Draai of keer het zoals je wil: Antwerpen is tegenwoordig Music City. Er staan per jaar meer boeiende bands in De Roma en Trix dan ooit, en als een artiest daar nog niet klaar voor is, dan is er – welja – nog altijd dat stinkende punkkot aan de Handelstraat. En daar stond dinsdagavond een Canadese hardcoresensatie die nog niet klaar is met u.
Het begint (met) Vaag. Want kijk, die Gentse Kortrijkzanen, die vormen een irritante band. Hebben een vi.be-profiel, jazeker, mijnheer; maar daar staat géén muziek op. Spotify? Keuze uit drie verschillende artiesten met die naam, geen daarvan is deze. Dat zadelt een recensent op met niets meer dan zijn herinneringen – wie doet aan notities in een moshpit? – en die zijn euh ‘niet helder’. Dat de hardcore van het viertal ondanks alles weer verdomd melodieus was, weten we nog. Dat songs titels hebben als “Loss”, “Nothingness” of “Empty Life”, maar dat krijg je als je je debuut-EP Panic noemt. Oh, en dat de baslijnen van god weet wie, echt heerlijk waren. Vaag dus: als ze nog een beetje waziger waren, zagen we ze zelfs niet staan, maar ze wierpen alweer de schaduw van een belofte vooruit.
Geen idee of we van Vision 3D evenveel moeten verwachten, maar sympathiek waren ze wel, die vier Doornikenaren die een setje rockabilly-hobbelpunk brachten dat nooit minder dan gedreven klonk. Het viertal Ced (Guitare), Lulusabbath (Basse / Chant), Calamiti (Batterie) en Lo Spider (Vent – ja.) jagen zich aan hondsdol tempo door hun songs, en hebben daar aanstekelijk veel pret mee. Het is niet het beste wat we dit jaar hoorden, maar het is altijd fijn als een programmator doet alsof de taalgrens niet bestaat. Vision 3D was leuk genoeg om die goeie gewoonte niet in vraag te stellen. Geef onze Franstalige vrienden maar alle kansen.
En verder is alles de schuld van Andy Cairns. Niet alleen die klinische gitaren van de nu-metal – herinner u “Stories” – maar ook dat we hier zijn. ‘Waar hij dezer dagen veel naar luisterde’, waren we professioneel genoopt hem te vragen, en hij antwoordde: ‘Games Of Power van Home Front. Het zijn Canadese hardcorepunkers, maar je hoort dat ze overduidelijk ook fans zijn van New Order, Joy Division, A Flock Of Seagulls en nog wat van die jarentachtigbands. Hun hooks en refreinen zijn ongelofelijk catchy; ik blijf maar naar die plaat terugkeren.’ Dus ja, hier staan we dan. En de Therapy?-leider had gelijk: dit klinkt alsof Bernard Sumner en Peter Hook zo pissig zijn dat dat onderlinge gevecht er eindelijk van is gekomen.
Niet dat het er hier zo gewelddadig aan toe gaat. Home Front bewijst zich meteen als een potente band die zijn voorprogramma’s het water uit blaast, maar frontman Graeme McKinnon vertoont wel nog voor de eerste noot zo’n Dexter Holland-trekjes dat we argwanend in een hoek gaan staan. Het moest niet, blijkt uiteindelijk, maar toch voelt het alsof zijn podiumattitude als een tang op dit varken slaat, dit haantjesgedrag, de opzichtige scissorkicks, het paraderen.
Want wat is “Crisis” ook zonder dat baltsgedrag een potente opener. De gitaar jakkert, de bas doet een lekker ’tududu’; new wave! In “Real Eyes” begint McKinnons microfoon na een ongelukkige aanvaring met de voorste rij te haperen, de zanger lost het op door even die van gitarist Ian Rowley te kapen, en ‘en cours de route’ een kabel te vervangen; professioneel en onverstoorbaar. En toch irritant zijn.
Stiekem is het eigenlijk toetsenist/electronic drummer Clint Frazier die de show steelt met zijn tollende sticks, zijn danspasjes, en vooral zijn synthlijnen die onveranderlijk – inderdaad, Andy – het vroege New Order ademen. Talloze keren aan “Everything’s Gone Green” gedacht, even veel goedkeurend geknikt, want telkens kwam er een originele song van, zoals “Flaw In The Design”, die nu ook weer niet zo veel met Manchester’s Finest te maken had. Daarvoor was er om te beginnen McKinnon, die blijft gaan, energie tankt uit dat typische punkbuikje.
Het eindigt met Het Anthem. “Nation” is bijna té plat, té meebrulbaar, maar werkt tegelijk zo goed dat je het hen vergeeft. Alsof Fugazi een les voetbalanthems is gaan nemen bij – alweer – New Order, en Sumner en Hook meteen ook maar de helft heeft laten inspelen. Het klinkt alsof de Backyard van Pukkelpop nu al een spot voor Home Front moet reserveren voor volgende zomer, en ook een beetje alsof de Skate Stage daar nooit is afgeschaft. Alsof negentien-tweeduizend nooit voorbij is gegaan, soit, en op een of andere manier wérkt dat. Afspraak volgende zomer in Kiewit links vooraan. Breng een pintje mee voor ons.
