Een relatief gebrek aan kwantiteit qua programmatie ten spijt, kan Gent soms uitpakken met stunts. Reken daarbij ook gerust Fat Dog, dat op een mooie aprilavond het Wintercircus op stelten mag zetten. “Een nihilistisch feestje op de rand van de afgrond”, schreef (nv) in de albumreview van WOOF., zo’n half jaar terug. Die voorspelling kwam exact uit in het uitverkochte Wintercircus met de doortocht van deze absurde orkaan van een band.
Twee EP’s, meer niet: Ellis•D (LSD, haha) heeft misschien nog niet veel noten op zijn zang, maar als opwarmer fungeert de band rond Ellis Dickson als de vlam in de pijp. Hoewel Ellis•D niet uit hetzelfde vaatje tapt als het hoofdprogramma – meer hechting met traditioneler gerief, meer pathos – zit het energiepeil wel juist. Da’s geen sinecure voor het losbarsten van de hel straks. Het toestromende publiek neemt een afwachtende houding aan, maar wij horen genoeg interessante songs in een eigen geluid om de naam te onthouden. Ellis•D, we komen er nog wel eens op terug als er een langspeler is.
Even een open deur intrappen: de muziek die Fat Dog maakt is bijna niet meer dan reclame voor de geschifte liveshows van de band. De band situeert zich hors catégorie in wat we het gehalte “dit moet je live meemaken” kunnen noemen, zeg maar. Dat het zootje ongeregeld zou openen met “Vigilante”, ook op plaat de opener, stond dus zowat in de sterren geschreven. Het is even goed meteen koekenbak in de uitverkochte zaal: daar krijgen we meteen de eerste moshpits. Fat Dog kent zijn publiek en vice versa, zoveel is duidelijk.
Aan het geluid zal het alvast niet gelegen hebben, maar na die gedoodverfde opener zakt de set wat in middels enkele onuitgebrachte songs (“Boomtown” en “Angry Duck”). Die blijken nog moeilijk op hun eigen benen te kunnen staan, maar da’s natuurlijk een van de risico’s waar een liveband voor staat. “All The Same” moet ons terug bij de les halen, maar het is pas bij “King Of The Slugs”, die heerlijk van de pot gerukte koortsdroom van zeven-en-nog-wat minuten, dat we opnieuw sterretjes zien. Live toont die splinterbom van een song nog meer grensoverschrijdend gedrag naar gabber toe dan op plaat al te horen was, maar godheid van de muzieksmaak helpe ons, het wérkt.
Het hoogtepunt komt zo nog net voor de helft van Fat Dogs avond, maar we beseffen nu al dat deze band een geval apart is. Ze zijn met z’n zevenen hier: er is voor de gelegenheid een violist bij, en Ellis Dickson springt bij op een tweede drumstel. Die pompende beats moeten van ergens komen, natuurlijk. Orkestmeester in camo vissersvest Joe Love houdt er de zweep op, en neemt buiten slagzinnen als “it’s fucking Fat Dog, baby!” en “woof woof!” amper de tijd voor witty banter. De zanger-gitarist komt wel meermaals de confrontatie opzoeken met de eerste rijen van het publiek, dat gewillig op de knieën gaat.
Voorbij de helft van de sneltreinset krijgen we nog wat onuitgebracht materiaal, en gelukkig pakken dat “Pray To That” en “Bad Dog” beter uit dan die pogingen uit het eerste kwart. Na recente single “Peace Song” en albumtrack “Wither” komt met “Running” een gedroomde finale: nog een laatste keer alles kapot, en dan gaat de vette hond op hok. Voor een bisronde is het repertoire blijkbaar nog te beperkt, maar als Fat Dog werk maakt van die nieuwe songs, komt dat wel in orde. Brutaler dan Idles, geflipter dan Viagra Boys, en het kwadraat van beide voorgangers samen in chaos en energie: Fat Dog kwam, zag, en overwon.
Gemist? Herkansing is mogelijk op Rock Werchter op vrijdag 4 juli!
