Met Enter Now Brightness maakt Nadia Reid de balans van vijf jaren vol verandering. Strenge pandemielockdowns in haar land van oorsprong Nieuw-Zeeland, de blijde geboorte van haar eerste dochter, een uitgestelde verhuis naar Engeland… De titel zegt alles: tijd om het licht binnen te laten.
Reids evolutie van duister naar licht was al langer aan de gang, maar de logische stap was nooit eerder zo uitgesproken als die naar Enter Now Brightness. Noem het maar een evolutionaire sprong met de voorbije jaren als ultieme katalysator. Na haar vorige plaat Out Of My Province uit maart 2020 dwong de pandemie Reid tot zelfreflectie, en die herbronning leidde tot een vernieuwde filosofie rond musiceren.
Ze besefte de belemmeringen van de term folk die ze opgespeld kreeg en de tamme vergelijkingen die haar daarop achtervolgden (Mitchell, Dylan, geeuw), raakte uitgekeken op haar akoestische gitaar, wou haar stem op het voorplan zetten, zocht manieren om minder geforceerd muziek te maken… Hoewel ze er deels in slaagt het verleden van zich af te werpen, is en blijft Enter Now Brightness folk. Haar geluk: haar folk is niet van dat soort dat een verwijt hoeft te zijn. Misschien had ze zelfs niet eens “niet folk” als idee-fixe nodig, want die accenten banjo en harmonica in opener “Emmanuelle”, bijvoorbeeld, klinken onontbeerlijk.
“Baby Bright” toont met opgeluchte koorzang, ingehouden pianoakkoorden, en enkele blazers om wat accenten te leggen, wel mooi die andere kant die ze wil benadrukken. Denk hier aan Bon Iver zonder die kriebel om alle zang kapot te vocoderen. Ook in “Cry On Cue” valt een voorzichtige verschuiving op. Daar gebruikt Reid haar meest fluwelen stem, die zo meer dan ooit soul uitstraalt, in een song die verder geen noemenswaardige gitaarklanken bevat.
Wie het krachtiger indierockgeluid zoekt dat Reid eerder liet horen op vorige platen, kan dat vinden in “Hotel Santa Cruz” en “Change Unchained”. De gedreven elektrische gitaren suggereren de bevrijde weidsheid die een song als “Oh Canada” op Out Of My Province ook al typeerde. Songs als “Woman Apart” en “Second Nature” vallen door een relatief gebrek aan tempo helaas wat tussen de plooien. Reid zingt hier wel altijd met meer gelukzaligheid dan ooit, alsof haar stem op die helderheid uit de albumtitel drijft.
Ook in haar teksten maakt Reid goed gebruik van haar gekozen thematiek. “Baby Bright” kan al niet missen, uiteraard, maar ook “Hotel Santa Cruz” baadt in het licht: “”You are brighter / You are holier in her light / … / I’m only rolling in the clear / I’m only seeking truth and light”. Of “Second Nature”, waarin ze meermaals de zonsopgang bejubelt als symbool voor Enter Now Brightness.
In het licht van Nadia Reids vorige drie platen vormt de geïnspireerde, heldere folk van Enter Now Brightness een noodzakelijk compromis tussen licht en duisternis. Dankzij enkele geslaagde zijsprongen blijft ze de genreclichés goed voor. Opdracht volbracht, dan.
Nadia Reid speelt op maandag 3 maart in Arenberg, Antwerpen.
