil voor de Kommil Foodeun "Zeemanspull".
In feite is Bolster alles wat we van Clouseau niet pikken. Is dit instant? Zo erg dat Royco en Nesquick er zelfs wat twijfels bij hebben. Heeft dit een hoog Sportpaleisgehalte? Absoluut, maar hey: wij kijken er naar uit zo’n massa "oma, doe je’t nog met opa?" te zien meezingen. En toch vinden we dit bulken van de frisheid, moeten we oppassen niet luidkeels te gaan meezingen met "Drinklied" in de supermarkt en krijgen we maar geen genoeg van "Buggy Race". We weten het, het ligt volledig aan ons.
