De serie The Diplomat probeert zich te profileren als een nieuwe The West Wing, maar is toch te licht om die vergelijking te doorstaan en daar gaat de aanwezigheid van enkele vroegere medewerkers van die prestigieuze reeks niets aan verhelpen. Sorkin it ain’t. Eigenlijk valt deze reeks ergens tussen The West Wing, Jack Ryan en Â- dit kan raar klinken – Emily in Paris. Het blijft dan ook een Netflixreeks. Toegegeven, een van de betere van de laatste jaren, maar het hoofddoel blijft de hele reeks bingen en vergeten tot het tweede seizoen er is, want The Diplomat eindigt obligaat met een cliffhanger.
Het grote tekort van deze serie is de geloofwaardigheid. Een serie als The West Wing was optimistisch en daadkrachtig, de serie was zelfs zo idealistisch dat ze ei zo na de democratische partij in de problemen bracht omdat te veel geprivilegieerde Democraten begonnen te geloven dat zij Toby, Sam of Josh waren. Dat inspirerende niveau haalt The Diplomat nooit, en als het al gebeurt, is het op de verkeerde manier. In navolging van de Marvelfilms, Stranger Things en recente Netflixhit The Night Agent, is dit nog maar eens een reeks die inspeelt op de loze paranoia van de kijker en hem inlepelt dat de overheid (net zoals wetenschap) niet deugt, dat macht corrumpeert omdat elke politicus of academicus per definitie enkel bezig is met de eigen carrière en niet langer met het belang van de mensheid. Sorry Netflix (en Disney), maar zet die plaat alsjeblieft af. Nu, om banale verhaalredenen kan dit gegeven nog altijd werken en gelukkig slaagt The Diplomat daar redelijk goed in, het is dikke, pretentieloze leut over ‘An American in London’.
De acteurs geloven er anders echt wel in. De twee hoofdrolspelers, het diplomatenkoppel Wyler – Keri Russel en Rufus Sewell – spelen de pannen van het dak. Vooral Keri Russell als ambassadeur Kate Wyler past bijna in de vleugel van het Witte Huis bij President Bartlet uit The West Wing. Haar man Hal, die zich overal binnen charmeert, kan zo het bureau delen met Sam of Josh. De dialogen die ze in de mond krijgen proberen er vaak echt wel voor te gaan en de ‘walk and talk’-scènes hebben een zekere nostalgische factor. Alex Graves, één van de drie regisseurs die de meeste afleveringen inblikte van The West Wing, regisseerde twee afleveringen van The Diplomat, maar leunt hier toch visueel meer aan bij wat hij bij Homeland deed.
Showrunner Debora Cahn verdiende ook haar sporen bij The West Wing, ze was een van de staff writers tijdens het laatste Sorkinjaar (seizoen 4) en werkte erna nog mee als sporadische leverancier van verhalen en scenario’s. Maar een eigen show in goede banen leiden is toch nog een taak van een ander kaliber. Het is bijna een beetje jammer dat de serie zo succesvol was en een van de grotere recente Netflixsuccessen is geworden. Het was interessant geweest om wat meer duiding te krijgen bij de ontstaansgeschiedenis van deze reeks. Het voelt bij momenten aan als een show die serieus begon en dan binnen de mal van Netflix werd geperst om te scoren. The Diplomat hinkt vooral op twee benen als je kijkt hoe goed de cast acteert met compleet ongeloofwaardig materiaal dat elke aflevering nieuwe cliffhangers probeert te forceren die we ondertussen zo vereenzelvigen met het Netflixalgoritme. Nu dit alles een succes is, zal de waarheid over wat achter de schermen gebeurde, waarschijnlijk nooit uitkomen.
De centrale verhaallijn draait om Kate, die jarenlang niet meer was dan de ‘vrouw-van’, haar man Hal was immers de topdiplomaat in de woeligste en moeilijkste regio’s ter wereld (vaak extra ontwricht door diezelfde Amerikanen, maar bon). Ze wordt naar Londen gestuurd als hoofdfiguur, haar man Hal komt dit keer mee als ‘de echtgenoot’. Londen is in de ambassadeurswereld een luxepost, meer PR dan echt werk. Het blijkt een grote beproeving voor Kate omdat het Witte huis haar wil testen. Er is immers een vicepresident-schandaal en Kate is mogelijk de ideale kandidaat om in te springen voor de job. Maar de UK staat in rep en roer na een aanslag op een Brits vliegdekschip en de Britse premier wil bloedwraak van Bijbelse proporties. Eerst wordt Iran verdacht, dan verschuift de verdenking naar Rusland, of beter een huurling in Russische dienst. Langzaamaan ontdekt Kate als een echte Nancy Drew dat er meer achter het gebeuren schuilt… met een spectaculaire cliffhanger als einde. Enfin, spectaculair is een groot woord. Het voelt allemaal wat aan als een visueel duur uitziende make-over van jarentachtigthrillers als Defence of the Realm en het onterecht haast vergeten A Very British Coup.
The Diplomat is luchtig, bevat geen extra narratieve lagen of motieven. Het is rechttoe rechtaan een vertelling die Amerikaans exceptionalisme goedpraat, al stinkt het zoals in Emily in Paris of Jack Ryan naar een radicaal etnocentrisme met een overdadig dikke jingoïsmesaus. Aan de andere kant is de reeks verdomd efficiënt gemaakt: het tempo en de flow van de narratieve lijn worden knap strak gehouden. Het kijkt dus allemaal lekker weg en de acteurs – met Keri Russell sterk voorop – zijn beregoed. Ze had zich al eerder bewezen in The Americans en zelfs in een tussendoortje als Cocaine Bear bleef ze overeind. Een toptalent.
The Diplomat is te bekijken via Netflix
