Joost Zweegers ademt muziek uit elke porie van zijn vege lijf; en dat merk je als toegewijd publiek. Om maar te zeggen dat zelfs een try-outconcert van Novaster een beetje fan een knaller van een esthetische kick bezorgt. Bovendien bleek Zweegers met zijn band niet te beroerd om twee nagelnieuwe songs de Hasseltse Club AFF in te werpen.
“Anything can go wrong”, waarschuwde Zweegers wel nog veiligheidshalve aan het begin van zijn concert; waarna “Smooth Flavours” uit zijn debuutplaat losbarstte. Profetische woorden, want in het begin stond het geluid van vooral de (bas)drum nog slechter afgesteld dan een half defecte stofzuiger. “Life Is All” en “Light Up My Life” waren in hetzelfde bedje ziek: je zag de band zichtbaar zijn best doen en jawel, zelfs in een Japanse karaokeversie zullen deze songs nog steeds overeind blijven, maar de klankman was precies even buiten dienst. Eindelijk werd die wakker met de song “Look At You Now”: een veel adequater geluid ondersteunde een band die, try-out of niet, duidelijk zijn beste beentje voor zetten. Die roffelende drums! Dat heerlijk friemelend gitaartje! Die wervelende lichtshow die de band voor deze song in maagdelijk wit licht goot!
Gaandeweg raakten Zweegers en de zijnen ook beter, nog beter op elkaar ingespeeld. En dus kondigde Zweegers na zo’n slordige twintig minuten met gepaste trots “Today Yesterday”, de eerste kraakverse song, aan. Zacht begin met de als vanouds loepzuivere stem van Zweegers, dat moet je hem wel nageven. In het midden bloeide het nummer als een mooie roos helemaal open, om dan te eindigen met Zweegers die even moederziel alleen zong. Knap! En, het dient gezegd, de song ging er bij het publiek in als een ovenhete croissant.
Bij “Pale Eyes” stuurde Zweegers zijn band even wandelen om achter een piano een sublieme, uitgeklede versie neer te poten. De klank was inmiddels gepromoveerd tot een quasi perfecte sound en ook de lichtshow stond er als een glasraam waar een regenboog vastberaden doorheen priemt. “Mars Needs Woman” gaf een glansrol aan de heftig solerende gitarist. Net toen Zweegers zo zoetjesaan zijn Engelstalige band wou voorstellen, werd er in de zaal iemand onwel en lag het concert dus even stil. Gelukkig kende dat medische noodgeval een goede afloop en kon een en ander worden verdergezet. Want zie, daar was al de weldadige uptempo van “Wild Years”.
Novastar bleek ook niet te beroerd om Bazarts overbekende “Goud” te coveren. Wij noteerden ijverig: galmende, weidse zang in een vintage Novastar-idioom. Cool! De groep beëindigde zijn reguliere set met een massaal meegezongen, op een opvallende synthesizerlijn en strakke drum steunend “Wrong”. In roze lichtbundels gevangen was er zelfs een opvallend mooi a capella-deel in deze song; en nog was het niet gedaan. In de bis kwam Zweegers immers helemaal alleen terug op het podium om achter de piano een verkillend mooie, breekbare versie van “The Best Is Yet To Come” de zaal in te dirigeren.
Tegen die tijd hadden wij echter al lang onze conclusie klaar. Deze man is een muzikale perfectionist van het zuiverste water en dat is zelfs voor een try-outconcert zo. In die zin is het perfect begrijpelijk dat Zweegers rond zijn zestiende al overal in Europa op straat ging spelen en dat hij haast ging slapen met zijn gitaar; dat hij, na zijn overwinning in Humo’s Rock Rally van 1996 maar liefst vier jaar schaafde aan zijn debuutplaat: muzikale volmaaktheid is namelijk oneindig. Waarvan akte.
