Met alle makkelijk verteerbare series die dezer dagen te zien zijn op Netflix zou men bijna vergeten dat het streamingplatform ooit bekend stond voor zijn vernieuwende en gewaagde content. Wie van plan was zijn abonnement te annuleren, zal na het kijken van de miniserie Adolescence toch opnieuw aan het twijfelen slaan. Want met deze aangrijpende misdaadreeks bewijst Netflix dat ze nog steeds kunnen verrassen met baanbrekende en weldoordachte creaties.
Ergens in een klein Engels dorp stormt de lokale politie op een grijze ochtend binnen bij de familie Miller. Op een bijna gewelddadige manier arresteren ze de dertienjarige Jamie op verdenking van de moord op klasgenote Katie Leonard. Vier afleveringen lang volgen we verschillende stadia in het proces, waarbij de focus niet alleen ligt op het onderzoeken van de (on)schuld van Jamie, maar ook op het effect dat zijn arrestatie heeft op iedereen rondom hem, met name zijn familie, zijn vrienden en zijn school. De waarom-vraag primeert dan ook in dit misdaaddrama, dat probeert te achterhalen wat een kind drijft om een ander kind in koelen bloede neer te steken.
Adolescence duikt diep in de leefwereld van hedendaagse tieners en toont aan hoe beangstigend weinig volwassenen vandaag weten over waar hun kinderen mee bezig zijn en hoe gemakkelijk kinderen blootgesteld worden aan andere bronnen van informatie. Bovendien communiceren de tieners op een manier die hun ouders totaal vreemd is, zodat bijvoorbeeld (online) pesten hen amper opvalt.
De miniserie stelt eveneens dat wanneer een kind veroordeeld wordt voor zo’n verschrikkelijke misdaad, iedereen zich moet verantwoorden. De ouders, de leraren, de klasgenoten. Waar ging het mis? Wie is er verantwoordelijk? Hadden de ouders meer controle moeten bewaren over waar hun kind mee bezig was? Had de school de leerlingen meer moeten leren hoe ze feit van fictie kunnen onderscheiden? Of zijn sociale media de schuldige? Jamie en zijn klasgenoten verwijzen continu naar de incel (involuntary celibate) subcultuur en de manosphere, begrippen waarmee ze via TikTok en Instagram in aanraking kwamen. Adolescence lijkt vraagtekens te plaatsen bij het ongecontroleerde gebruik van sociale media en wijst op de gevaarlijke invloed van de platformen op jonge en ongevormde kinderen.
Naast een beklijvend onderwerp valt de serie op door zijn innovatief camerawerk. Elke aflevering werd namelijk in slechts één take opgenomen. Wat wil zeggen dat de camera begint met lopen en pas op het einde van de aflevering terug wordt afgezet. Dit vernuftig staaltje filmmaken zorgt ervoor dat we het verhaal in realtime mee volgen, waardoor alle emoties de tijd krijgen om te ontwikkelen. Deze keuze houdt ook in dat we handelingen in zijn volledigheid te zien krijgen en er niet gesteund kan worden op knippen tussen acties om zo spanning te creëren. Hierdoor zitten er ook stillere en op het eerste gezicht nietszeggende momenten in de serie, wat het reële aspect versterkt en het geheel met momenten haast oncomfortabel maakt om naar te kijken.
Daarnaast zuigen de ijzersterke acteerprestaties (onder andere van de jonge acteur Owen Cooper, die met de nodige complexiteit het personage van Jamie Miller neerzet) de kijker helemaal in het verhaal, waardoor je na afloop met een verontrustend en onheilspellend gevoel achterblijft. Zeker de derde aflevering zal nog lang blijven nazinderen en mag dan ook gerust gerekend worden tot een van de beste staaltjes televisie die de afgelopen tijd werden gemaakt.
