Zoals elk jaar zijn de enola-recensenten aanwezig op het belangrijkste filmfestival van het land. Lees hier elke dag updates over wat er in Gent te zien en te ontdekken valt.
Op 19 september stelden Wim De Witte en zijn team het kersverse programma voor aan de pers. Enola was erbij en graag geven we u de komende dagen al een korte voorbeschouwing van al het moois dat te zien zal zijn.
De competitie oogt dit jaar even fraai als altijd, met vooral reikhalzend uitkijken naar nieuw werk van de Waalse cineast Fabrice Du Welz en de Oostenrijkse regietandem Severin Fiala & Veronika Franz, die in 2014 de ijzersterke genreprent Ich Seh, Ich Seh (Goodnight Mommy) afleverde. Andere grote titels op het programma zijn ongetwijfeld Gouden Palm-winnaar Anora van de nog altijd veel te zwaar onderschatte Sean Baker (The Florida Project, Red Rocket), de première van het veelbesproken Julie Zwijgt en festivalsensatie The Substance van Coralie Fargeat, waarin Demi Moore een opvallende comeback maakt. Het ‘classics’-programma, samengesteld door Patrick Duynslaegher, duikt dit jaar in de Amerikaanse politiek – passend net voor de uiterst cruciale presidentsverkiezingen op 5 november – en presenteert een absolute weelde aan te (her)ontdekken films.
Te veel om op te noemen dus, maar u kan op enola rekenen om u de komende dagen en nog meer vanaf 8 oktober (de dag waarop de vertoningen voor journalisten reeds aanvangen) doorheen het grote aanbod te loodsen.
Starten doen we alvast met een vooruitblik op twee titels; later deze week maken we u warm (of net niet) voor nog meer titels en kijken we ook naar de vele ‘classics’ die meer dan de moeite waard zijn om misschien voor het eerst op een groot scherm te aanschouwen.
Conclave
De Duitse regisseur Edward Berger won in 2023 om totaal onverklaarbare redenen niet minder dan 4 Oscars met Im Westen nichts Neues, een zwakke nieuwe adaptatie van het beroemde boek van Erich Maria Remarque, dat best verfilmd werd door Lewis Milestone in 1930 onder de Engelse titel All Quiet On The Western Front. Bergers bedje lag meteen gespreid in Hollywood en dus mocht hij met de Amerikaans-Britse co-productie Conclave (opnieuw een literatuurverfilming) rekenen op een legertje ronkende namen waaronder Ralph Fiennes, Stanley Tucci, John Lithgow en Isabella Rossellini.
De plot van de film is opgezet rond de verkiezing van een nieuwe paus na het overlijden van de vorige kerkvader, en dan vooral specifiek rond het gekonkel en gemarchandeer achter de schermen door de in afzondering geplaatste kardinalen.
De film wordt geholpen door het sterke acteerspel dat aan de personages de nodige geloofwaardigheid schenkt en een initieel behoorlijk onderhoudend scenario dat de intriges aan hoog tempo op de kijker afvuurt. In het laatste luik gaat Conclave op dat vlak dan weer behoorlijk de mist in, want soms heb je de indruk dat er vooral wanhopig gezocht werd naar iets dat het schandaal van alle eerdere onthullingen nog een beetje moest overtreffen voor de opgeblazen finale. Zeker verwaarloosbaar is de eentonige en weinig inspiratievolle digitale fotografie die erin slaagt om zo goed als niks boeiend aan te vangen met het in de studio’s van Cinecittá nagebouwde decor van de Sixtijnse kapel en de pauselijke verblijven. Beter dan Bergers eerdere werk, maar ook niet meer dan dat. (DaVB)
“Conclave” met Ralph Fiennes, Stanley Tucci. Regie: Edward Berger. USA, UK 2024. Score: 6/10.
Julie zwijgt
Leonardo van Dijl, nog altijd maar 33 jaar, is niet aan zijn proefstuk toe. Hij regisseerde al eerder videoclips voor Oscar And The Wolf en Clouseau, maakte reclamefilms voor Dries van Noten en Dior, en won een Wildcard met z’n eindwerk aan LUCA School Of Arts. Zijn eerste langspeelprent werd geselecteerd voor de Semaine de la Critique in Cannes en mocht daar op veel bijval rekenen.
Julie zwijgt volgt een jonge beloftevolle tennisspeelster (innemend vertolkt door revelatie Tessa Van den Broeck) wiens leven volledig in het teken staat van haar sport. Het meisje besluit de lippen stijf op elkaar te houden wanneer er een onderzoek (rond grensoverschrijdend gedrag) wordt geopend naar haar inmiddels geschorste coach, met wie ze erg close was. Zonder veel expliciet te benoemen of in beeld te brengen – er wordt veel in het ongewisse gelaten – weet van Dijl ons deelgenoot te maken van de gevoelswereld van de adolescente. Een tactiel en trefzeker debuut dat het gevoelige onderwerp met de nodige discretie benadert, en door DOP Nicolas Karakatsanis (Rundskop, Cruella) van een passende visuele omkadering wordt voorzien. (DiVB)
“Julie Zwijgt” met Tessa Van den Broeck, Ruth Becquart. Regie: Leonardo van Dijl. België, Zweden 2024. Score: 7,5/10
We voegen vandaag en morgen opnieuw twee titels toe in voorbeschouwing: een film in competitie en een uit het uitstekende ‘classics’-programma. The Outrun krijgt u vanavond al, morgen kan u alles lezen over het nog steeds ijzersterke Fail-Safe van Sidney Lumet.
The Outrun
De Orkney-eilanden aan de Noordkust van Schotland vormen het ruige decor voor dit niet-lineair gestructureerde sociaal drama, naar de memoires van Amy Liptrot. Saoirse Ronan speelt een biologe die ontslagen wordt uit een ontwenningskliniek en na meer dan tien jaar terugkeert naar haar geboortedorp. Ze brengt er tijd door met haar diepgelovige moeder en vereenzaamde vader (die lijdt aan een bipolaire stoornis), maar zal vooral haar eigen demonen onder ogen moeten zien.
Regisseur Nora Fingscheidt maakte naam met System Crasher en weet ook in deze kleine film haar eigen accenten te leggen. The Outrun zit behoorlijk juist van toon, maar doorbreekt echt te weinig de geijkte formules van het genre, al weet Saoirse Ronan veel goed te maken met haar vertolking. (DiVB)
“The Outrun” met Saoirse Ronan, Stephen Dillane. Regie: Nora Fingscheidt. UK, Duitsland 2024. Score: 6/10
Patrick Duynslaegher, voormalig Knack-recensent en Artistiek Directeur van het Film Fest Gent, presenteert tussen tussen 9 en 20 oktober een hele reeks klassiekers die allemaal draaien om de Amerikaanse politiek en dan vooral om de duistere kanten ervan. Dat programma bevat een weelde aan te (her)ontdekken films en geeft u ook de kans sommige titels misschien voor het eerst op een groot scherm te aanschouwen. We beginnen vandaag met een minder bekende prent van de grote Sidney Lumet.
Fail-Safe
Fail-Safe, een koude-oorlogsthriller over een mogelijke nucleaire holocaust, werd uitgebracht in 1964, hetzelfde jaar als Stanley Kubricks thematisch gelijkaardige Dr. Strangelove. Beide films behandelen het onderwerp echter op een radicaal verschillende manier: Kubrick gebruikt zwarte humor en bijtende satire, Sidney Lumet gebruikte in Fail-Safe de conventies van de thriller om op gelijkaardige manier vraagtekens te plaatsen bij de wapenwedloop.
De oorzaak van een dreigende totale oorlog ligt hier bij een technisch defect dat ervoor zorgt dat een eskader bommenwerpers afstevent op Moskou met de bedoeling enkele atoombommen op de stad te droppen. Aangezien de bemanning erop getraind is om na een zeker punt alle wijzigingen te negeren, zit er voor de president (Henry Fonda) niets anders op dan via de telefoon te onderhandelen met zijn Russische collega en de Sovjets bij te staan in hun pogingen om de toestellen neer te halen. De film speelt in ondergrondse bunkers en vergaderzalen, waar militairen en politici koortsachtig discussiëren en ideologische kampen kiezen. Dan O’Herlihy speelt de generaal die zo lang mogelijk op diplomatie wil inzetten, Walter Matthau de cynische oorlogszuchtige wetenschapper die het hele incident als een unieke kans ziet om de Russen voorgoed uit te roeien.
Het Amerikaanse leger weigerde elke vorm van samenwerking voor de film, waardoor Lumet noodgedwongen gebruik moest maken van een beperkte hoeveelheid ‘stock footage’ van vliegtuigen en militair materieel. Zoals filmcriticus Bilge Ebiri echter opmerkt in zijn essay voor de ‘Criterion’ uitgave van de film, draagt het gebruik van die repetitieve beelden wel bij tot de perceptie van het machinale proces dat de oorlog stuurt.
Lumet weet op indrukwekkende wijze de beperkingen van zijn budget te overstijgen en maakt van deze discussiefilm in kale en eentonige decors een intense en beklijvende cinematografische ervaring. Groothoeklenzen, het opmerkelijk benadrukken van voorwerpen zoals de telefoon in de bunker waar de president en zijn Russische tolk gesprekken voeren, en de schitterende zwart-wit fotografie, dragen bij tot een sfeer van beklemming die door Lumet stap voor stap wordt opgedreven. Hier en daar mag Fail-Safe dan wat lijden onder een paar mindere acteerprestaties of een wat schematisch script, maar die tekortkomingen wegen niet op tegen de geïnspireerde manier waarop Sydney Lumet met puur filmische middelen alles naar een hoger niveau tilt (DaVB).
“Fail-Safe” met Henry Fonda, Walter Matthau. Regie: Sidney Lumet. Usa, 1964. Score: 9/10.
Sebastian
De tweede speelfilm van de Fins/Britse regisseur Mikko Mäkelä vertelt over een jonge freelancer en aspirant schrijver uit Londen die aan een eerste roman werkt. Hij gebruikt zijn ervaringen als escort om het boek te stofferen, maar daarmee dreigt zijn geheime dubbelleven te worden ontmaskerd.
De sobere vormgeving past bij de directheid van de franjeloze film. Er schuilt echter ook een gevoelige kant en fragiliteit aan dit rauwe verhaal over zelfexploratie, identiteit en het vinden van onze plaats in deze gejaagde maatschappij. (DiVB)
“Sebastian” met Ruaridh Mollica, Hiftu Quasem. Regie: Mikko Mäkelä. Uk, Finland, België 2024. Score: 7/10
Blow Out
In het kader van de classics die in het teken staan van de Amerikaanse politiek staat ook Blow Out op het programma.
Blow Out is een van Brian De Palma’s grootste films: tegelijkertijd een complexe en ingenieuze thriller, een deconstructie van de filmische werkelijkheid en een waarschuwende parabel over mediamanipulatie die ook nu nog relevant is.
Met Blow-Up, Michelangelo Antonioni’s filmische studie over de ontologie van het beeld als vertrekpunt, is dit net als Francis Ford Coppola’s The Conversation zes jaar eerder, één van de weinige films waarin het gebruik van geluid in het medium film helemaal centraal staat. Het hoofdpersonage (een uitstekende John Travolta) is een geluidstechnieker die B-films van sonore effecten voorziet en op een avond bij het opnemen van omgevingsgeluiden per ongeluk het cruciale moment van de klapband registreert in wat later het (vermeende) ongeluk van een belangrijke presidentskandidaat blijkt te zijn. Aan de hand van amateurfoto’s die naderhand opduiken én zijn eigen opnames, slaagt hij erin om een film samen te stellen van het gebeurde en aan te tonen dat net vóór het moment van het ongeluk een schot afgevuurd werd vanuit de struiken. De schimmige politieke organisatie die de prostituée (Nancy Allen) inhuurde die bij de kandidaat in de wagen zat, probeert nu tegen elke prijs te voorkomen dat de ware toedracht aan het licht komt.
Rond die thrillerplot weeft De Palma een film over film, die helemaal geobsedeerd is door de techniek van het medium. In een lang middenluik volgen we stap voor stap het proces dat leidt van de bandopnames tot een voltooide film (die uiteraard sterk doet denken aan de beroemde ‘Zapruder’ film die de moord op Kennedy vastlegde). Gaandeweg wordt dit steeds meer een prent die het manipuleren van de filmische realiteit verheft tot een esthetisch genot en vormt Blow Out ook bijna een metafoor voor de cinema van De Palma zelf, bij wie de barokke constructie van het filmmedium altijd primeert boven enige vorm van realiteitsgehalte. Inzake barokke en grootse momenten is dit ook een De Palma ‘grand cru’ met misschien wel het sterkste gebruik van zijn beroemde split focus (het scherpstellen op voor- en achtergrond tegelijkertijd) die hier enkele poëtische picturale effecten oplevert. Evenzeer puur De Palma is de schitterende, thematisch aan Vertigo refererende finale waarin geluid en beeld – of het ontbreken ervan – een cruciale rol spelen en Travolta ook de ultieme ‘De Palmiaanse’ anti-held wordt die wel kan kijken (en luisteren) maar niet kan ingrijpen. Dat geldt op persoonlijk vlak, maar wordt door het scenario uitgebreid naar het hele politieke bestel, dat uiteindelijk niet geïnteresseerd blijkt te zijn in de waarheid.
De scène waarin een politieman betrapt wordt op het dragen van afluisterapparatuur hevelde De Palma over uit het voorbereidende werk dat hij deed voor Prince of the City, een film die hij oorspronkelijk zou regisseren, maar waarvan de regie uiteindelijk bij Sidney Lumet terecht kwam.
De uiterst knappe Steadicam-opnames werden uitgevoerd door cameraman-uitvinder Garrett Brown die met zijn revolutionaire harnas de esthetiek van lange mobiele scènes compleet veranderde vanaf het midden van de jaren negentienzeventig.(DaVB)
“Blow Out” met John Travolta, Nancy Allen. Regie: Brian De Palma. Usa, 1981. Score: 10/10
Milano
Christina Vandekerckhove maakt met Milano haar fictiedebuut. De regisseur van de prijswinnende documentaire Rabot (2017) dompelt ons op minimalistische wijze onder in de leefwereld van een doofstomme tiener die dicht op de huid leeft van zijn alleenstaande vader.
Hoewel er hier en daar zeker enkele mooie passages te rapen vallen en ook de vertolkingen er mogen wezen, wordt de film toch vrij traditioneel ingekleurd. Gelukkig beschikt Vandekerckhove over een sterke visie, al lijkt ze zich met deze prent toch ook wat te plooien naar de wetten van de mainstream-cinema. (DiVB)
“Milano” met Basil Wheatley, Matteo Simoni. Regie: Christina Vandekerckhove. België 2024. Score: 6/10
The Substance
Met de flamboyante thriller The Substance bracht Coralie Fargeat zowaar een hype teweeg in Cannes. Demi Moore maakt een verrassende comeback met haar rol van gewezen Hollywoodster/fitnessgoeroe die wordt afgeschreven en tot het uiterste gaat om haar vel te redden. Als ze in aanraking komt met een product (dat DNA ontsluit en cellen kan delen) slaagt de vrouw erin om een ‘betere’ versie van zichzelf te ontwikkelen, maar de gevolgen van deze lichaam-splijtende behandeling zijn niet te overzien. The Substance spint een mogelijks vergezochte maar mateloos fascinerende variatie op het thema van de has-been die blijft verlangen naar schoonheid en jeugd. De film lijkt wel een kruisbestuiving tussen The Picture of Dorian Gray, The Thing, Sisters en de body horror van David Cronenberg. De show wordt gestolen door Margaret Qualley, die met griezelige perfectie, natuurlijke charme en meisjesachtige onschuld de geïdealiseerde incarnatie van Moores personage speelt – een vleesgeworden mannenfantasie die bij iedereen het hoofd op hol brengt en pijlsnel carrière maakt. Dennis Quaid zet op zijn beurt een opmerkelijke bijrol neer als een arrogante producer, die duidelijk is geïnspireerd op de figuur van Harvey Weinstein. Een vlijmscherpe satire over de schaduwzijde van de roem, waarmee Coralie Fargeat (Revenge) zich definitief op de kaart prikt. Alleen zonde dat ze in de laatste rechte lijn van de film alle remmen losgooit, wat uitmondt in een overdreven finale. Speciale vermelding voor de superstijlvolle fotografie van Benjamin Kracun, die voordien zijn talent tentoonspreidde in Beast en Promising Young Woman. (DiVB)
“The Substance” met Margaret Qualley, Demi Moore. Regie: Coralie Fargeat. Uk, Frankrijk 2024. Score: 8/10
Maandag 7 Oktober
Morgen neemt de eerste reeks persvisies aanvang, vandaag presenteren we nog een laatste voorbeschouwing.
Des Teufels Bad
Het op historisch onderzoek steunende Des Teufels Bad ontleent zijn titel aan een idee uit de achttiende eeuw, toen men dacht dat wie aan melancholie leed, gevangen zat in het ‘bad van de duivel’. De jongste film van de regietandem Severin Fiala & Veronika Franz (Goodnight Mommy, The Lodge) voert ons terug naar het Oostenrijk van die periode. Spilfiguur uit deze benauwende prent is een ongelukkig getrouwde vrouw (Anja Plaschg) die angstvallig probeert te ontsnappen aan het verstikkende keurslijf dat haar wordt opgelegd en gaandeweg de pedalen verliest. Dankzij de dwingende mise-en-scène krijgt de film je langzaam in z’n greep. De spookachtige 35 mm-fotografie van Martin Gschlacht (die herinnert aan The Witch: A New-England Folk Tale) maakt er een gestileerde doch grimmige psychologische karakterstudie van, die drijft op een sterke sinistere sfeerschepping (DiVB).
“Des Teufels Bad” met Anja Plaschg, Maria Hofstätter. Regie: Serverin Fiala, Veronika Franz. Oostenrijk, Duitsland 2024. Score: 8/10
Dinsdag 8 Oktober
Zoals een festivalmedewerker het vandaag stelde – dit is ‘dag 0.’ Vandaag beginnen immers de vertoningen voor journalisten en professionelen uit de filmwereld en pas morgen gaat het Film Fest Gent officieel van start met de vertoning van Small Things Like These waarover u hier vandaag kan lezen. We presenteren u dus alvast drie films die aan de pers getoond werden en waarvoor het publiek later deze week eveneens kan aanschuiven.
Small Things Like These
De nieuwste prent van de Vlaamse succesregisseur Tim Mielants (De Patrick, Wil) mocht in februari reeds de Berlinale feestelijk op gang trekken en krijgt nu ook de eer om de 51e editie van Film Fest Gent te openen. Small Things Like These, een adaptatie van de gelijknamige novelle van Claire Keegan, speelt in een kleine havenstad tijdens de jaren ‘80 van de vorige eeuw, en schetst het portret van een rechtschapen kolenhandelaar (een uitstekende Cillian Murphy) en vader van een kroostrijk gezin die op een geheim stuit dat zijn leven grondig door elkaar schudt. Small Things Like These is opgedragen aan de meer dan tienduizend jonge vrouwen die naar Ierse tuchthuizen werden gestuurd voor boete en rehabilitatie, en de kinderen die hen werden ontnomen. Thematisch leunt dit bescheiden drama dicht aan bij Peter Mullans ontnuchterende The Magdalene Sisters uit 2002, dat deze wanpraktijken al eerder aan de kaak stelde. Ondanks de echo’s die daar mogelijk door weerklinken, blijft dit volledig Mielants eigen film. De sombere fotografie van Frank van den Eeden geeft aan dit vaak pijnlijke relaas een extra dimensie. (DiVB)
“Small Things Like These” met Cillian Murphy, Michelle Fairley. Regie: Tim Mielants. Ierland, België, Usa 2024. Score: 7/10
L’amour Ouf
L’amour Ouf is een vrije bewerking van Jackie loves Johnser OK? van de de Ierse auteur Neville Thompson, waarin romantiek en misdaad samenvloeien. Twee tieners die afkomstig zijn uit een totaal tegengesteld sociaal milieu verklaren de liefde aan elkaar, maar hun verhouding komt hevig onder druk te staan. Regisseur Gilles Lellouche verschuift de actie van dit moderne Romeo & Julia-verhaal van Dublin naar Noord-Frankrijk. De wat clichématige film, die een periode van twintig jaar bestrijkt, bevat een paar goede ideeën, maar de ellenlange speelduur steekt stokken in de wielen, en bovendien is het allemaal iets te opzichtig en berekend om stevig overeind te blijven. (DiVB)
“L’amour Ouf” met Adèle Exarchopoulos, François Civil. Regie: Gilles Lellouche. Frankrijk, België 2024. Score: 6/10
Les Femmes au Balcon
Noémie Merlant is tegenwoordig niet meer weg te slaan van het witte doek. Ze vertolkt niet alleen de titelrol in Emmanuelle, ze duikt tevens op in de matige biopic Lee en vestigt haar naam nu ook als regisseur. Merlants tweede proeve achter de camera is een moeilijk te catalogeren werkstuk met wisselende stemmingen en een donkere ondertoon. Terwijl Marseille geteisterd wordt door een hittegolf, laten drie huisgenotes (een extravert webcammeisje, een toekomstige schrijfster en een beginnende actrice) zich uit over hun aantrekkelijke overbuur. Als ze voorts bij hem worden geïnviteerd, loopt de boel zwaar uit de hand.
Wat volgt is een rommeltje dat krampachtig heen en weer slingert tussen slapstick en thriller. Deze onsamenhangende film, waar nauwelijks een touw aan vast te knopen valt en die daarbovenop is uitgerust met een vage boodschap over feminisme en emancipatie, gaat wel van start met een mooi kraanshot waarmee de verschillende personages worden geïntroduceerd. (DiVB)
“Les Femmes au Balcon” met Souheila Yacoub, Sanda Codreanu. Regie: Noémi Merlant. Frankrijk 2024. Score: 4,5/10
Woensdag 9 Oktober
Na twee dagen heeft het journaille al heel wat films achter de kiezen, het échte festival gaat vanavond van start met de grote opening. Wij lopen een paar dagen voor en presenteren u alvast een nieuwe lading films die u later deze week zelf kan gaan ontdekken.
The Apprentice
Ali Abbasi is een cineast die groeide van horror naar het bevreemdende Gräns en vervolgens helemaal gelanceerd leek met het sterke Holy Spider. Helaas is deze qua timing goed geplande biopic over de beginjaren van Donald Trump een serieuze stap terug. Dit is een uiterst klassieke, niet bijster goed gemaakte biografische prent met de nodige dramatische noten die bovendien ook nog eens heel nadrukkelijk probeert verbanden te leggen met Trumps huidige manier van praten en handelen. Het komt allemaal erg geforceerd over en voelt vooral als een soort veredelde televisiefilm. Het is ook onbegrijpelijk hoe Abbasi, die zich in het verleden een begenadigd visueel verteller toonde, een prent kan afleveren die er zo banaal uitziet. Hij doet ook heel erg hard zijn best om een soort Martin Scorsese-epos af te leveren in de stijl van Casino of The Wolf of Wall Street, maar faalt jammerlijk in dat opzet. Enige lichtpunt is de sterke vertolking van Jeremy Strong als Roy Cohn, de meedogenloze advocaat die Donald Trump in diens beginjaren als zakenman onder zijn vleugels nam, maar naderhand – zoals iedereen – door Trump werd gedumpt (DaVB).
“The Apprentice” met Sebastian Stan, Jeremy Strong. Regie: Ali Abbasi. Canada, Denemarken, Ierland 2024. Score: 5,5/10
Geçis (Crossing)
Een gepensioneerde Georgische lerares gaat op zoek naar haar verdwenen nicht – een transvrouw – in Istanboel en neemt daarbij een jongeman op sleeptouw die het leven in zijn saaie geboortedorp beu is en het ‘exotische’ buitenland wil ontdekken in de Turkse grootstad. Geef toe, dat klinkt als een overdreven nadrukkelijk ‘drama-met-een-boodschap.’ Dat is gerekend buiten de Zweeds-Georgische regisseur Levan Akin die erin slaagt om een zowel narratief als visueel ingetogen film af te leveren die bij momenten oprecht weet te raken. Wereldschokkend is het allemaal niet, maar het bezit subtiliteit en charme (DaVB)
“Geçis” met Mzia Arabuli, Lucas Kankava. Regie: Levan Akin. Zweden, Frankrijk, Turkije, Georgië, Denemarken. Score: 7/10
Super Happy Forever
Wanneer Sano (Hiroki Sano) met zijn beste vriend Miyata (Yoshinori Miyata) terugkeert naar het hotel waar hij vijf jaar eerder zijn recent overleden vrouw Nagi (Nairu Yamamoto) leerde kennen, ontdekt hij al snel dat de tijd zijn diepe wonden niet kan helen. Sano informeert tevergeefs aan de hotelbalie naar een verloren geraakte pet die hij tijdens die eerste trip voor Nagi kocht, drinkt zichzelf lazarus en begint steeds vaker op de zenuwen te werken van zijn reisgenoot Miyata die dankzij het seminarie ‘Super Happy Forever’ geleerd heeft om elke dag met optimisme aan te vatten, in tegenstelling tot Sano, die zichzelf gevangen houdt in schuldgevoelens en een constante bui van melancholie.
Ondanks de vrolijke titel van zijn vierde langspeelfilm wil Kohei Igarashi (die geïnspireerd werd door persoonlijk verdriet na het plotse overlijden van een vriend) niet zozeer een ‘carpe diem’-levensvisie prediken maar eerder zachtjes prevelen dat het niet abnormaal hoeft te zijn wanneer diepgeworteld verdriet voor eeuwig lijkt en dat uiteindelijk ook een verandering van iemands persoon kan bewerkstelligen. We horen Sano opbiechten dat Nagi helemaal niet gelukkig was tijdens hun huwelijk, een gegeven dat de kijker op het einde antwoorden lijkt te beloven, maar de tijdsprong naar hun zeemzoete ontmoeting in 2018 verraadt amper iets over wat een slechte afloop tussen hen zou kunnen suggereren.
De subtiele overgangen van het heden naar 2018 en terug zijn doordrongen van een poëtische schoonheid, waarbij het eerder genoemde petje en Bobby Darins’ hit “Beyond The Sea” een belangrijke en vertederende rol spelen. Ook al wordt de weemoed (zeker in het tweede deel) bijna tastbaar, Igarashi trapt nooit in de val van overdreven sentiment, wat ook voor een groot stuk de verdienste is van de bijzonder naturelle vertolkingen door hoofdrolspelers Hiroki Sano en Nairu Yamamoto. Super Happy Forever is op die manier een kleine, maar wondermooie bespiegeling over de vaak ongrijpbare relatie tussen verdriet, acceptatie en het genadeloos verstrijken van de tijd (PV)
“Super Happy Forever” met Hiroki Sano, Nairu Yamamoto. Regie: Kohei Igarashi. Japan, Frankrijk, 2024. Score: 8,5/10
Good One
In het verdienstelijke langspeelfilmdebuut van de Amerikaanse scenariste en producente India Donaldson belandt de zeventienjarige Sam (met veel naturel vertolkt door Lily Collias) met haar vader en zijn oude jeugdvriend op kampeertrip. Tijdens de driedaagse komt het tot een breekpunt tussen de adolescente en de twee metgezellen. Good One is een ingetogen film die wat aanlooptijd nodig heeft en rustig kabbelend voorbijtrekt. Donaldson is een cineast met potentieel die duidelijk nog wat moet groeien. Good One kent dus nog wel enkele gebreken, maar in de beste momenten lijkt Donaldson met heldere kleine observaties de gedachten van de personages mooi te kunnen vangen en bloot te leggen. (DiVB)
“Good One” Met Lily Collias, Soumaya Bouhbal. Regie: India Donaldson. Usa 2024. Score: 6,5/10
Misericordia (Miséricorde)
Een indringer die infiltreert in een kleine bekrompen gemeenschap en met zijn of haar aanwezigheid het dagdagelijkse leven grondig overhoophaalt, het is een beproefd recept waarop regisseur Alain Guiraudie (L’inconnu du lac) met Miséricorde een zoveelste variant spint. Félix Kysyl speelt een man die terugkeert naar z’n geboortestreek om de uitvaart van zijn gewezen baas bij te wonen en vervolgens zijn intrek neemt bij diens weduwe – wat niet door alle naasten geaccepteerd wordt. Dit leidt tot een onevenwichtige genreoefening die van twee walletjes tegelijk wil eten en niet goed weet wat te kiezen. Wanneer Guiraudie dan plots de luchtige toer op gaat, vloekt dit met de rest van de film en wordt alles wat daaraan voorafging op losse schroeven gezet. (DiVB)
“Miséricorde” (Misericordia) Met Félix Kysyl, Catherine Frot. Regie: Alain Guiraudie. Frankrijk, Spanje, Portugal 2024. Score: 5,5/10
Cong Yin Yihou (All Shall be Well)
Een liefde kennen waarin je onvoorwaardelijk zorg draagt voor elkaar, dat is de wens die Pats neefje uit wanneer hij nostalgisch terugblikt op de relatie van zijn tante en haar levenspartner, Angie. De openingsscènes van All Shall Be Well tonen hoe het vredige koppel de dagen doorbracht op elkaars ritme in het mooie appartement waar ze huisden. Door de camera slim te plaatsen binnen het Oosters interieur en door te spelen met diepte en focus, werpt Ray Yeung een stiekeme blik op hun harmonieuze leven. Die harmonie raakt echter snel zoek, wanneer Pat onverwacht overlijdt en Angie zonder testament achterlaat.
In Hong Kong mogen koppels van hetzelfde geslacht niet trouwen. Angie moet het daardoor opnemen tegen haar schoonfamilie om te blijven wonen in haar geliefde appartement. De familieleden, waarmee ze voordien een hechte band had, tonen hun ware aard wanneer de erfenis van Pat een uitweg biedt voor hun erbarmelijke levens. Angie, die alleen in een mooi appartement kan wonen zonder te werken, blijkt plots moeilijker lief te hebben dan voordien.
Zonder de familieleden kortweg af te schilderen als slechte mensen focust de film op het verdriet van Angie (mooi vertolkt door Patra Au) en hoe haar rouwproces onderbroken wordt door de perikelen met haar schoonfamilie. Hopeloos blijft ze de ongemakkelijke confrontaties aangaan om de wensen van Pat te verdedigen, die haar decennia voordien beloofde altijd voor haar te zullen blijven zorgen. Regisseur Ray Yeung stelt niet enkel de moeilijkheden van de LGBTQ+-gemeenschap in Hong Kong aan de kaak, maar ook de huidige wooncrisis en het gebrek aan een sociaal vangnet voor de oudere bevolking van het land. (EDL)
“All Shall Be Well” met Patra Au, Lin-Lin. Regie: Ray Yeung. Hong Kong, China 2024. Score: 7/10
Donderdag 10 Oktober
Ljósbrot (When the Light Breaks)
Afgetekend tegen een pastelkleurige zonsondergang in IJsland ontmoeten we de stiekem verliefde Una en Diddi die zonder het te weten hun laatste avond samen spenderen. Wanneer Diddi de volgende ochtend vertrekt om het uit te maken met zijn vriendin, raakt hij verstrikt in een dodelijke tunnelbrand. When The Light Breaks volgt Una die, eenzaam in haar geheim, deze vreselijke dag probeert te navigeren. Wanneer dan ook het uitgesproken liefje van Diddi arriveert en door zijn vrienden opgevangen wordt, dreigen Una’s gevoelen uit hun voegen te barsten. De twee meisjes spelen tegenover elkaar in een dans van erkenning en achterdocht, maar rouwen bovenal om dezelfde liefde.
Rúnar Rúnarsson beeldt op een rauwe, reële manier het verlies af van een jonge leeftijdsgenoot en hoe zijn vriendengroep het nieuws opvangt. Met Diddi en Una’s geheime relatie als extra laag boven op het drama wordt dit al snel een hartverscheurende film. Aan de hand van de innemende cinematografie van Sophia Olsson en vergezeld door een prachtige soundtrack omvat de film de verscheurende gevoelens die doorheen Una razen. De ongetemde IJslandse landschappen en strakke, imposante architectuur vormen een voedingsbodem voor optische illusies en innemende shots. Het hedendaagse drama When The Light Breaks blijft van begin tot einde meeslepend. (EDL)
“When the Light Breaks” met Elín Hall, Katla Njálsdóttir. Regie: Rúnar Rúnarsson. IJsland, Nederland, Kroatië, Frankrijk 2024. Score: 8/10
De Laatste Joodse Zomer
Regisseur Thom Vander Beken en zijn team deden opzoekwerk naar de vele Joden die in 1942 gedeporteerd werden vanuit Antwerpen, vaak met medewerking van het plaatselijke politiekorps. Hij contacteerde vervolgens kinderen en kleinkinderen van families die verbonden zijn met die gebeurtenissen – langs beide zijdes van de lijn. Er zijn dus zowel getuigenissen van mensen die verhalen vertellen over verlies en deportatie, als dat er zijn van personen die in het reine proberen te komen met een donkere en weinig fraaie pagina uit de familiegeschiedenis. Studenten van het Antwerpse Atheneum – een school die indertijd talloze leerlingen zag verdwijnen, vaak omwille van verklikking door klasgenoten – reflecteren op wat ze te zien en te horen krijgen. Eerder dan te gaan voor een klassieke interviewvorm, kiest Vander Beken ervoor om het artificiële karakter van film (en dus ook docu) in de verf te zetten. We zien en horen hem de getuigenissen regisseren, terwijl sommige verhalen door de studenten nagespeeld worden op een in hout opgebouwde set. Die hybride vorm voorkomt dat het allemaal te didactisch wordt en schenkt aan het geheel ook een dubbelzinnigheid. Het gaat immers vaak om vage herinneringen of brieven die moeten worden geïnterpreteerd of die gefilterd worden door de verteller. Dat we zien hoe dingen in scène worden gezet herinnert er ons dan ook aan dat ‘de’ waarheid distilleren uit dit alles een heikele onderneming is. In een nóg breder perspectief is het dan ook onmogelijk om deze vaak aangrijpende documentaire niet óók te lezen in het licht van de dingen die momenteel gebeuren in het Midden-Oosten (DaVB).
“De Laatste Joodse Zomer” van Thom Vander Beken. België 2024. Score: 7/10
BXL
Voor hun debuutfilm stelden regisseurs Ish en Mounir Ait Hamou hun camera op in de achterbuurten van onze Belgische hoofdstad. Ze schetsen het portret van twee broers die met vallen en opstaan hun weg in het leven zoeken. Brussel wordt gezien als een plek waar dromen kunnen ontstaan maar evenzeer verbrijzeld worden en waar hoop soms in het kleinste hoekje verscholen zit. BXL, dat voornamelijk is geïnspireerd op de jeugdjaren van beide cineasten, kan de voor de hand liggende stereotypen niet altijd omzeilen. De filmmakers verliezen zich soms te veel in bijkomstigheden, en bepaalde randpersonages (die naar het karikaturale neigen) konden ook iets meer ruggengraat gebruiken. Wie desalniettemin bereid is deze tekortkomingen naast zich neer te leggen, zal erkennen dat er veel gevoel voor empathie uit de film spreekt en dat die daarnaast ook met inzicht en maturiteit is in beeld gezet. (DiVB)
“BXL” Met Fouad Hajji, Yassir Drief. Regie: Mounir Ait Hamou, Ish Ait Hamou. België 2024. Score: 6,5/10
A Real Pain
Twee neven met Joodse roots sluiten in A Real Pain aan bij een groepsreis naar Polen om daar op zoek te gaan naar de wortels van hun uit Europa geëmigreerde grootmoeder die wist te ontkomen aan de gruwel van de Holocaust. Uit deze simpele premisse groeit een babbelzieke maar bij vlagen aandoenlijke roadmovie, die verwant is aan het werk van Woody Allen en waar we voor een stuk toch een dubbel gevoel aan overhielden. Enerzijds heb ik het een beetje lastig met de gemakzuchtige wijze waarop er aanvankelijk alleen aan sightseeing wordt gedaan en daarrond slechts wat bewegende plaatjes worden opgehangen. Anderzijds schuilt er diep vanbinnen in de film alsnog een warm kloppend hart en krijgt de prent langzaamaan toch een rijkere voedingsbodem en betekenis. Hoewel het evenwicht tussen die twee contrasten soms moeilijk ligt, kunnen we A Real Pain toch aanbevelen, al was het maar voor het ongedwongen spel van Kieran Culkin, waardoor tevens een mooie wisselwerking ontstaat tussen hem en zijn tegenspeler Jesse Eisenberg – die ook achter de camera postvatte en wiens script werd bekroond met de juryprijs op het Sundance filmfestival. (DiVB)
“A Real Pain” Met Kieran Culkin, Jesse Eisenberg. Regie: Jesse Eisenberg. Usa, Polen 2024. Score: 6,5/10
Anora
De Amerikaanse independent-regisseur Sean Baker heeft altijd al een zwak gehad voor niet-alledaagse figuren en misfits uit allerhande lagen van de maatschappij. In zijn met een iPhone geschoten Tangerine richtte hij de aandacht op een uit de cel ontslagen transhoertje, terwijl in het fel gesmaakte The Florida Project dan weer een alleenstaande moeder en haar dochtertje centraal stonden die het knap lastig hadden om de eindjes aan elkaar te knopen. Het tragikomische Red Rocket draaide tot slot rond een aan lagerwal geraakte pornoster die met een schone lei wou beginnen. Met de langverwachte opvolger Anora schoot Baker dit jaar de hoofdvogel af in Cannes. Hij overtreft zichzelf met een wervelend modern sprookje, dat volledig is opgebouwd rond een jonge stripper annex sekswerkster uit Brooklyn (een geweldige Mickey Madison) die halsoverkop trouwt met de schatrijke zoon van een Russische oligarch. Wanneer zijn ouders daar echter lucht van krijgen, zetten ze alles op het spel om het kersverse huwelijk te ontbinden.
Anora houdt ergens het midden tussen een larger than life-versie van Pretty Woman en Alice in Wonderland. Het is een film die te nemen of te laten is, en het DNA bezit van een screwballkomedie. Wie niet struikelt over het feit dat de plot werkelijk niks voorstelt en quasi alle logica overboord gooit, zet zich schrap voor een rollercoaster van circa tweeënhalf uur. (DiVB)
“Anora” Met Mickey Madison, Paul Weissman. Regie: Sean Baker. Usa 2024. Score: 8,5/10
Vrijdag 11 Oktober
We naderen het eerste festivalweekend en ons filmteam blijft de persvisies aan elkaar rijgen.
Hanami
Het debuut van de Zwitsers-Kaapverdische regisseur Denise Fernandes is een mooi voorbeeld van een film waarin het visuele zodanig primeert (en dus informeert) dat de dialogen haast overbodig lijken.
Uit vrees om niet voldoende voor haar dochter te kunnen zorgen laat Nia, die lijdt aan een niet nader genoemde ziekte, haar pasgeboren dochter Nana bij familie achter op het vulkanische eiland Fogo. We volgen Nana in twee fases van haar leven, telkens voortreffelijk gespeeld door de jonge actrices die haar gestalte geven. Wanneer iemand haar vertelt dat een zeeschildpad steevast terugkeert naar het strand waar ze voor het eerst eitjes legde, hoe ver ze ook uitzwemt, weet je als kijker ook meteen dat ze later in de film een belangrijke keuze zal moeten maken.
Ook DOP Alana Mejia Gonzalez levert hier een visitekaartje af. Haar camera observeert de zwijgzame maar dappere Nana en de rijke contrasten van de Kaapverdische natuur met doordachte composities en een prachtig kleurenpalet. De minimalistische plot en de trage vertelstijl, versterkt met mooie metaforen, staan zo volledig ten dienste van de rijke kaders en het magisch realisme dat zich langzaam ontvouwt. (PV)
“Hanami” met Sanaya Andrade, Daílma Mendes. Regie: Denise Fernandes. Kaapverdië, Zwitserland, Portugal 2024. Score: 8/10
September Says
Intrigerende psychologische huiverfilm van debuterend cineaste Ariane Labed, gebaseerd op een boek van schrijfster Daisy Johnson.
De film opent met de twee zussen September en July die poseren voor de camera van hun artistieke moeder, gekleed als de tweelingzusjes uit Stanley Kubricks The Shining. “Maybe I could splash a little blood across your faces” zegt mama “Maybe you could not” antwoordt September. Het is een eerste element dat ons diets maakt dat de relaties binnen het ontwrichte gezin dat we gadeslaan, niet bepaald gezond zijn. Wat volgt bevat echo’s van Ich Seh, Ich Seh van Severin Fiala en Veronika Franz, maar ook van Robert Altmans lang vergeten Images. Wat aanvankelijk iets te veel lijkt op een pure pastiche en een spel met genreconventies ontpopt zich langzamerhand tot een uiterst beklijvend en verontrustend portret met surreële ondertonen. De knappe cinematografie ondersteunt de sterke sfeerschepping en een aantal beelden blijven ontegensprekelijk op het netvlies kleven (DaVB).
“September Says” met Mia Tharia, Pascale Kann. Regie: Ariane Labed. Uk, Frankrijk, Griekenland, Duitsland, Ierland 2024. Score: 8/10.
Zaterdag 12 Oktober
Christmas Eve in Miller’s Point
Wie houdt van Capraesque cinema en stroperige Bobby Vinton-liedjes zal hier wellicht wel een grotere film in zien, maar Tyler Taorminas’ Chirstmas Eve in Miller’s Point doet eigenlijk niets meer dan het gezellige samenzijn tijdens de feestdagen te evoceren via beeld en geluid, zonder dat er van een plot echt sprake is. Gelukkig blinkt de film daar dan wel in uit. De warme fotografie en dito sound-design – de plotse stilte wanneer er uiteindelijk sneeuwvlokken uit de lucht vallen is mooi gedaan – capteren onweerlegbaar de magie van een jaarlijkse familiebijeenkomst rond de kerstboom, met inbegrip van de enkelingen die het dreigen te verpesten.
Hier volgen we de Amerikaans-Italiaanse familie Balsano die kerstavond doorbrengt bij de ‘mater familias’. Deze laatste zal het overgrote deel van de avond al slapend op het stoeltje van haar traplift doorbrengen, terwijl de rest voornamelijk opgaat in oninteressante conversaties en hun tieners erop uit trekken op zoek naar avontuur (lees: joyriden door de stad, het kopen van biertjes in de nachtwinkel en onschuldige vrijpartijen op de achterbank van pa zijn auto). Tussendoor kan je jezelf ook afvragen wat Michael Cera (producent van de film) en Gregg Turkington – ze spelen politieagenten die lijken weggelopen uit Fargo – hier eigenlijk staan te doen.
Doordat de verschillende personages maar wat terug en voort brabbelen, soms onverstaanbaar en volledig buiten context, wordt de indruk gewekt dat er een improvisatiecollectief voor de camera staat dat zelf niet weet waar de film nu eigenlijk naartoe wil. De kalkoen had dus gerust wat langer in de oven mogen staan, ook al ziet het er verrukkelijk uit aan de buitenkant. (PV)
“Christmas Eve in Miller’s Point” met Matilda Fleming, Michael Cera. Regie: Tyler Taormina US 2024. Score: 5,5/10
Hold on to Her
Op 17 mei 2018 doodde een politiekogel de tweejarige Mawda die met haar ouders en een aantal andere vluchtelingen in een bestelwagen zat die weigerde te stoppen voor een controle. Aanvankelijk probeerde men de ware toedracht te verdoezelen en de schuld bij de ouders te leggen, tot de feiten aan het licht kwamen en de agent in kwestie tien maanden met uitstel wou krijgen voor ‘onopzettelijke doodslag.’
Robin Vanbesien filmde een sessie gehouden onder activisten, sympathisanten en ‘sans papiers’ en monteerde die op poëtische beelden en meditatieve muziek. De bedoeling daarachter is nobel, het resultaat daarom nog geen goede filmkunst. Soms hebben we het gevoel dat we kijken naar een door een student in beeld gezet poëzie-album uit de lagere school dat zich vergaapt aan zonsopgangen en natuurschoon terwijl betekenisvolle zaken gepreveld worden op de geluidsband. Ontegensprekelijk legt Vanbesien hier structurele problematieken bloot, maar de vorm die hij kiest om dat aan te brengen laat meer dan een beetje te wensen over (DaVB).
“Hold on to Her” met Aïsta Bah, Marcus Bergner. Regie: Robin Vanbesien. België 2024. Score: 5/10
Blitz
Steve McQueen, de regisseur van terecht veelgeprezen films als Hunger of 12 Years a Slave, draaide voor Apple dit flauwe historische drama, een film die zo zwak en ongeïnspireerd is dat het bijna niet te geloven valt dat het hier om dezelfde cineast gaat. Het belachelijk zwakke script (van de hand van McQueen zelf nota bene) lijkt wel een soort derderangs Charles Dickens en gaat over een zwarte jongen die wordt opgevoed door zijn blanke moeder en die tijdens de Blitzkrieg boven Londen gescheiden raakt van zijn thuis en doorheen de Britse hoofdstad zwerft terwijl Duitse vliegtuigen dood en verderf zaaien.
Moeilijk te zeggen wat erger is: de overdreven nadrukkelijke prekerigheid – sommige personages lijken enkel te bestaan om de boodschap te illustreren – of de foeilelijke cinematografie. McQueen begon ooit als videokunstenaar en bracht die visuele creativiteit mee naar zijn langspeelfilms. Daar is nu duidelijk niks meer van over in wat zonder enige twijfel de meest zwakke en visueel oninteressante titel is die de Brit ooit afleverde (DaVB).
“Blitz” met Saoirse Ronan, Harris Dickinson. Regie: Steve McQueen. Usa,Uk 2024. Score: 4/10
Zondag 12 Oktober
Verkiezingsdag op het filmfestival wil gewoon zeggen meer vertoningen en meer persvisies. Ook vandaag krijgt u dus een overzicht van films die de komende week nog te zien zullen zijn op Film Fest Gent.
Last Swim
In Last Swim wordt een ijverige Iraans-Britse scholiere (overtuigend neergezet door Deba Hekmat) toegelaten tot een prestigieuze universiteit, waar ze astrofysica zal gaan studeren. Om dit heuglijke nieuws en het einde van de examens te vieren besluit het meisje een uitje te maken in het gezelschap van haar trouwe vrienden, maar eigenlijk heeft ze andere dingen aan het hoofd. Last Swim, dat werd geschreven tijdens de pandemie, is opgezet als een onvervalste liefdesbrief aan de stad Londen, de thuisbasis van debuterend regisseur Sasha Nathwani. Hoewel zijn coming of age-film netjes binnen de begrenzingen van dit genre blijft, sijpelen er naarmate de prent vordert steeds vaker elementen door die een rijkere film opleveren. Nathwani weet de twijfels en onzekerheden die bij de jongeren leven ook accuraat weer te geven. (DiVB)
“Last Swim” Met Deba Hekmat, Denzel Baidoo. Regie: Sasha Nathwani. Uk 2024. Score: 7/10
Maandag 14 Oktober
Het festival gaat de tweede week in, onze recensenten blijven u informeren.
Toxic (Akiplėša)
In een guur en troosteloos dorp ergens in Litouwen vinden twee dertienjarige meisjes, Marija en Kristina, elkaar in hun verlangen te ontsnappen aan hun bestaan. Hun povere familiale omstandigheden en het zienbaar gebrek aan een competente volwassenen, drijft hen naar een louche modellenschool, in de hoop zo betere oorden te vinden. Vastberaden om door te breken, vallen ze ten prooi aan giftige schoonheidsidealen en belanden ze meermaals in onveilige situaties. Terwijl ze eten mijden, vullen ze hun kleine lichamen met drank, sigaretten en indien nodig een lintworm.
Het filmdebuut van Saule Bliuvaite, dat het Gouden Luipaard in ontvangst mocht nemen op het filmfestival van Locarno, ademt kwetsbaarheid. Voorzichtig en zonder een oordeel te vellen capteert de regisseur hoe de tieners vorm trachten te geven aan hun somber leven. Deze realistische aanpak zorgt bovendien voor iets herkenbaars. De (pre-)puberale zoektocht naar je eigen identiteit en het wanhopig vastklampen aan de flarden liefde die je wel krijgt, was al voer voor menig coming-of-age drama. Qua toon doet de film enigszins denken aan Girlhood van Céline Sciamma, waarin een groep meisjes eveneens een uitweg zoekt uit een uitzichtloos bestaan.
De inzet op realiteit maakt dat de plot soms moet inboeten, waardoor je als kijker net minder betrokken bent. Tegelijk is er door de focus op de verschillende harde en ellendige gebeurtenissen van het leven, weinig aandacht voor de innerlijke leefwereld, waardoor het drama – net zoals de tieners zelf – een beetje emotieloos blijft (EVH).
“Toxic” (Akiplėša) met Vesta Matulyte, Ieva Rupeikaite. Regie: Saule Bliuvaite. Litouwen 2024. Score 6/10.
Presence
Met de tweederangs spookhuisthriller Presence gaat Steven Soderbergh (Ocean’s Eleven, The Limey) nog eens de experimentele toer op. De film werd in nauwelijks veertien dagen opgenomen en speelt integraal op één locatie. Alles wordt volledig gezien vanuit het perspectief van een onbekende entiteit die zich schuil houdt in de nieuwe woonst van een Amerikaans gezin met issues. Tienerdochter Chloe (Callina Liang) krijgt als eerste in de mot dat er iets niet pluis is. Soderbergh probeert het verschil te maken door af te wijken van goedkope schrikeffecten of afgezaagde trucjes die al tot in den treure zijn herhaald. De onrustige camera die alle uithoeken van het huis verkent en eindeloos dezelfde bewegingen blijft maken (nog aangewakkerd door een versplinterde montage) zou de spanning ten top moeten drijven, maar we worden er eerder zeeziek van. Daarenboven zijn de dialogen echt om van te huilen. De regisseur van Traffic en Contagion had met zwaarder geschut op de proppen moeten komen, om ons de stuipen op het lijf te jagen. (DiVB)
“Presence” Met Lucy Liu, Chris Sullivan. Regie: Steven Soderbergh. Usa 2024. Score: 4/10
Dinsdag 15 Oktober
The Village Next to Paradise
Grote opofferingen voor kleine dromen. In een Somalisch dorpje naast de Indische Oceaan, Paradise Village, zien we de menselijke gevolgen van een meedogenloze ‘war on terror’. Mamargade woont met zijn slimme zoon, Cigaal, en pas gescheiden zus in een één kamer huisje dat net niet weggeblazen wordt door de sterke wind die doorheen het dorp raast. Op school krijgt Cigaal in plaats van reken- en taallessen training over hoe hij zichzelf moet beschermen tegen drone-aanvallen terwijl zijn vader hopeloos probeert rond te komen als doodgraver voor slachtoffers van diezelfde drones.
Met The Village Next to Paradise schept Somalisch-Oostenrijkse regisseur Mo Harawe een beeld van een geïmproviseerd gezin, waarvan de band zonder een teveel aan woorden duidelijk wordt doorheen de film. In een simpel narratief diepen acteurs Ahmed Mohamud Saleban (als de jonge Cigaal), Ahmed Ali Farah (als vader Mamargade) en Anab Ahmed Ibrahim (als tante Araweelo) hun onvolmaakte personages uit tot liefdevolle gezinsleden. Harawe toont zichzelf meester in compositie en balans, waarbij elk shot een waardevol detail onthult in hun sobere omgeving. Van de onschuldige, maar intelligente blikken van Cigaal tot de diepe groeven en littekens op de gezichten van zijn vader en tante. De delicaat geplaatste soundtrack geeft een stem aan onderdrukte emoties en ongemakken.
Bovenal vertelt de film een empathisch verhaal over de mensen in een regio die vaak vergeten en politiek belasterd wordt. Als eerste Somalische langspeelfilm die het schopte tot de zalen van Cannes stelt The Village Next to Paradise niet teleur. Mo Harawe en cinematograaf El Kashef, die de karakteristieke zandvlakten en interieuren in hun bescheiden pracht capteert, verpersoonlijken een nieuwe wind in de cinema uit de Hoorn van Afrika (EDL)
“The Village Next to Paradise” met Ahmed Ali Farah, Ahmed Mohamud Saleban. Regie: Mo Harawe. Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk, Somalië 2024. Score: 8/10
Maldoror
De zaak Dutroux die halverwege de jaren ‘90 een schokgolf teweeg bracht in ons land, ligt aan de basis van de nieuwste prent van scenarist/regisseur Fabrice du Welz (Calvaire, Adoration). De onrustwekkende verdwijning van twee kinderen dient als kapstok voor een groezelige thriller over het falende justitieapparaat. Anthony Bajon vertolkt de idealistische agent die zich in het onderzoek vastbijt. Hij wordt door het rechtssysteem in de steek gelaten en besluit het heft in eigen handen te nemen. De esthetiek van de film is beïnvloed door de Franse policier uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. (DiVB)
“Maldoror” Met Anthony Bajon, Alba Gaïa Bellugi. Regie: Fabrice du Welz. België, Frankrijk 2024. Score: 7/10
La Passion Selon Béatrice
Béatrice Dalle trekt in het spoor van dichter/schrijver en regisseur Pier Paolo Pasolini die in 1975 op tragische wijze aan z’n einde kwam. De documentairefilm voert de actrice van zijn geboorteplaats Bologna tot in het verre Zuiden. Ze spreekt niet alleen haar grote bewondering voor de cineast uit, maar wordt ook tot tranen toe bewogen bij het aanschouwen van enkele sleutelscènes uit Il vangelo secondo Matteo. La Passion Selon Béatrice, dat gelardeerd wordt met overweldigend mooie plaatjes in glanzend zwart-wit, draagt echter niks wezenlijks bij tot de figuur van Pasolini, laat staan dat dit nobel eerbetoon ons meer inzicht zou verschaffen in de werkmethodes van de regisseur. (DiVB)
“Le Passion Selon Béatrice” Met Béatrice Dalle, Abel Ferrara. Regie: Fabrice du Welz. België, Frankrijk 2024. Score: 5/10
Le Royaume
Tegen de achtergrond van een zwoele zomer in Corsica speelt het verhaal van een vijftienjarig meisje dat wordt weggerukt uit haar vertrouwde omgeving en is genoodzaakt om samen met haar vader – een maffiabaas – op de vlucht te slaan. Le Royaume is een film die niet zo makkelijk in z’n kaarten laat kijken en zijn ware aard slechts met mondjesmaat prijsgeeft. Met een overtuigende beeldtaal wordt op realistische wijze de relatie tussen vader en dochter weergegeven. Regisseur Julien Colonna weet daardoor een aparte sfeer op te roepen, al wordt er ook veel vaag gehouden of in het midden gelaten. De cast van de film bestaat bijna uitsluitend uit niet-professionele acteurs. Ghjuvanna Benedetti is een ontdekking van formaat. (DiVB)
“Le Royaume” Met Ghjuvanna Benedetti, Thomas Bronzini. Regie: Julien Colonna. Frankrijk 2024. Score: 6,5/10
East of Noon (Sharq 12)
Met haar tweede speelfilm levert de Egyptische regisseur Hala Elkoussy een fantasierijke fabel af over een jonge rebelse muzikant (Abdo) die met zijn partner probeert te vluchten van het autocratische bewind geleid door de wrede commandant Borai. De setting is een vervallen, industriële plek die los lijkt te staan van onze tijd en waar onder andere suikerklontjes dienen als geldende munt. East of Noon bezit een sterk satirische ondertoon die in combinatie met de surrealistische droomsequenties doet denken aan Emir Kusturicas’ Underground en het werk van Federico Fellini. Ondanks dat de eerste minuten wat desoriënterend werken – de bevreemdende sfeer en de onmiskenbare art-house-kwaliteit voorspellen een zeer abstract werk – schakelt de prent al snel over naar een rechtlijnige plot over een jong koppel dat simpelweg droomt van een betere toekomst. Met rijk gestoffeerde sets en fraaie zwart-wit-fotografie (Kodak 16mm-film), slechts enkele keren onderbroken met kleur, is het ook esthetisch allemaal dik in orde. Elkoussy’s prent is op die manier een eigenzinnig en speels curiosum, maar bovenal een krachtig stukje filmkunst dat uw tijd meer dan waard is. (PV)
“East of Noon (Sharq 12)” met Omar Rozeik, Menha Elbatraoui. Regie: Hala Elkoussy. Egypte, Nederland, Qatar 2024. Score: 8,5/10
Woensdag 16 Oktober
Vermiglio
Vermiglio, dat volkomen terecht de grote juryprijs wegkaapte op het filmfestival van Venetië, is een meesterwerk waarvoor superlatieven tekortschieten. De adembenemend mooie film situeert zich in een afgelegen winters bergdorpje, aan het einde van W.O. II. Met zachte penseelstreken borstelt voormalig documentairemaakster Maura Delpero het portret van drie Italiaanse zussen en hun vader. De strenge onderwijzer en zijn dochters worden opgeschrikt door de komst van een deserteur, die de koers van hun leven voorgoed zal bepalen. Voor Vermiglio dook de regisseur van Maternal diep in haar eigen familiegeschiedenis. De uitgepuurde mise-en-scène die daaruit voortvloeit (waar geen blik of woord teveel aan is) grenst aan het ongelooflijke en is ronduit subliem. (DiVB)
“Vermiglio” Met Tommaso Ragno, Roberta Rovelli. Regie: Maura Delpero. Italië, Frankrijk, België 2024. Score: 10/10
Grand Tour
De zesde speelfilm van de Portugese cineast Miguel Gomes (die in 2012 de FFG Grand Prix won met het bezwerende Tabu) vertelt over een ambtenaar van het Britse rijk die op het punt staat te trouwen. Hij krijgt echter koudwatervrees en neemt de benen – waarna zijn koppige verloofde hem achterna reist door het Aziatische continent. Halverwege de groots opgevatte prent (die herhaaldelijk omschakelt van zwart-wit naar kleur en vice versa) verschuift het oogpunt van de klerk naar zijn aanstaande vrouw. Grand Tour is een poëtische, van weemoed vervulde film die plechtstatig aan ons voorbij trekt en lak heeft aan conventies, maar bovenal veel bewondering opwekt. (DiVB)
“Grand Tour” Met Gonçalo Waddington, Crista Alfaiate. Regie: Miguel Gomes. Portugal, Italië, Frankrijk, Duitsland, Japan, China 2024. Score: 8,5/10
To a Land Unknown
De internationale coproductie To a Land Unknown ligt ergens tussen een sociaal geëngageerd drama en een thriller in. De film belicht treffend de penibele situatie waarin Palestijnse vluchtelingen verkeren. Twee neven – de ene man werd gedwongen zijn gezin achter te laten, de andere vecht tegen een drugsverslaving – stranden in Athene, nadat ze hun thuisland moesten ontvluchten. Vervolgens zal het duo alles uit de kast halen om hun grote droom (Duitsland bereiken) te verwezenlijken. Met dit herkenbare verhaal over vrijheid en onvoorwaardelijke vriendschap zal regisseur Mahdi Fleifel evenwel geen potten breken. Toch is zijn film het bekijken waard, omdat hij vrij goed gedoseerd is en er globaal gezien weinig op aan te merken valt. (DiVB)
“To a Land Unknown” Met Mahmoud Bakri, Aram Sabbah. Regie: Mahdi Fleifel. Griekenland, Denemarken, Uk, Nederland, Bezet gebied Palestina, Frankrijk, Duitsland, Saoedi-Arabië, Qatar 2024. Score: 7/10
Donderdag 17 Oktober
We naderen het einde van deze editie, vandaag toch nog een reeks nieuwe titels.
Bird
Drie jaar terug gooide het Britse rastalent Andrea Arnold het roer radicaal om (het atypische Cow), maar met haar nieuwste film begeeft ze zich weer op vertrouwd terrein. Het in Cannes verdeeld onthaalde Bird handelt over een jonge vader (rol van Barry Keoghan) die samen met zijn kroost een kraakpand in het noorden van Engeland bezet. Zijn twaalfjarige dochter hunkert naar avontuur en kruist vervolgens het pad van een zonderlinge man die de naam van de film draagt. Andrea Arnold drukt ons met de neus op de schrijnende omstandigheden waarin het gezin leeft maar legt de symboliek er nogal dik op. Daardoor steekt Bird eerder bleekjes af tegenover haar vroegere werk, dat een kinetische energie bezat en barste van originaliteit. Arnold klutst een aantal losse ingrediënten uit Fish Tank, American Honey en de films van Ken Loach bij elkaar en verplaatst deze naar een andere setting. Ze overgiet dit alles met een pompende soundtrack die accordeert met het handgeschoten camerawerk van haar vaste fotografieleider Robbie Ryan. Al deze ingrepen ten spijt lijkt de cineaste broodnodig aan herbronning toe. (DiVB)
“Bird” Met Nykiya Adams, Franz Rogowski. Regie: Andrea Arnold. Uk, Usa, Frankrijk, Duitsland 2024. Score: 5,5/10
Poison
Debuterend regisseur Désirée Nosbusch onderzoekt in Poison op welke manieren er wordt omgegaan met rouw en verlies. Nosbusch baseerde de film op het aangrijpende theaterstuk Gif van Lot Vekemans, waarvan de plot volledig bewaard is gebleven. Een gescheiden echtpaar ontmoet elkaar op de begraafplaats van hun overleden kind. Het stoffelijk overschot moet immers opnieuw worden opgegraven omdat de bodem is vervuild. Deze pijnlijke gebeurtenis dwingt het toenmalige koppel om de confrontatie aan te gaan met hun verdriet, maar herinnert hen tevens aan de liefde die ze ooit voor elkaar deelden. Het ritme van Poison raakt soms wat verstoord door de wisselende locaties en als bij wonder wordt het niet te theatraal. Het scenario heeft evenmin dezelfde draagkracht als de toneelvoorstelling, maar dit wordt grotendeels opgevangen door de sterke rolbezetting. Tim Roth en Trine Dyrholm steken elkaar niet de loef af maar stellen zich kwetsbaar op en bezorgen u gegarandeerd een krop in de keel. (DiVB)
“Poison” Met Tim Roth, Trine Dyrholm. Regie: Désirée Nosbusch. Luxemburg, Nederland, Duitsland 2024. Score: 7/10
The Room Next Door
Pedro Almodóvar haalde de mosterd voor zijn eerste Engelstalige langspeelfilm bij een roman van Sigrid Nunez maar blijft trouw aan z’n herkenbare stijl. In The Room Next Door worden twee vriendinnen (een terminale oorlogscorrespondente en een succesvolle schrijfster) na jarenlang herenigd. Uit deze belachelijk eenvoudige synopsis groeit een puntgaaf melodrama, dat gedragen wordt door twee topactrices (Julianne Moore en Tilda Swinton) die het beste van zichzelf geven. Toch zijn er een aantal factoren, waaronder het nodeloos inlassen van flashbacks, die de mooie balans van de film een beetje uit evenwicht brengen. Het zorgvuldig opgebouwde The Room Next Door zal de fans van de Spaanse meester zeker weten te bekoren; toch is het geen Almdovóvar grand cru – in de lijn van Hable con ella of Todo sobre mi madre. (DiVB)
“The Room Next Door” Met Julianne Moore, Tilda Swinton. Regie: Pedro Almodóvar. Spanje, Usa 2024. Score: 7,5/10
Vrijdag 18 Oktober
Morgen nog een laatste dag Film Fest Gent (en een extra inhaaldag op zondag). Vandaag nog een reeks recensies door ons team ter plaatse.
Waarom Wettelen
Aan de hand van een begrafenisplechtigheid en de daaropvolgende rouwstoet neemt schrijver Dimitri Verhulst (De Helaasheid der Dingen) in zijn eigenzinnig doch simplistisch regiedebuut Waarom Wettelen, het Vlaamse dorpsleven op de korrel. Verhulst wist zich hiervoor te omringen door een ensemble cast met veel bekende gezichten. De makkelijk verteerbare zwarte humor valt tot op zekere hoogte nog net te smaken, maar na verloop van tijd geraakt de rek er toch wat uit en wordt alles nogal bij het haar getrokken. (DiVB)
“Waarom Wettelen” Met Peter Van den Begin, Hilde Heijen. Regie: Dimitri Verhulst. België 2024. Score: 5/10
The Jacket
Uit de nieuwe lichting van Belgische cinema die op het 51e Film Fest Gent vertegenwoordigd is, komt dit bescheiden portret van een toneelspeler die in de straten van Beiroet op zoek gaat naar een belangrijk rekwisiet dat is verloren geraakt. Dit gegeven tekent zich af tegen de achtergrond van een stad die in de greep zit van een economische crisis. The Jacket ziet eruit als een documentaire. De grondstof voor deze praatfilm ligtbij de familiale voorgeschiedenis van hoofdrolspeler Jamal Hindawi, met wie regisseur Mathijs Poppe al een vroegere samenwerking aan ging. De lappenjas uit de titel staat symbool voor de onderdrukking van het Palestijnse volk. (DiVB)
“The Jacket” Met Jamal Hindawi, Mona Hindawi. Regie: Mathijs Poppe. België, Nederland, Frankrijk, Libanon 2024. Score: 6/10
Riefenstahl
Toen de nazi’s halfweg de jaren dertig van de vorige eeuw de controle namen over de Duitse filmindustrie, gold Leni Riefenstahl (1902 – 2003) als één van de meest prominente regisseurs uit die periode. Riefenstahl, een voormalige danseres en actrice, filmde haar onderwerpen alsof het Griekse goden waren (dixit Mark Cousins in zijn naslagwerk Close-Up). Ze stond bekend omwille van haar vooruitstrevende cameratechnieken en innovaties, maar Riefenstahls onvermogen om vragen te stellen bij haar esthetica, plaatste de cineaste in een slecht daglicht – aldus Cousins. Dat Riefenstahl haar talent in dienst stelde van het Derde Rijk, doet echter niks aan de veelal verpletterende kracht van haar werk, dat nu door documentairemaker Andres Veiel onder de loep werd genomen. Voor Riefenstahl kreeg hij toegang tot haar persoonlijke archief. Uit deze schat aan informatie blijkt nog maar eens hoezeer Riefenstahl worstelde met haar imago, terwijl de cineaste zelf (problematisch) bleef verkondigen dat ze een enkel kunstenaar was en haar films hoegenaamd geen politiek gezicht hadden (DiVB).
“Riefenstahl” Met Leni Riefenstahl, Ulrich Noethen. Regie: Andres Veiel. Duitsland 2024. Score: 7/10
Zaterdag 19 Oktober
Morgen is er nog een extra dag Film Fest Gent die helemaal bestaat uit titels die eerder te zien waren op het festival maar hernomen worden en dus de gelegenheid biedt om een aantal gemiste films in te halen. Het officiële gedeelte wordt vandaag afgerond met de slotfilm Waarom Wettelen en het toekennen van de prijzen door de jury.
Maria
Met de biopic Maria sluit de Chileense regisseur Pablo Larraín zijn zogenaamde ‘Ladies with Heels’ trilogie af. Na Jackie Kennedy in Jackie (2016) en Lady Di in Spencer (2021) brengt hij nu de befaamde operazangeres Maria Callas terug tot leven. Om haar dan ook weer meteen te laten sterven, want de prent opent met haar dood. Larraín springt vervolgens terug in de tijd en toont haar laatste dagen, die getekend worden door waanzin en een verlangen om geliefd te zijn.
Angelina Jolie is uiterst innemend en betoverend als La Callas, die geplaagd door demonen en zonder aanbiddend publiek, eenzaam en afgedaan achterblijft. Met een zeer beweeglijke camera die haast rond Jolie lijkt te zweven, vangt Larraín, met de hulp van DOP Edward Lachman, zowel het statische als het getormenteerde. Haar charismatische uitstraling wordt bovendien versterkt door de cinematografie, die baadt in een warme gloed en zo een feeëriek element toevoegt aan het drama.
Ondanks het tragische en met schandalen gevuld leven van Callas, blijft het narratief eerder braaf en ingetoomd. Bijgevolg is dit laatste deel dan ook minder bedwelmend of gedurfd als de twee vorige biopics. Tegelijkertijd voelt het drama overbodig lang aan en loopt de dialoog meermaals vast in zijn eigen pretentie. Kort gezegd, Maria is net zoals la divina Maria Callas adembenemend mooi, maar een beetje meer vet zou zeker welgekomen zijn (EVH).
“Maria” met Angelina Jolie, Alba Rohrwacher. Regie: Pablo Larraín. USA, Italië, Griekenland, Duitsland 2024. Score: 7/10.
Cu Li Never Cries (Cu Li Không Bao Giò Khóc)
Een niet ongevaarlijke lori (een schattig ogend zoogdiertje met grote ogen) en een urne gevuld met assen zijn de enige tastbare herinneringen die een weduwe overhoud aan haar echtgenoot. Mijmerend over het verleden maakt ze zich ondertussen ook zorgen over de toekomst wanneer haar nichtje, waar ze praktisch heel haar leven voor heeft gezorgd, zwanger blijkt en op het punt staat om te trouwen. De contemplatieve debuutfilm van Phạm Ngọc Lân vertelt aan de hand van drie hoofdpersonages een verhaal over de zoektocht naar identiteit, rouw en de spoken uit het verleden die echt geluk in de weg kunnen staan.
Long shots waarbij de personages bijna verdwijnen in de weelderige Vietnamese natuur bieden een scherp contrast met de eerder benauwde binnenshots en het is treffend mooi hoe de camera telkens op het juiste moment traag inzoomt op een voorwerp of een gezicht. Het meanderende verhaal heeft dan misschien niet zo heel veel te bieden, de stijlvolle composities die de prent een sprookjesachtige en mysterieuze textuur verlenen compenseren dat ruimschoots. (PV)
“Cu Li Never Cries (Cu Li Không Bao Giò Khóc)” Met Minh Châu, Xuân An. Regie: Phạm Ngọc Lân. Singapore, Vietnam, Filippijnen, Noorwegen, Frankrijk 2024. Score: 7,5/10
Memoir of a Snail
Adam Elliot, de regisseur van het droefgeestige Mary and Max, verblijdt ons opnieuw met een heerlijke stopmotion-animatiefilm die bol staat van de creativiteit. Wanneer de aan drank verslingerde vader (die lijdt aan slaapapneu) van Grace en haar tweelingbroertje Gilbert, komt te overlijden, raken de twee van elkaar gescheiden. Maar zelfs wanneer ze elk een nieuw onderkomen vinden, lacht het leven hen allerminst toe.
De toon van Memoir of a Snail mag dan nog overwegend somber zijn, de film is een heuse triomf. De afwisselend grillige en fantasierijke wereld die door Elliot wordt opgetrokken is even speels als hartverwarmend. Memoir of a Snail balanceert feilloos tussen tragiek en komedie en is werkelijk een genot om naar te kijken. (DiVB)
“Memoir of a Snail” Stemmen Sarah Snook, Kodi Smit-McPhee. Regie: Adam Elliot. Australië 2024. Score: 8/10
Animale
De Frans-Algerijnse cineaste Emma Benestan kon reeds de nodige ervaring opdoen als assitant editor op de set van Mektoub, My Love: Canto Uno en presenteert nu haar tweede langspeelfilm. De bovennatuurlijke fabel Animale draait rond een jonge vrouw uit de Zuid-Franse Camarque die zich moet staande houden in het door mannen gedomineerde milieu van het stierenrennen. De strijd met de dieren staat volgens recensent Meredith Taylor symbool voor het gevecht dat de protagoniste voert om aanvaard te worden. Benestan, wiens film in eerste instantie wat doet denken aan Chloé Zao’s The Rider, laat meermaals enkele oprecht mooie dingen zien, maar het scenario strubbelt wat tegen en gaat de voorspelbare kant uit. (DiVB)
“Animale” Met Oulaya Amamra, Damien Rebattel. Regie: Emma Benestan. Frankrijk, België 2024. Score: 6,5/10
Führer und Verführer
Joseph Goebbels had door dat film een van de meest krachtige culturele media van de twintigste eeuw was en steunde in zijn propaganda voor Adolf Hitler dan ook heel sterk op het gebruik van beelden en cinema. Cinema werd aldus ingebed in een breder gebruik van kunst en cultuur – ook architectuur was een prominent medium in het derde rijk – een strategie die veelal wordt toegeschreven aan Joseph Goebbels eerder dan aan Hitler zelf.
Potentieel genoeg dus voor een verkenning van heel wat vraagstukken, maar dat is gerekend buiten regisseur-scenarist Joachim Lang, een man die een achtergrond heeft in voor televisie gedraaide flauwe ‘biopics.’ In plaats van een intrigerende bespiegeling over kunst, manipulatie en politiek, krijgen we een zoutloos drama waarin Goebbels loopt te roepen dat hij “de mythe van de führer” creëerde en een film die meer interesse heeft in het feit dat de man achter de propaganda al eens graag van bil ging met actrices en secretaresses, eerder dan in de onderwerpen die zouden moeten behandeld worden.
Führer und Verführer is niet meer dan een slechte historische poppenkast die ons van dramatisch feitje naar dramatisch feitje loodst en dat dan ook nog eens doet op pompeuze en opgeblazen manier. Elke scène in dit vlak ogende en volkomen onpersoonlijk in beeld gezette drama, is zo dik aangezet en bedoeld om toch maar te benadrukken hoe belangwekkend het allemaal wel is, dat na een tijdje we als kijker elke interesse verliezen in de zoveelste dikdoenerige woordenwisseling tussen de personages (DaVB).
“Führer und Verführer” met Robert Stadlober, Fritz Karl. Regie: Joachim Lang. Duitsland, Slowakije 2024. Score: 3/10.
Une Langue Universelle
Naar eigen zeggen wou de Canadese regisseur Matthew Rankin met Une Langue Universelle een hommage brengen aan de cinema van wijlen de Iraanse filmmaker Abbas Kiarostami, en zijn werk wordt qua toon en stijl vergeleken met dat van zijn land- en streekgenoot Guy Maddin.
Die hommage neemt de vorm aan van een surreëel Winnipeg waar Farsi de voertaal is en iedereen zich lijkt te bewegen op het beschouwende ritme van een Kiarostami-film (inclusief diens oog voor lang aangehouden shots die kijken naar personages die zich verplaatsen doorheen het landschap). We volgen allerlei figuren wiens connectie met elkaar pas mondjesmaat duidelijk wordt en die absurde gesprekken voeren over kalkoenen en familie-aangelegenheden.
Une Langue Universelle is onschadelijk en kabbelt rustig voorbij, maar de film is ook een pertinente illustratie van de stelling dat een hommage brengen aan een groot kunstenaar zich niet mag beperken tot het slaafs kopiëren van een stijl. Waar je mee eindigt is dan namelijk niet meer dan holle pastiche en dat is ook precies wat dit is. Op geen enkel moment vangt Rankin echt iets aan met zijn eerbetoon en dus is het allemaal braaf en onderhoudend, maar ook evenzeer inspiratieloos (DaVB).
“Une Langue Universelle” met Matthew Rankin, Pirouz Nemati. Regie: Matthew Rankin. Canada 2024. Score: 4,5/10
Les Reines du Drame
“Als je niet houdt van drama of overdreven gevoelens, stop je best met kijken” kondigt Les Reines du Drame aan het begin van de film aan. Een terechte waarschuwing, want wat volgt is een campy, over-the-top, muzikaal drama met het soort explosieve gevoelens die je ervaarde als puber – maar dan mogelijk nog grootser – én dit allemaal in een fonkelende en glitterend nillies jasje.
YouTuber Steevyshade blikt vanuit 2055 vijftig jaar terug en vertelt het liefdesverhaal van tienerpopidool Mimi Madamour en punker Billie Kohler die elkaar leerden kennen aan de vooravond van Mimi’s grote doorbraak. Omdat een queerrelatie in 2005 nog beschouwd werd als nefast voor een zangcarrière, doet Mimi echter voor de camera alsof ze hetero is, wat spanning zet op hun prille liefdesaffaire.
Aan het begin van de screening vertrouwt regisseur Alexis Langlois de zaal toe dat hij een paar dagen eerder het onverwacht – en onbedoeld – compliment kreeg dat het scenario precies geschreven werd door tieners. De buitensporige dialogen vol hyperbolisch taalgebruik, in combinatie met de opzichtige esthetiek, maakt van deze musical zeker geen brede publiekstrekker. Het drama is met zijn videoclipstijl een ware ode aan de popcultuur, met duidelijke referenties aan iconen als Britney Spears en spelprogramma’s zoals The X Factor.
Visueel en auditief (want laten we eerlijk zijn Pas touche is een verschrikkelijke maar heerlijke oorworm) overrompelt Les Reines du Drame, maar ondanks het feit dat de personages in de film leven van drama, is het effectieve drama niet voldoende om te boeien. Veel verder dan een evolutie van ‘Pas touche’ naar ‘Tu peux toucher’ gaat de prent dan ook niet (EVH)
“Les Reines du Drame” met Louiza Aura en Gio Ventura. Regie : Alexis Langlois. Frankrijk, België 2024. Score : 6/10.
Zondag 20 Oktober
Vandaag herneemt het festival een hele reeks titels, gisterenavond werd het officiële gedeelte afgesloten met de wereldpremière van Waarom Wettelen? (waarover u hier al eerder kon lezen) in aanwezigheid van de regisseur en een groot deel van de cast. De Jury gaf de grote prijs aan Super Happy Forever, een beslissing die een discussie waard is aangezien de competitie zeker films omvatte die nog sterker waren. Na een lange feestelijke nacht sloot de 51e editie van het Film Fest Gent af en draaien de hoofden al in de richting van volgend jaar. Ons filmteam neemt deze week de draad weer op van de reguliere bioscoopreleases.