School Is Cool is even geparkeerd. Hoe lang? Dat zien we wel. Maar hier staan we: frontman Johannes Genard gaat het even solo doen. Het begon alvast met een dubbelconcert in Gent en Antwerpen. Dat laatste optreden liet voelen hoe hard dat nog zoeken is.
Het heeft iets spannends, dit moment. Jaren nadat Johannes Genard met School Is Cool Humo’s Rock Rally won, als soloman naar voren kwam geschuifeld in Liefde voor muziek, treedt hij ook effectief onder eigen naam voor het voetlicht. Wordt dat de première van een nieuw oeuvre? Een Best Of met strijkers? Of gewoon even teren op die televisieroem? Het blijkt een beetje van alles.
Ergens in het begin geeft Genard het ook mee, dat dit geen moment zal zijn waarop hij “als een feniks uit zijn as zal herrijzen”, hoogstens “een terugblik op wat is geweest en een vooruitblik.” Het klopt. “The World Is Gonna End Tonight” met uitgebreider strijkersarrangement is een captatio benevolentia voor wie hier toch omwille van het School Is Cool-oeuvre zit. Wat volgt, is een hoogtepunt: een mooi, waarschijnlijk nieuw nummer dat vaagweg iets van een Ierse traditional in zich heeft.
“Verwacht alsjeblief geen School Is Cool-optreden”, had Genard ons vooraf op het hart gedrukt. Zoveel zenuwachtigheid was niet nodig; met die drie strijkers achter hem is er bezwaarlijk ruimte voor vuisten in de lucht. Hier verkent de zanger de zachtste uithoeken van zijn oeuvre, waaronder een kaal “O! Delusions” of een “Whisper On The Wind” met zachte backing vocals van violist Michaël Lamiroy en celliste Nelle Bogaerts (Lili Grace). “Trophy Wall” krijgt dan weer staccato pizzicato mee voor een nieuwe versie, die echter nooit het origineel naar de kroon zal steken. Tussendoor passeren nog twee onbekende, verondersteld nieuwe nummers. Eentje heeft iets cabaretesk, een ander klinkt als erg akoestische Bruce Springsteen. Genegenheid voor The Boss’ Nebraska is Genard dan ook nooit vreemd geweest.
Liefde voor muziek ook niet, en uit dat programma diept hij “Land Of The Living” van Milk Inc. op. Moest niet. Dan nog liever zijn eigenzinnige versie van K3’s “10.000 luchtballonnen” – met die “coole akkoordenprogressie” – waarvan de hoopvolle anti-oorlogsboodschap met de moed der wanhoop wordt gebracht. De zanger schakelt vanzelfsprekend vandaar naar zijn eigen protestlied “Christmas In Gaza”.
Krijgen we nog: een oud, nooit uitgebracht nummer dat duidelijk nét tweede School Is Cool-plaat Nature Fear niet heeft gehaald, een “I’m Not Fine” dat deugd heeft van die extra strijkers. Waarna “Black Dog Panting” orgelpunt mag spelen zoals het dat ook al mocht op de theatertour van School Is Cool. Wanneer de bisronde wordt afgerond met “This Must Be The Place” van Talking Heads, dat ook op die akoestische shows werd gespeeld, duikt toch de bedenking op dat Genard met dit optreden bewijst hoe hard hij nog niet klaar is voor iets nieuws. Meer dan een volgende stap in zijn carrière, is dit het afschudden van oude veren, one time for old time’s sake. Pas als dit uit zijn systeem is, kan hij verder. En dat is ok. Sommige dingen hebben tijd nodig.
We zijn op zijn minst benieuwd naar wat hieruit kan groeien.
