Sinds Nadia Reid naar Manchester verkaste, ligt een Europese tournee een stuk meer voor de hand: gewoon het Kanaal over. Nu Enter Now Brightness in de winkel ligt te blinken, krijgt Arenberg de eer om als eerste halte van de promotour te fungeren.
Als voorgerecht serveert de Brits-Duitse celliste Lili Holland-Fricke haar experimentele composities samen met harp. Dat resulteert in een intrigerend, maar nerveus klanktapijt waarin de klassieke instrumentatie ijle zang ondersteunt – nu eens onheilspellend, dan weer lieflijk. Dat het haar eerste optreden op het Europese vasteland is, geeft ze mee, maar ze oogt ontspannen en speelt zuiver, zonder besef dat haar muziek misschien te veel vraagt.
In november bracht ze nog haar debuut uit, samen met gitarist Sean Rogan. Die plaat prijst ze met een verontschuldigend lachje aan: haar set in de minder dan een half gevulde Black Box bevat geen materiaal uit dat Dear Alien. Ergens wel straf, dan, dat ze er na enkele maanden weer staat met compleet nieuwe composities met een ander instrument, maar deze avant-gardistische gok van een voorprogramma voor Nadia Reid blijft finaal wat te moeilijk.
Nog altijd geen overrompeling, maar toch: voor Nadia Reid vult de zaal zich tot voorbij de helft. Reid, in een beeldige felroze blouse, trapt haar set af net zoals haar recente Enter Now Brightness dat doet. “Emmanuelle” toont zich inderdaad de ideale manier om haar muziek voor te stellen. Hier start de song met enkel Reids zachte, zelfzekere stem en akoestische gitaar, terwijl haar backing band alle tijd en ruimte krijgt om in te vallen.
Die backing band (door Reid lachend “The Sweeties” gedoopt) bestaat trouwens uit elektrische gitaar, basgitaar en drum, en dankzij die klassieke bezetting krijgen “Second Nature” en voorbij de helft van de set nog “Woman Apart” de adrenalinestoot die wat ontbrak op plaat. “Change Unchained” en zeker “Hotel Santa Cruz” tonen live onbeschaamd hun nauwe verwantschap met “Oh Canada” (Out Of My Province, 2020), waar dat op het album slinkser was.
Ook oudere song “Richard” (Preservation, 2017) gaat naadloos op in de sterke set, die zo nooit zijn opgebouwde spanning verliest. Vlak voor de finale speelt Reid op vraag van het publiek “Ruby” (Listen To Formation, Look For The Signs, 2014), meteen het oudste nummer vandaag. Ze vertrouwt de zaal terloops toe dat ze verrast is dit nu al meer dan tien jaar haar leven te mogen noemen, en is daar zichtbaar dankbaar voor.
Dat elk puzzelstuk van de set zo knap in elkaar valt, is voor een groot stuk de verdienste van Reids vaste gitarist Sam Taylor. Zijn kennis van Reids werk en stijl maakt hem een aanknooppunt, en zijn solo’s zorgen voor schwung. Ondertussen cijfert de ritmesectie zichzelf meesterlijk weg ten voordele van de gemoedelijke, natuurlijke charme waarmee Reid haar publiek bespeelt.
Voor de finale trekken Reid en haar drie schatten nog eens alle registers wijd open. “Right On Time” mag dan ook al van 2017 dateren, het rockt echt heerlijk in deze setting. Wanneer ze onder applaus afscheid neemt, blijft de band de instrumentale outro enkele minuten aanhouden, met opnieuw een glansrol voor Taylor. Als toegift komt Reid samen met hem terug om een intieme versie van “Send It Down The Line” te brengen – ook op Enter Now Brightness de afsluiter. De cirkel voor vanavond is rond.
Meer dan vijf jaar was lang wachten op Reids terugkeer naar België, maar ze stond er, stralender dan ooit.
