In 1959 raasde een revolutie doorheen de filmkunst in de vorm van Jean-Luc Godards baanbrekende À Bout de Souffle, een langspeler die op overweldigende manier de taal van de cinema heruitvond. Ruim vijfenzestig jaar later, besliste Richard Linklater – de cineast achter Boyhood en de Before-trilogie en dus iemand die best zelf wel behoorlijk geëxperimenteerd heeft met de taal van de cinema – om een film te draaien over het draaien van À Bout de Souffle.
En dus zien we hoe – netjes voorzien van naamaanduidingen op het beeld voor wie niet helemaal thuis is in de Franse filmwereld van de jaren negentienvijftig – Jean-Luc Godard de laatste wordt van de invloedrijke critici van Les Cahiers du Cinéma die zelf achter de camera plaatsnam voor een langspeler (François Truffaut, Claude Chabrol en Éric Rohmer gingen hem voor). We volgen de discussies die gepaard gaan met de productie, de uitwisselingen met de acteurs – Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg – en met de crew, met voorop cameraman Raoul Coutard. Er passeert een eindeloze plejade aan grote namen – Melville, Rossellini en vele anderen – die allemaal hun gloriemoment krijgen, maar daar blijft het helaas ook een beetje bij. Van iemand als Linklater, die toch altijd uiterst geïnteresseerd was in de bouwstenen van de filmtaal, valt het toch wel wat tegen dat dit niet meer is dan een stukje heropgevoerde (film)geschiedenis. Onderhoudend is het zeker allemaal wel en bijzonder amusant ook. Alleen, het is en blijft een verzameling anekdotes die nooit iets wezenlijks te vertellen hebben over dit unieke moment. Het is vaak heel geestig om Godard (sterk vertolkt door Guillaume Marbeck) te zien in de clinch gaan met iedereen rondom zich, of met veel doorzettingsvermogen zijn eigen visie te zien nastreven (de geschiedenis gaf hem uiteraard gelijk), maar Nouvelle Vague lijdt een beetje aan de zelfde kwalen als de gemiddelde muziekbiografie: veel amusement en drama, maar weinig wezenlijks te zeggen over wat de persoon of diens kunst nu eigenlijk zo bijzonder maakt dat we zoveel tijd later het interessant genoeg vinden er een film over te brengen.
Richard Linklater is nochtans iemand die je er niet kan van verdenken niet genoeg achtergrond te hebben over het onderwerp en dus is het echt wel een vreemde keuze om de prent dermate oppervlakkig te houden. Het is allemaal relatief fraai vorm gegeven – uiteraard gedraaid op zwart-wit pellicule en bij de start zelfs met Franse generiek en een copyright dat 1959 vermeldt – maar baanbrekend is het zeker niet, en zoals de rest van de film eigenlijk een beetje gemakzuchtig. Als luchtig hervertelde mythe over À Bout de Souffle kan deze Nouvelle Vague er nog net mee door, maar dit is echt niet de boeiende kijk op een scharniermoment uit de filmgeschiedenis die dit had kunnen zijn.
