De hoes van het debuut van deze Nieuw-Zeelandse artieste doet denken aan de vele troosteloze hoezen waar je zonder verwachtingen toch weer snel even doorschuimt in de kringloopwinkel, van anonieme lotgenoten die geen deuken in het pakje boter van het sterrendom geschopt hebben. Haar naam zal je waarschijnlijk ook niet veel zeggen. Maar vergis je niet: Nadia Reid levert een prima debuut af.
Ze ziet er een beetje verveeld uit. Een heel klein beetje geërgerd misschien zelfs. De mondhoeken licht naar beneden geduwd, ’t is te zeggen: net onder de denkbeeldige lijn die het midden aangeeft en waarbij alles dat erboven komt als lachen wordt beschouwd. De blik leeg en op het raam naast haar gericht, uiteindelijk erdoor, waarschijnlijk. Naar buiten, waar de oorzaak ligt van die bedenkelijke uitdrukking, of net de uitweg, het hazenpad, de troost? Of misschien is ze wel gewoon aan het wachten. Of aan het nadenken. Maar voelt ze er verder helemaal niets bij. Dat hoeft ook niet. Wachten en nadenken zijn niet per se vrolijke of trieste gebeurtenissen. Het zijn dingen waar we het grootste deel van onze dagen mee vullen, zonder ze te plannen.
Het is duidelijk: de hoes van Listen to Formation, Look for the Signs roept vragen op, maar dat doet Nadia Reid zelf ook. Wie is ze, bijvoorbeeld? Wel, Nadia Reid is een 24-jarige Nieuw-Zeelandse singer-songwriter die ondanks haar jonge leeftijd al een hele tijd met muziek bezig is. En hoewel dit haar debuutplaat is, zitten er bijna tien jaar tussen de eerste schrijfsels en de release. Het is dus eigenlijk een soort minibiografie die er, na een ep in 2011, via crowdfunding dan toch kwam. Joni Mitchell is een grote invloed. De folkmuziek van Reid schurkt vaak tegen americana aan, heeft wortels in het verleden maar bladeren in het nu: soms het narratieve van Laura Marling (“Call The Days”) en soms de etherische, legato stem van Hope Sandoval (“Track Of The Time”).
Die warme, rijke stem valt meteen vanaf het begin op, wanneer Reid ons een levenswijsheid cadeau doet in het subtiel gearrangeerde “Runway”: “When I hit the ground in all my glory / I will know / where I have come from”. “Track Of The Time” klinkt in vergelijking veel ijler en meer achteroverleunend, met Reids stem die als helium uit haar mond ontsnapt: “I wont keep walking that line / to your door”. Net zoals in “Some Are Lucky” heeft de klankkleur van het nummer iets klassieks, maar slaagt Reid er op een sierlijke manier in om de muziek heel tijdloos te doen klinken. Ze tast de afrastering van het genre af, als je haar al in een genre zou kunnen onderbrengen.
En kijk, soms mag het ook eens wat steviger: “Reaching Through” krijgt luidere drums en elektrische gitaar, maar wordt door de cleane strijkers en melodieuze zang toch in het gelid gehouden. Of in “Holy Loud”, het bonusnummer dat eigenlijk een luide versie is van “Holy Low”: het is niet bepaald alle-remmen-los-rock-‘n-roll, maar het gaat haar goed af. Het nochtans ook knappe en traag voortkabbelende “Holy Low” neigt naar country, maar dan zonder die typische twang in de zangstem. Nog mooier wordt het in “Ruby”, waarin Reid cynisch en verbitterd op de liefde neerkijkt, in tegenstelling tot het meisje dat ze op de bus ontmoet. “Does he take you to the highest high and the lowest low?”
Maar op deze plaat zijn het toch vooral veel highs en weinig lows: een sterke stem, goed uitgewerkte nummers en genoeg details om een lange levensduur te garanderen. Hoe Nadia Reid bijvoorbeeld met hetzelfde akkoordenschema van “Just To Feel Alive” en het aansluitende “Seasons Change” twee verschillende nummers maakt, is leuk en houdt je aandachtig. Listen to Formation, Look for the Signs is een prima debuut van een artieste uit het land van schapen, haka’s en filmsets. Of ze hier even veel airplay zal krijgen als bijvoorbeeld de eveneens Nieuw-Zeelandse Lorde valt af te wachten, maar laat dat de pret niet drukken.
