We Are Open 2025 :: Gezellige muziek voor “links-rechts”-beentjes

We hadden de MIA’s, de Week van de Belgische Muziek, tijd om dat boeltje af te sluiten en echt aan het nieuwe muziekjaar te beginnen. Staat daarvoor opnieuw klaar met een waar buffet aan verse bandjes: We Are Open, dat Trixiaans feest van vertier. Wij daarheen? Kent u ons zo slecht? Onze tent stond er al van gisterochtend!

Vrijdag 7 februari

Twee parcoursen mogelijk vandaag: of we concentreren ons op de R&B en DJ’s, of we kiezen de kant van de rockgitaren. Welja, laat ons dat laatste toch maar doen.

Want als het begint met Bloed, dan weten we: hier komt herrie van. Of ’t moet zijn dat die naam verwijst naar de familiezaak Soete: broers Toon (drums) en Tuur (bas/zang) maakten al naam met Mother, zus Fieke (synths) deed dat met Lightspeed en Ratmosphere. Hun muziek speelt zich af op het einde van het donker steegje waarin Nine Inch Nails nummer 1 bewoont. Dit is industrial metal met snijdende synths, een verbrijzelende ritmesectie en een zanger die het kán, die schreeuwen hele songs aanhouden. Voor Bloed is openen in het Café van Trix niettemin een ondankbare taak, deze band verdient een minder polyvalente plek. Geef hen een vettige bunker met het publiek dat daar thuishoort, en we komen die knal in ons gezicht uit “Neus” (“I want to see your nose bleed”) graag incasseren.

Die ene met haar mutsje in het midden kennen we van Brorlab, maar blijkbaar heeft zelfs de grootste brulboei een zacht kantje. Met Félicette brengt Sam De Clerq lieve luisterliedjes in soms ietwat knullig Engels, terwijl Mathilde Luijten (I’m The Hug) bas toevoegt en Abel Ghekiere er extra gitaar onder legt, dan wel balorige klarinet doorheen jaagt: dit is een groep, een “wij”. En dat werkt goed. “Out There” is een mooi etherisch nummer dat wat aan Grouper doet denken, “Embarking Song” een aandoenlijk gefloten kleinood. “Songs to sing to small animals”, noemt De Clerq het zelf, maar ook voor grote mensen is Félicette behoorlijk de moeite.

In de Bar, het tweede podium in de grote zaal, hunkert Another Dancer ondertussen naar 80’s pop en new wave. Het voelt als een aardige pastiche met een zweem van hitjes van toen, maar ook niet meer dan dat. Als er een beetje duister insluipt, dan is dat nooit dreigend; als het een gevaarlijke kant op gaat, dan is het dat nooit echt. De man-vrouw-dynamiek in de zang doet denken aan Bodega, en da’s een compliment dat ze gerust mogen hebben, maar hun muziek wordt er weinig minder klinisch van.

En daar is met Colt de grootste Franstalige belofte sinds Angèle: nu al bekend in Frankrijk, hitje op le TikTok, en een show die op die maat is gesneden. Alsof ze nu al in Le Zénith staan begint het lekker pompeus met een band die de intro speelt, Coline Debry die zingend uit de coulissen komt, samen met muzikaal brein Antoine ‘Toitoine’ Jorissen. Waarna “Mille Vies” joyeus uit elkaar spat als de heerlijke popsong die het is.

Wat een zangeres is Debry, neen, een frontvrouw. Een ster in wording. Wanneer ze in het dramatische “La salle aux lumières” over haar coming out zingt, is dat doorvoeld, met de vertolkingskracht van de grote Franse voorbeelden. De manier waarop ze op de dubstep-drops van “Saveur coeur abimé” over het podium banjert is puur showmanship. Waarna ze doodleuk een flard van een Italiaanse aria inzet, dat overgaat in een “Feeling Good”-achtig “ODIO”.

De finale is het meesterschap. In “Chaos” gaat Debry hevig in haar performance, toont nogmaals haar vocale wendbaarheid, Jorissen laat zijn elektronica blazen. En dan is er “Insomnies”, dat hitje dat de groep bij onze Zuiderburen omhoog stuwde. Het is een triomf, je denkt zo de confetti bij dat laatste refrein. “Merci, le Trix”, klinkt het enthousiast, en een buiging volgt. De lat is hoog gelegd voor wat volgt.

De enige manier om nu niet ontgoocheld te worden, is om resoluut een ander muzikale richting in te slaan: naar het café dus. We herinneren ons nog die eerste keer dat we Vaag zagen, die hardcore vuist in ons gezicht. Ondertussen sloop echter ook muziek in de rangen, en dat is – na enige beschouwing – wel oké. Vaag is zo minder een vat vol opwinding, maar wat het wint aan melodie, wint het dan ook. Toch is er ook iets verdwenen, dat schuurt. Alsof Vaag “oké, oké dan” mompelend bijna een “gewone” rockgroep is geworden: goed, vinnig in zijn spelen, maar toch net iets minder spannend dan de immer met instorten dreigende Jenga-toren van voorheen.

Eerst Bloed, nu Bodem: hopelijk zit daar geen patroon in. Nee, opgelucht en opgetogen dat we in Venster, die huiskamer vol kussens en tapijtjes, mogen genieten van een half uur jazz. Hier werkt het stiltegebod, en zo kan de moderne jazz van het Antwerps-Brusselse trio onder leiding van sopraansaxofoniste Adia Vanheerentals floreren. Met de zintuigen op scherp in de meest comfortabele ruimte op We Are Open komen de levendige composities van Bodem snel helemaal tot hun recht. Extra troef: ze hebben een nummer met de allerschattigste titel “Bosaardig”. Met Bodem is België een blijver in het genre rijker.

Bobbi Lu kabbelt van soundcheck haar set in, en moet dan ook niet verwonderd zijn dat de vrijmibo in de zaal verder uitloopt. Op een showcasefestival moet je de aandacht trekken, en daar slaagt deze makke elektronica-cum-songwritingset niet in. Allen naar beneden dan maar, voor een flashback van jewelste.

Terug naar het Café, dus, waar Spare Kid ons op onvervalste emopunkrock trakteert. Hoe verguisd het genre ondertussen ook mag zijn, het Kempisch viertal (met sporen Gepetto & The Whales, Captain Kaiser en Whys) kwijt zich met verve van zijn taak, met makkelijke melodische songs waarin stem en gitaren exact weten wanneer ze hard moeten gaan. Net als bij Bloed eerder zit er hier geen moshpit in. Daarvoor kunnen we de heren aanraden eens aan de mouw van Brakrock te trekken. Of de toekomst van de Belgische muziek in deze richting ligt? Nee. Het verleden dan maar? Goh ja, we hadden nog geen Jimmy Eat World (nee, Nailpin, néé).

Voor Maria Iskariot mag “headlinen” op het Club-podium, mag Waste de opwarming op zich nemen aan de Bar. Afval is een veel te makke grap, maar als de begeleidende tekst en uitleg jongleert met termen als grunge, postpunk en noise, dan weten we hoe laat het is. Met een stil-luid-dynamiek en postpunk-opbouw probeert de band in alle geval wel veel. Het publiek knikt er gedwee op mee, maar voor die beloofde intensiteit blijven we toch wat op onze honger zitten. Tegen het einde van de set klinkt het alsof Idles covers van Andrew WK speelt: dat “party people” … Nee, dat doet het ‘m niet.

Is Maria Iskariot die echte headliner van vanavond? Aan de aanvankelijk bomvolle Club te zien: wel degelijk. Of die ook overtuigd werd? Een leeglopende zaal liet zien dat dat bedenkelijk is. En we begrijpen dat. Het is ondertussen anderhalf jaar geleden dat de punkgroep Humo’s Rock Rally won, en sindsdien zijn er merkelijk weinig stappen vooruit gezet. Nog steeds klinken Helena Cazaercks teksten onverstaanbaar, en dat is jammer. Meer dan in doordeweekse punksongs, blinkt ze immers uit door haar spitante schrijven.

Als het werkt, is het goed. Dan horen we flarden van het héél jonge Gorky, toen dat nog een luid en rommelig bandje was. Maria Iskariot doet de tien jaar overleden stadsgenoot dan ook eer aan met een brute, allesverzengende versie van zijn later “Dat vind ik lekker”. Nieuwe songs – “binnenkort gaan we de studio in” – klinken dan weer veel minder meeslepend. Dat de aan de kleuterpunk van X!NK herinnerende single “Bedankt” geschrapt is, pleit voor hen, maar in de plaats kwam helaas geen interessanter materiaal. Hoe boeiend Cazaerck ook is als persoon – er zit minstens een boek of drie in – haar bandje zien we nog altijd geen lang leven beschoren. We zien ons ongelijk echter graag bewezen, maar eerst een dansje op Susobrino. Morgen meer!