Helga Guren imponeert in een gedurfde rol als moeder van vier, die haar persoonlijke tekortkomingen onder ogen ziet terwijl haar tweede huwelijk langzaam op de klippen loopt. In een emotioneel beladen en sterk onderbouwd regiedebuut brengt de Noorse filmmaker Lilja Ingolfsdottir met Loveable een portret van de hedendaagse moeder die verscheurt geraakt tussen het opvoeden van haar kinderen, een carrière en de verdwijnende passie in haar huwelijk.
In sneltempo en met voice-over vertelt de veertigjarige Maria hoe ze verliefd werd op Sigmund (Oddgeir Thune) en zijn hart veroverde, reeds gescheiden van haar eerste man waar ze twee kinderen mee had. Zeven mooie jaren later zijn ze getrouwd met twee jonge kinderen erbij. Hoe gepassioneerd en daadkrachtig Maria was in haar verleiding, zo kwaad en gefrustreerd is ze geworden na jaren moederschap waarin ze er vaak alleen voor staat als Sigmund wekenlang weg van huis is voor zijn werk. Wanneer zijn ze gestopt elkaars elskling te zijn, de Noorse titel van de film wat “lieveling” betekent?
De film vertoont meerdere gelijkenissen met The Worst Person in the World uit 2021, waarmee Loveable dezelfde producer, Thomas Robsahm, deelt. Ingolfsdottir focust hier echter niet op de quarter-life crisis van een twintiger, maar kijkt verder in het leven van de complexe Maria. Ingolfsdottir durft in Loveable eveneens een onsympathieke vrouw in de hoofdrol te zetten, een vrouw die met haar kwade uitbarstingen iedereen rondom haar wegduwt. In wat als kijker opgevat kan worden als een misplaatste hulpkreet, snauwt ze Sigmund af en ontwijkt ze zijn affectie en toenaderingen. Wanneer zijn emmer uiteindelijk overloopt en hij een ongedefinieerde rustpauze inlast in hun huwelijk, is Maria niet in staat tot zelfreflectie en wordt ze nog kwader. Totdat ze een kantelpunt bereikt…
Wat eerst een huwelijksdrama leek te worden dat de schuld van beide partners netjes onder de loep zou nemen, transformeert in een psychologische ontleding van Maria’s woede en gevoelens van onbeminnelijk te zijn. Samen trekt het koppel naar een relatietherapeut, maar nadat Sigmund zich volledig terugtrekt uit de pogingen om hun relatie nog te redden, belandt Maria alleen met de volledige aandacht van de empathische psychologe (Heidi Gjermundsen Broch). Stap voor stap leert ze zichzelf en haar emoties beter kennen. Haar hardheid, bijtende zelfkritiek en moeite met het accepteren van hulp vormen een patroon dat doorgegeven werd van moeder op dochter, een patroon dat ook de relatie met Maria’s eigen tienerdochter aantast.
De simpele esthetiek wordt onderbroken door flashbacks van herinneringen die herschreven worden, therapeutische mantra’s in de spiegel en een straatmuzikant in de metro die een heimelijke versie van Jacques Brels ‘Ne me quitte pas’ brengt. Interventies die nodig zijn om de soms te letterlijke behandeling van Maria’s innerlijke evolutie te intensifiëren. Ook Gurens emotioneel gelaagde acteerprestatie trekt de film weg van de ingeoefende therapiegesprekken en zware dialogen.
Loveable won maar liefst vijf prijzen op het Karlovy Vary Film Festival in Karlsbad. Na een lange reeks kortfilms zet Lilja Ingolfsdottir zo een grote stap verder in haar carrière met haar eerste langspeelfilm. De regisseuse, zelf moeder van vijf, werpt een intense blik op de complexiteit van gevoelens die vrouwen, en moeders, met zich meedragen. Doorheen de film blijft haar focus duidelijk en met het einde zet ze een precedent voor de impact van Maria’s innerlijke transformatie op de rest van haar leven.
