Wanneer een serie namen als Paul Cameron en Frederick E.O. Toye op de generiek heeft staan, kan je die niet zomaar negeren. Frederick E.O. Toye ontpopt zich de laatste jaren als een te duchten kandidaat voor de titel ‘strafste tv-regisseur’. Wie de naam niet direct plaatst, moet maar terugdenken aan die negende, bloedstollende aflevering van Shōgun: Crimson Sky. Zijn filmografie is indrukwekkend, met onder meer bijdragen aan Person of Interest (11 afl.), Westworld (3), Watchmen, Mrs. Davis, Shōgun (4), The Boys (3) en Fallout (5). Paul Cameron zal dan weer vooral bij cinefielen een belletje doen rinkelen: zijn ruzie met Michael Mann tijdens de opnames van Collateral. Cameron was het niet eens met de keuze van Mann om met HD video-camera’s te werken en verliet de set na drie weken.
Amazon heeft nog steeds een duidelijk voordeel op concurrenten als Netflix en HBO: ze hebben het geld voor straffe budgetten en dat is te zien. Waar Netflix vaak de indruk wekt series puur voor content te maken – waarbij alles geen euro te veel mag kosten en het uiterlijk niet van tel is – en HBO aan makers soms te veel creatieve vrijheid geeft, zie je bij Amazon het geld écht op het scherm. Mocht de inhoud nu ook nog wat vaker volgen, het zou de reeks nooit tot grootsheid verheffen, maar wel veel genietbaarder maken. Want zonder een goed verhaal, blijft al dat talent achter de camera toch ferm onderbenut.
De makers hebben blijkbaar wel de eerdere kritiek op enola.be gelezen. In die bespreking stond: “…is het wat jammer dat Chris Pratt de hoofdrol moet dragen. Eigenlijk had hij die beter gelaten aan Taylor Kitsch, die nu kompaan Ben Edwards speelt.” En zie: een prequel op die matige ‘Dad-tv’-serie volledig rond het personage Ben Edwards, met Taylor Kitsch andermaal in goeden doen. Het vervelende is echter dat de reeks een overdaad aan jingoïsme tentoonspreidt, waarmee vergeleken Top Gun bijna verbleekt. De conclusie van dat Pratt-vehikel (die hier slechts een paar keer kort opduikt) geldt ook voor Dark Wolf: je wil een tijdje geen Amerikaanse vlaggen meer zien.
Want precies daar knelt vooral het schoentje bij The Terminal List: Dark Wolf. De serie is vakkundig in beeld gebracht. Die eerste episode met de Amerikaanse soldaten in het Midden-Oosten is met bravoure en kunde ingeblikt, als een middenvinger naar wat een Bay deed met 13 Hours: The Secret Soldiers of Benghazi. Het verhaal begint op zich sterk: het vertelt hoe Ben Edwards, die in de hoofdreeks sterft als schavuit, ontspoort van ideale Navy SEAL – voor wie goed en kwaad duidelijk zwart en wit zijn – tot een dubieuze CIA-agent die enkel nog opereert in de grijze zones van zijn realiteit.
Na een tijd is die oorlogsretoriek echter nog moeilijk te harden. Dit wordt pijnlijk duidelijk via de voice-over van Edwards die stellingen uitkraamt als: “War is a part of the human condition. And you can only understand it if you’ve lived it. Plain and fucking simple. But the elected officials, the lobbyists, the senior military leaders […] they run the wars, without understanding why we even fight them. It’s like a lion who grew up in the zoo still thinking he’s the king of the fucking jungle. That’s the brass, the bureaucrats, trapped by their own intellectual inertia and not even realizing it. You see, those same bureaucrats will reap promotions and get rich on the blood of our brothers, despite their failures. We lose a rifle and get punished. They lose a war and get promoted. Someone has to hold them accountable. So, I took action…”
Dit soort standpunten voedt al jarenlang Amerikaanse pulp en ‘Dad-TV’. Hoewel deze subgenres niet per se altijd Red State ultraconservatief zijn, zijn ze wel consistent nationalistisch. Het is echter net de nuance tussen nationalisme en patriottisme die vaak het verschil maakt of die verhalen genietbaar blijven. Ze leiden altijd tot ofwel een ‘het doel heiligt de middelen’-narratief, ofwel de optimistischere tegenhanger: ‘de behoeften van velen wegen zwaarder dan de behoeften van weinigen’. Soms werkt het, denk aan Jack Reacher of Jack Ryan; soms werkt het niet, denk aan Jack Reece (de hoofdserie van The Terminal List).
Deze reeks situeert zich ergens halverwege op die as. Dark Wolf is een prequel die gelukkig beter is dan de hoofdreeks, niet door het verhaal, maar wel door de sterke technische kant en de kracht van Taylor Kitsch, die zich meer en meer ontpopt tot een solide tv-ster. Al heeft hij misschien wel nog steeds een vervelend minpunt dat hem ook eerder dit jaar parten speelde in American Primeval: hij is nog altijd te good-looking om geloofwaardig te blijven wanneer hij bebloed of besmeurd op het scherm verschijnt.
