Kathryn Bigelow was ooit een razend interessante genrefilmster die verbluffend werk afleverde met The Loveless, Blue Steel, Strange Days en vooral de briljante moderne vampierenfilm Near Dark. Na een dure flop, K-19: The Widowmaker, duurde het zes jaar voor Bigelow er opnieuw stond, maar ze won wel meteen als eerste vrouwelijke regisseur ooit een Oscar voor het Irak-drama The Hurt Locker. Ze vervolgde met Zero Dark Thirty over de jacht op Osama Bin laden, waarna het wat onderschatte Detroit haar carrière opnieuw in het slop bracht. Nu acht jaar later is de cineaste terug met het voor Netflix gedraaide A House of Dynamite dat helaas geen bioscooprelease kreeg van de streamingdienst. Het is een film die bewijst dat Bigelow nog steeds een krak is in het brengen van militair en technisch complexe situaties, maar ook dat de onwaarschijnlijke virtuositeit en durf uit het eerste deel van haar oeuvre, echt niet meer lijken te zullen terugkeren.
De premisse van A House of Dynamite is er een die een paar decennia geleden leidde tot films als Dr. Strangelove, Fail Safe of Twilight’s Last Gleaming: wat als de dreiging van een nucleaire oorlog plots een acute realiteit wordt? In dit geval: wat met een – vermoedelijk – Noord-Koreaanse raket die afgevuurd is met als doelwit Chicago? Kan het wapen uitgeschakeld worden en zullen de Verenigde Staten een tegenaanval uitvoeren, met alle gevolgen van dien? De film traceert de gebeurtenissen doorheen een structuur die vanuit verschillende standpunten telkens de klok terugzet en dezelfde feiten opnieuw laat afspelen bekeken vanuit een andere positie.
Het interessantste gegeven aan A House of Dynamite is de kijk op de procedures die talloze keren voorbereid en getraind zijn, maar waarvan blijkt dat ze ook uitvoeren op het juiste moment geen waterdichte garanties biedt en dat mensen nu eenmaal geen procedures zijn. Anders gezegd: zelfs de best uitgewerkte defensieve maatregelen, zullen niet verzekeren dat de ergste nachtmerries ooit bewaarheid kunnen worden en dat de reactie daarop niet zo kant-en-klaar is als de plannen doen geloven. De zwakste elementen uit dit drama zijn dan weer de afgezaagde rampenfilm-clichés over allerlei persoonlijke beslommeringen die in het spel komen en de goedkope dramatiek die daaruit voortvloeit. Een andere achillespees is de echt wel vlakke digitale stijl die DP Barry Ackroyd hanteert, nochtans iemand die een behoorlijk palmares kan voorleggen. Tot op zekere hoogte zou er iets te zeggen zijn om een film als deze afstandelijk en klinisch te houden en die lijn visueel door te trekken. Het probleem is dat dat idee vaak botst met de soms wat geforceerde
emotionele laag en je dus eerder het gevoel hebt te zitten kijken naar een dure en wat meer kwalitatieve versie van een Netflix televisiereeks waarin naar goede gewoonte de visuele grammatica niet zo hele veel voorstelt.
Het eindbilan is met dat alles dat dit een bijzonder spannende en competente thriller is, die toch steken laat vallen en zeker komende van Bigelow méér had mogen brengen. Dat neemt niet weg dat dit wel een van de betere “Netflix Originals” is die u in de suggestielijst zal terugvinden.
