‘Ik ben uw muziek beu’, kreeg Tourist LeMC te horen van zijn producer. Na vier albums die hem geliefd maakten bij zowat iederéén in Vlaanderen – van die hard Antwerpfans tot gezapige VTM-kijkers – drong herbronning zich op. Voor Alles onder controle beweert Tourist dus nieuwe paden te bewandelen, maar dat is relatief en het resultaat is wisselvallig.
Krijgen we hier dan een Tourist 2.0? Nou nee, niet helemaal. Er worden inderdaad nieuwe invalshoeken uitgeprobeerd. Johannes Faes is niet langer in elk nummer de van mededogen overlopende hulpverlener die begrip toont voor de kwetsbaarsten onder ons die opgepeuzeld en uitgespuwd worden door het monster met de duizend muilen dat de grootstad nog steeds is. Hij is nu ook de dader, de geweldpleger, de hooligan, de cocaïnedealer. Maar finaal klinkt dit album toch grotendeels als Tourist-volgens-het-boekje.
Cynisme en ironie sluipen deze worp binnen, maar zonder echt verwoestende sporen na te laten. “Cocaïne” is muzikaal luchtig, als een briesje op een terras onder de Onze-Lieve-Vrouwetoren, maar overstijgt een clichématige Latijns-Amerikaanse sfeer jammer genoeg niet. Faes kruipt in de huid van een dealer met een verkoopspraatje, maar ook hier had het snediger gekunnen. Zo haalt hij weer uit naar yogasnuivers. Echt? De drugshandel is in Tourists geliefde stad een huizenhoog probleem, dat een meer striemende aanklacht verdient dan zulke flauwe boutades die we eerder al hoorden bij een verzuurde burgemeester, pardon, premier. Voor vilein commentaar, verpakt in grappige ironie, kan je beter terecht bij Killboy Sweet en Murder Spice van De Ideale Wereld.
“Emoji hooligan” en “File” hebben als premisse alles om van woede over te koken, maar kunnen ook de verwachtingen niet inlossen. “Ritsen en laten ritsen” en “Wie weet waar da’k had gezeten in ’t leven, had ik gegaan voor nen eerderen afrit?” zijn tekstueel al niet al te scherp, maar wat nog erger is: in plaats van in een in vlammende agressie badende vloektirade te ontbranden verzandt dat laatste nummer in een lam autotune-refrein. Wat betekent “het is spitsuur in m’n dromen” trouwens? Akkoord: dichterlijke vrijheid moet niet begrepen, maar doorvoeld worden, maar die vreselijke autotune vlakt nu eenmaal elk gevoel uit. De refreinen zijn vaak het zwakkere punt in de songs op Alles onder controle, iets wat ook de features niet kunnen verhelpen: Guusje noch Maksim Stojanac weten “Sterrenwacht” of “Wie” naar een hoger niveau te tillen. Stojanac is ongetwijfeld een goede gast en heeft veel talent, maar mist voorlopig een eigen smoel – wat als acteur dan misschien een pluspunt is, maar niet als muzikant. Tourist heeft tegenwoordig veel vrienden, maar dat betekent nog niet dat hij ze altijd moet inschakelen. Faes is nog steeds op zijn sterkst wanneer hij op zijn eigen stem vertrouwt, zoals in het op een lieflijke piano en saxofoon drijvende “Voorbij”.
Bij momenten laat Faes nog steeds horen waarom wij Tourist LeMC zo diep in ons hart dragen. “De ander”, die tussentijdse single uit 2024 die toen wat vreemd aanvoelde, steunt enkel en alleen op zijn vermogen tot waarnemen en beschrijven en groeit hier uit tot het hoogtepunt van het album: “Hoofddoek of kruisje aan het loket, tattoo of piercing, doe wat je wilt …”. Verdraagzaamheid kent echter zijn grenzen. Faes is slim genoeg om zijn Gutmenschigkeit te doorprikken met humor alvorens het belegen wordt: “… maar doe voort, ik wil geen drie uur wachten voor één papier”. Hier treft de ironie wel raak. Oef. “Alles kapot” (over burn-out) komt persoonlijk dicht bij Faes en daarom is het een van de meest poignante songs op het album: “Het is ne maandag, het is nen alles kapot” schreeuwt hij uit. Alles onder controle? We wish. “Stadslucht” is de liefdesverklaring/aanklacht aan ‘t Stad die elke plaat siert, maar nooit verveelt: ‘ex-patsers’ is een goede vondst, de chiqué glijdt nog steeds voorbij in zijn BMW en de verse stadslucht doet toch vooral hoesten.
Faes is nog steeds op zijn best als de grote mensenliefhebber die overkookt van begrip: “Ik heb geprobeerd een goeie mens te zijn, maar moet afkloppen op de mediaan.” Als mens is dat voldoende, maar als muziekliefhebber willen wij overrompeld worden en dat gebeurt op Alles onder controle te weinig. De koerswijziging is niet radicaal genoeg om te verrassen, waardoor dit album op twee gedachten hinkt. Het is niet omdat je enkele parameters vervangt dat de formule van de muziek mee verandert. En formules kweken nu eenmaal verveling. En Route was de beste plaat, We begrijpen mekaar had de mooiste nummers, maar Niemandsland testte ons geduld al. Met Alles onder controle is dat jammer genoeg op.
