In tijden van ‘fake news’ en ‘hoaxes’ is het niet meer zeker wat vandaag waarheid of leugen is. Dat is echter geen nieuw gegeven. Zo wordt er sinds de maanlanding in 1969 al aan getwijfeld of Neil Armstrong die kleine stap wel degelijk op de maan zette en niet in een of andere Hollywoodstudio. Die complottheorie vormt meteen het uitgangspunt voor To the Moon (in andere landen ook wel Fly Me to the Moon), waar de geheime dienst uit voorzorg de maanlanding wil inblikken om toch zeker geen gezichtsverlies te lijden ten aanzien van de Russen en bij uitbreiding de rest van de wereld. Maar laat dit eerder gewichtige thema je niet verwarren, To the Moon is en blijft een romantische komedie.
President J.F. Kennedy belooft begin jaren 60 dat Amerika voor het einde van het decennium als eerste een man op de maan zal zetten en heelhuids zal terugbrengen. NASA zit zo met tijdsdruk, en door de beperkte belangstelling voor Apollo 11 ook met geldproblemen. Om de maan terug ‘hot and happening’ te maken en de aandacht af te leiden van de Vietnamoorlog en de burgerrechtenbeweging, wordt PR-specialist Kelly Jones (Scarlett Johansson) aangeworven. Haar taak om de maan te verkopen druist echter in tegen de visie en waarden van de lanceringsdirecteur Cole Davis (Channing Tatum). Initieel staan deze tegenpolen dus lijnrecht tegenover elkaar, maar langzaamaan worden ze – surprise, surprise – steeds meer tot elkaar aangetrokken.
Ook al speelt dit liefdesverhaal zich af in een historische setting, toch gaat de prent niet echt in op de ruimtewedloop of de wetenschap rond het bouwen van een raket. Om zeker te zijn dat iedere kijker mee is met de context, begint To the Moon wel met een korte geschiedenisles die de space race tussen Rusland en de Verenigde Staten beknopt schetst. Doordat de voornaamste taak van de ingenieurs in de komedie bestaat uit het bewerkstellingen van humor, komen ze bijgevolg dan ook niet over als de scherpste potloden in de doos. Wie graag een film kijkt over ruimtevaart en daarbij ook iets opsteekt, is dus niet aan het juiste adres bij deze zeer lichtvoetige Amerikaanse rom-com.
De historische achtergrond en verweving met geschiedkundige gebeurtenissen zorgen voor een originele invalshoek, die enigszins teniet wordt gedaan door de stereotiepe manier waarop de plot zich ontwikkelt. De focus op de valse maanlanding rekt vervolgens de verhaallijn onnodig uit, waardoor de aandacht in de derde act verslapt. Een uiterste charmante Johansson en een als Star Trek-personage geklede Tatum proberen de boel recht te houden, maar slagen er uiteindelijk toch niet helemaal in om To the Moon van de grond te krijgen.
